Ervaringsverhalen

Judith Vogels bij Kentalis

Dag allemaal,

Hier alweer een ervaringsverhaal van mij.
Ik heb anderhalf jaar bij een advocatenkantoor gewerkt als secretaresse. Voor mij voelde het als een echte volwassen baan in de horende gemeenschap sinds mijn 17e. Op mijn 17e was ik nog heel onzeker en verborg ik soms mijn slechthorendheid. Op mijn 27e was ik een zelfverzekerde vrouw die heel relaxed omging met de slechthorendheid. Ik maak er grapjes over met collega’s en gebruik mijn gehoor als een graadmeter voor geluiden die te hard zijn 😛

Hoewel ik bij mijn introdagen een tolk gebarentala gebruikte, heb ik de rest van mijn tijd daar geen tolk gebruikt. Ik had solo en kon het prima zelf aan met mijn gehoorapparaten. Er was veel vloerbedekking en akoestisch was het kantoor heel fijn. Het enige nadeel was een ruimte waar dan sinterklaas werd gevierd en werd gedanst. Het was heel hol en akoestisch verschrikkelijk. Toen ben ik wel eerder naar huis gegaan omdat ik gek werd van het lawaai.
Bij de eerste afdeling waar ik werkte werd ik voorgesteld met de mededeling dat ik slechthorend ben. Bij de laatste afdeling heb ik mijn slechthorendheid niet benoemd bij de advocaten, wel bij mijn collega secretaresses. De reden hiervoor is dat de advocaten vaak de info toch 1 op 1 vertelden en ik zelf genoeg assertiviteit had om om herhaling te vragen als ik het niet verstaan had. Hoewel ik mijn slechthorendheid 100% heb geaccepteerd, wil ik niet dat mijn slechthorendheid een groot ding is, maar een klein onderdeel van mezelf. Met mijn huidige gehoor kan dit ook. Ik ga er standaard vanuit dat ik mensen kan verstaan. Wanneer ik dit niet kan, vraag ik om herhaling en pas bij de 2e/3e keer zeg ik dat ik slechthorend ben. Maar als mijn gehoor straks achteruit gaat, zal ik het beeld hierover moeten bijstellen.
Het werk op de advocatenkantoor vond ik ontzettend saai en was ver onder mijn niveau. Ook was er een nare cultuur, waar ik dan toch te Brabants voor ben. Ik was blij toen mijn contract afliep en daar weg kon.
Daarna merkte ik dat ik wel een flinke knauw aan die werkervaring heb overgehouden.

Ik kreeg hierna snel een baan als vervanger op een basisschool voor onderwijsassistent. Dit was al veel meer mijn ding. Maar tijdens het vele kopiëren daar, bleek dat ik een kleine trauma had overgehouden van de advocatenkantoor omdat ik daar voornamenlijk aan het printen, kopieren en scannen was. Gelukkig werd ik bewust van dit gevoel en dat het niet bij de school hoorde, maar bij de vorige werkervaring. Op de school werd ik anders behandeld dan op het kantoor. De sfeer was beter, mensen zijn aardiger, warmer en werd gelijkwaardige behandeld. Ik merkte dat ik feedback niet meer persoonlijk opvatte. Dat vond ik bijzonder om te merken, aangezien ik daar al jaren moeite mee had. Ik heb een heerlijke tijd op die school gehad. Ik voelde in mijn element omdat ik een juf in hart en nieren ben. Ook ging ik actief opzoek naar feedback, naar tips van docenten. dat deed ik bij mijn vorige baan veel minder. Wat ik hiervan heb geleerd is dat als je ene veilige werkomgeving hebt, je ook sneller assertiever durft op te stellen. Je kwetsbaar durft te zijn, open, eerlijk, vragen stelt. Op de school heb ik gewerkt tot de zomervakantie.

