Dag allemaal,

Hier alweer een ervaringsverhaal van mij.
Ik heb anderhalf jaar bij een advocatenkantoor gewerkt als secretaresse. Voor mij voelde het als een echte volwassen baan in de horende gemeenschap sinds mijn 17e. Op mijn 17e was ik nog heel onzeker en verborg ik soms mijn slechthorendheid. Op mijn 27e was ik een zelfverzekerde vrouw die heel relaxed omging met de slechthorendheid. Ik maak er grapjes over met collega’s en gebruik mijn gehoor als een graadmeter voor geluiden die te hard zijn 😛

Hoewel ik bij mijn introdagen een tolk gebarentala gebruikte, heb ik de rest van mijn tijd daar geen tolk gebruikt. Ik had solo en kon het prima zelf aan met mijn gehoorapparaten. Er was veel vloerbedekking en akoestisch was het kantoor heel fijn. Het enige nadeel was een ruimte waar dan sinterklaas werd gevierd en werd gedanst. Het was heel hol en akoestisch verschrikkelijk. Toen ben ik wel eerder naar huis gegaan omdat ik gek werd van het lawaai.
Bij de eerste afdeling waar ik werkte werd ik voorgesteld met de mededeling dat ik slechthorend ben. Bij de laatste afdeling heb ik mijn slechthorendheid niet benoemd bij de advocaten, wel bij mijn collega secretaresses. De reden hiervoor is dat de advocaten vaak de info toch 1 op 1 vertelden en ik zelf genoeg assertiviteit had om om herhaling te vragen als ik het niet verstaan had. Hoewel ik mijn slechthorendheid 100% heb geaccepteerd, wil ik niet dat mijn slechthorendheid een groot ding is, maar een klein onderdeel van mezelf. Met mijn huidige gehoor kan dit ook. Ik ga er standaard vanuit dat ik mensen kan verstaan. Wanneer ik dit niet kan, vraag ik om herhaling en pas bij de 2e/3e keer zeg ik dat ik slechthorend ben. Maar als mijn gehoor straks achteruit gaat, zal ik het beeld hierover moeten bijstellen.
Het werk op de advocatenkantoor vond ik ontzettend saai en was ver onder mijn niveau. Ook was er een nare cultuur, waar ik dan toch te Brabants voor ben. Ik was blij toen mijn contract afliep en daar weg kon.
Daarna merkte ik dat ik wel een flinke knauw aan die werkervaring heb overgehouden.

Ik kreeg hierna snel een baan als vervanger op een basisschool voor onderwijsassistent. Dit was al veel meer mijn ding. Maar tijdens het vele kopiëren daar, bleek dat ik een kleine trauma had overgehouden van de advocatenkantoor omdat ik daar voornamenlijk aan het printen, kopieren en scannen was. Gelukkig werd ik bewust van dit gevoel en dat het niet bij de school hoorde, maar bij de vorige werkervaring. Op de school werd ik anders behandeld dan op het kantoor. De sfeer was beter, mensen zijn aardiger, warmer en werd gelijkwaardige behandeld. Ik merkte dat ik feedback niet meer persoonlijk opvatte. Dat vond ik bijzonder om te merken, aangezien ik daar al jaren moeite mee had. Ik heb een heerlijke tijd op die school gehad. Ik voelde in mijn element omdat ik een juf in hart en nieren ben. Ook ging ik actief opzoek naar feedback, naar tips van docenten. dat deed ik bij mijn vorige baan veel minder. Wat ik hiervan heb geleerd is dat als je ene veilige werkomgeving hebt, je ook sneller assertiever durft op te stellen. Je kwetsbaar durft te zijn, open, eerlijk, vragen stelt. Op de school heb ik gewerkt tot de zomervakantie.

Nu heb ik 2 banen: ik werk als administratief medewerker voor een stichting voor dove mensen en ik werk als docent gebarentaal op 2 basisscholen. Ik ben heel blij hiermee. Eindelijk kan ik weer aan de slag als docent gebarentaal, na 4 jaar dit niet hebben kunnen doen. Nu ik daar begonnen ben sinds een week, ben ik eerlijk naar collega’s toe dat ik hun namen en naamgebaren niet allemaal meteen zal onthouden. Het gaat nog wel een paar weken duren voordat ik alle namen en naamgebaren van de kinderen en collega’s zal onthouden. Ook tegen de kinderen zeg ik dat eerlijk. Het voelt fijn om dit te kunnen vertellen. Een paar jaar terug zou ik dit niet hebben durven te doen. Ook als ik mensen tegenkom die tegen me beginnen te praten, durf ik op een gegeven moment ook om hun naam te vragen en functie.
Elke nieuwe baan is spannend. Waarom voordoen alsof je alles weet. Dat kan helemaal niet, want je weet nog niks. Geef het eerlijk toe, zorgt voor veel rust.
Op de scholen word ik heel hartelijk ontvangen. Er komt ontzettend veel op me af aan informatie en je hebt niet rustig de tijd om het allemaal ene plek te geven, want je moet snel beginnen met lesgeven. Maar door al mijn ervaring weet ik dat deze drukke opstartende periode weer voorbij gaat. Hoewel het nu druk en chaotisch is, heb ik over een maand wel een ritme gevonden.

Als administratief medewerker bij de stichting zit ik ook helemaal op mijn plek. De advocatenkantoor paste totaal niet bij mij, was te groot e.d. Nu werk ik voor een kleine stichting voor dove mensen. Het werk is niet super uitdagend, gaf mijn baas toe. Maar voor 1 dag in de week vind ik het heerlijk. Even tot rust komen naast mijn drukke onderwijsbaan. Vanaf dag 1 vroeg ik veel en durfde ik veel te doen. Ik verbaasde mezelf hiermee.
Zelfverzekerd zijn doet veel met je. Een veilige werkomgeving waarin je gewaardeerd wordt, gelijk behandeld wordt en jezelf kunt zijn doet wonderen voor je assertiviteit.

Ik heb rumoerige jaren qua werk en een quarterlifecrisis achter de rug. Nu heb ik rust gevonden in mezelf en zijn ook 2 super leuke banen op mijn pad gekomen. Banen komen zoals ze komen. Wat bij de ene baan niet werkt, werkt bij een andere wel. Soms moet je even zoeken en veel ervaring opdoen, om tot je droombaan te komen. Geloof erin dat er altijd een raam opengaat bij het dichtgaan van een deur.