Ik ben Nicole, partner van een lieve man en moeder van drie kinderen. Ik wil graag mijn verhaal vertellen, omdat ik behoefte heb aan informatie en om mijn ervaring/gevoel te delen. Met mijn gevoel delen, bedoel ik het in het contact komen met ” lotgenoten” (klinkt zo zwaar) om erachter te komen “hoe” slechthorendheid leeft onder de slechthorenden.

Sinds mijn jeugd heb ik oorproblemen: cholerasteatoom en hierdoor slechthorendheid aan een oor. Met mijn andere oor had ik licht gehoorverlies door een trommelvliesperforatie. Bij het aanmeten van een oorafdruk bij mijn “goede” oor ging het mis, omdat de audicien verkeerde afdrukpasta gebruikte met een afdrukpistool. De gevolgen zijn desastreus. De pasta is in het middenoor gelopen. Een operatie volgde, waarbij het middenoor is leeggetrokken, schoongemaakt en alles is weer herplaatst. Een gruwelijke ontdekking toen op een scan mijn middenoor vol met pasta zat. Het gevolg dat ik mijn gehoor grotendeels kwijt ben. Zo ook mijn vaste managementbaan.

Het is inmiddels anderhalf jaar geleden, maar ik heb hier nog steeds psychische problemen van. Ik kan moeilijk accepteren dat dit mij is aangedaan en dat deze ingreep mijn leven drastisch heeft veranderd. Momenteel kan ik uitsluitend 1 op 1 communiceren met liplezen. Ik ben gestart met een nieuwe uitdaging in werk. Een hele andere branche, vakgebied en functie. De vakbekwame mensen vanuit het reïntegratie bureau proberen me weer richting een managementfunctie te sturen (=financiele kwestie), maar deze houding valt me zwaar. Ik word emotioneel als ik bedenk dat ik in mijn leven door moet met allerlei hulpmiddelen. Een andere zegt, “ah joh, handig toch al die technische snufjes”. Maar ik word er alleen maar verdrietig van. Allerlei integratie bureau’s zijn ingeschakeld om mij te helpen, maar geen van hen snapt mijn gevoel. Meerdere malen per dag word ik geconfronteerd met mijn slechthorendheid en hiermee ook met de onkunde van de audicien.

Ik ben een energiek, assertief, strijdlustig type die ik niet met de handdoek gooi, maar ik voel me toch wel heel erg onbegrepen. Herkent iemand dit gevoel. Ik kan het maar geen plekje geven..