Nu heb ik 2 banen: ik werk als administratief medewerker voor een stichting voor dove mensen en ik werk als docent gebarentaal op 2 basisscholen. Ik ben heel blij hiermee. Eindelijk kan ik weer aan de slag als docent gebarentaal, na 4 jaar dit niet hebben kunnen doen. Nu ik daar begonnen ben sinds een week, ben ik eerlijk naar collega’s toe dat ik hun namen en naamgebaren niet allemaal meteen zal onthouden. Het gaat nog wel een paar weken duren voordat ik alle namen en naamgebaren van de kinderen en collega’s zal onthouden. Ook tegen de kinderen zeg ik dat eerlijk. Het voelt fijn om dit te kunnen vertellen. Een paar jaar terug zou ik dit niet hebben durven te doen. Ook als ik mensen tegenkom die tegen me beginnen te praten, durf ik op een gegeven moment ook om hun naam te vragen en functie.
Elke nieuwe baan is spannend. Waarom voordoen alsof je alles weet. Dat kan helemaal niet, want je weet nog niks. Geef het eerlijk toe, zorgt voor veel rust.
Op de scholen word ik heel hartelijk ontvangen. Er komt ontzettend veel op me af aan informatie en je hebt niet rustig de tijd om het allemaal ene plek te geven, want je moet snel beginnen met lesgeven. Maar door al mijn ervaring weet ik dat deze drukke opstartende periode weer voorbij gaat. Hoewel het nu druk en chaotisch is, heb ik over een maand wel een ritme gevonden.

Als administratief medewerker bij de stichting zit ik ook helemaal op mijn plek. De advocatenkantoor paste totaal niet bij mij, was te groot e.d. Nu werk ik voor een kleine stichting voor dove mensen. Het werk is niet super uitdagend, gaf mijn baas toe. Maar voor 1 dag in de week vind ik het heerlijk. Even tot rust komen naast mijn drukke onderwijsbaan. Vanaf dag 1 vroeg ik veel en durfde ik veel te doen. Ik verbaasde mezelf hiermee.
Zelfverzekerd zijn doet veel met je. Een veilige werkomgeving waarin je gewaardeerd wordt, gelijk behandeld wordt en jezelf kunt zijn doet wonderen voor je assertiviteit.

Ik heb rumoerige jaren qua werk en een quarterlifecrisis achter de rug. Nu heb ik rust gevonden in mezelf en zijn ook 2 super leuke banen op mijn pad gekomen. Banen komen zoals ze komen. Wat bij de ene baan niet werkt, werkt bij een andere wel. Soms moet je even zoeken en veel ervaring opdoen, om tot je droombaan te komen. Geloof erin dat er altijd een raam opengaat bij het dichtgaan van een deur.

2019-04-07T17:00:53+02:001 september 2017|Tags: |0 Reacties

Saskia Boer bij Schunck* (lokatie Glaspaleis)

Ik ben Saskia, 53 jaar oud, progressief slechthorend en heb sinds twee jaar een CI. Ik werk al ruim tien jaar als suppoost/ gastvrouw in een multidiciplinair centrum in Heerlen, met onder ander een bibliotheek, museum en muziekschool. Ik wijs bezoekers de weg, houd toezicht en controleer toegangskaartjes voor het museum.

Ik ben via een re-integratietraject hier gekomen en ben nu in dienst van een Werkvoorzieningsschap. Hiervoor heb ik jarenlang in de zorg gewerkt.
Voor werkoverleg maakte ik voorheen altijd gebruik van een schrijftolk, maar nu heb ik een CI en is een Rogerpen met streamer voldoende. Voor een plenair overleg met alle personeelsleden (ongeveer 100) maak ik nog wel altijd gebruik van een schrijftolk. Dat gaat prima, de collega’s zijn er aan gewend.

Alle collega’s, ook van andere disciplines, weten inmiddels dat ik slechthorend ben en houden er zo goed mogelijk rekening mee. In contact met bezoekers ben ik ook altijd heel open over mijn slechthorendheid, dan zeg ik : “Ik hoor niet goed, ik kom iets dichter bij u staan zodat ik u beter versta.” Dat vind nooit iemand een probleem. In de pauze s zoek ik wel de stilte op en doe ik mijn hoortoestel en CI uit, ook dat weten de meeste collega’s inmiddels.

