“Dove en slechthorende jongeren zijn gevoelig voor ervaringsverhalen van anderen.” Roos Wattel (26 jaar) legt uit waarom veel dove en slechthorenden jongeren ontmoedigd raken om te gaan solliciteren naar een baan. “Er zijn te veel negatieve verhalen en te weinig positieve rolmodellen.”

Roos zit in groep 5 wanneer ze aan haar ouders vertelt dat ze graag naar een reguliere basisschool wil. “Vriendinnen uit de klas gingen gingen één dag in de week naar een gewone basisschool en dat wilde ik ook. Vanaf dat moment bouwde ik mijn leven in de horende wereld geleidelijk op. Ieder jaar kwam er een dag in de week bij dat ik naar de gewone basisschool ging. En uiteindelijk ben ik naar een reguliere middelbare school gegaan. Wel bleef ik het contact met de dovenwereld goed onderhouden. Ik heb het geluk dat ik een dove zus heb, zodat ik thuis altijd binnen mijn eigen taal en cultuur kon leven. Als ik helemaal in de horende wereld was gaan leven, had ik het niet gered.”

“Na de havo ben ik Culturele Maatschappelijke Vorming gaan studeren aan de Hogeschool van Amsterdam. Tijdens mijn studie heb ik een klein onderzoek gedaan naar het arbeidsperspectief van dove jongeren. Ik ontdekte een vreemde tegenstelling: veel dove jongeren zeggen dat ze werk belangrijk vinden, maar geven vervolgens aan dat ze er geen tijd voor hebben omdat ze het te druk hebben met studie of sociale contacten. Ze kiezen uiteindelijk voor de wajong uitkering.” Na haar studie vond Roos niet gelijk een baan. “Het werd een oriëntatiejaar waarin ik veel solliciteerde en ook veel vrijwilligerswerk deed. Omdat ik geld nodig had besloot ik een uitkering aan te vragen. Niet de wajong uitkering maar de bijstand. Uit principe. Ik voel me namelijk niet gehandicapt!”

Na een jaar vindt Roos werk bij de JongerenCommisie, de belangenvereniging voor dove jongeren. Daar heeft ze samen met andere belangenverenigingen voor doven en slechthorenden het project Grow2work opgezet. “De waarde van werk zou veel meer zichtbaar moeten worden onder dove en slechthorende jongeren. We moeten elkaar positief beïnvloeden en de negatieve sfeer rondom werk wegnemen.” Het eerste succesvolle resultaat van Grow2work is Roos zelf geworden. “Dankzij mijn inzet als vrijwilliger bij Greenpeace, kon ik de interne vacatures bekijken. Zo kon ik solliciteren op een vacature die ik anders niet gezien zou hebben. En ik werd aangenomen!”

Een eerste werkdag op je nieuwe werk is altijd spannend maar wat doe je als je ook nog eens doof bent? “Bij het eerste teamoverleg heb ik meteen uitgelegd dat ik doof ben. Daarnaast heb ik een soort ‘hints’ met mijn nieuwe collega’s gespeeld: om ze wat losser te maken en er voor te zorgen dat ze meer gebaren gebruiken wanneer ze praten. Dan kan ik, in combinatie met liplezen, beter begrijpen wat ze zeggen.” Roos hield het niet bij een kleine introductie in de wereld van de doven. “Ik heb ook een introductiecursus gebarentaal voor mijn nieuwe collega’s geregeld. Acht weken lang hebben maar liefst twintig collega’s meegedaan.”

“Mijn opvoeding én mijn drang naar rechtvaardigheid hebben mij verder gebracht. Dat begon bij mijn keuze om naar het regulier onderwijs te gaan. Waarom zou ik met mijn beperking niet dezelfde kansen mogen krijgen?” Ook op de werkvloer zet Roos haar doorzettingsvermogen in voor een gelijke behandeling. “Zij zien niet wat ik mis, ik moet blijven uitleggen en blijven vragen. Maar door mijn vragen te delen, delen we ook samen de oplossingen.”

Bron: www.grow2work.nl