2019-04-07T17:00:49+02:0025 mei 2017|Tags: |0 Reacties

Annet Verdoorn bij All inclusive at work

Drie jaar geleden werd ik in snel tempo slechthorend als gevolg van een neurologische aandoening. Na mijn afstuderen wilde ik per se een baan die past bij mijn medische situatie en ieder geval een klein beetje begrip voor als ik naar het ziekenhuis moet.

Het vinden van die baan bleek niet zo makkelijk als ik had gehoopt. Dan toch maar een uitkering aanvragen om mijn medische situatie? Ik wilde het echt niet en daarom heb ik me na een paar maanden zoeken ingeschreven bij een uitzendbureau voor mensen met een arbeidsbeperking (Emma At Work). Ik vond ‘arbeidsbeperking’ een te groot woord, maar hey, ik zocht een baan. Eerlijk gezegd had ik ook niet teveel verwacht, maar na mijn intakegesprek bij het uitzendbureau was ik dolenthousiast. Ze begrepen echt precies wat ik zocht en wat ik in een baan van de baas verwacht. Ik had ook aangegeven dat ik bang was dat ik uiteindelijk genoegen zou moeten nemen met een baan onder mijn niveau vanwege mijn beperking. De dame die mijn intake deed, zei dat ze dit bij bijna ieder gesprek hoorde.

Even bleef het stil, maar na een maand of twee kreeg ik een perfect passende vacature opgestuurd. Op één of andere manier was het echt een opluchting dat ik tijdens het sollicitatiegesprek mijn beperking niet aan hoefde te kaarten. Dat voelde altijd alsof ik zielig wil doen en dat ben ik helemaal niet. Ik werd aangenomen. Ik ben nu inmiddels al een paar maanden werkzaam als de personal assistent bij mijn blinde baas, Martine Baadenhuijsen. Ze heeft een eigen bedrijf, All inclusive at work en ik help haar met alles waar zij door haar beperking tegenaan loopt. Van belastingaangifte tot het organiseren van meetings, van ontwerpen van haar promotiemateriaal tot het uitzoeken van welke software het handigste is èn toegankelijk. Martine heeft diverse workshops ontwikkeld voor managers en leidinggevenden om met ervaringen meer draagvlak te creëren voor werknemers met een arbeidsbeperking. Ik vind het een bijzonder mooi doel. Het zijn namelijk in veel gevallen kleine aanpassingen op de werkvloer of in de werkomgeving die maken dat de beperking niet meer aanwezig is.

Omdat ze zelf een beperking heeft, snapt zij veel beter hoe dat voor mij is. Het zijn echt de kleine dingetjes, zoals dat ze mij appt of mailt in plaats van belt. En dat ze mij aankijkt als ze iets zegt zodat ik kan liplezen. Of dat ze even mijn naam roept als ik wat verder weg zit en ze wilt wat zeggen. Of dat als de printer bezig is, ik haar toch niet kan verstaan. Ook begrijpt ze dat het geen zin heeft om harder te praten, maar dat ze juist beter moet articuleren. Het scheelt ook dat ik maar één collega heb aangezien ik in een groep steeds rond moeten kijken wie er praat om te kunnen liplezen en dat is echt vermoeiend.

’s Middags laten we samen haar geleidehond uit. Ik heb echt een wijze les van haar geleerd: maak van je zwakke punt in je sterkste punt. En dat je ook best een beetje kunt lachen om je beperking. Dat doen we ook regelmatig over de blinde en de dove haha ;).

2019-04-07T17:00:48+02:0013 oktober 2016|Tags: |0 Reacties

Sandra Jansen bij Geen

Ik ben doof en een CI drager, 47 jaar oud. Opleiding: LEAO, ECABO, kapper dames hairstylist. Op het moment ben ik werkloos! Werkte in de administratiesector. Wegens een reorganisatie moest ik weg omdat er via computer digitaal wordt gewerkt. Heb later bij een fiets- en postkoerier gewerkt. Dat was tijdelijk via het UWV en het was meer voor wajongers bedoeld waarvan ik het niet ben!

Daarna heb ik voor drie maanden bij een incassobureau gewerkt en moest weer weg wegens een fusie van twee bedrijven. Ik zoek dus een baan voor 24 tot 32 uur per week. Behalve in de administratiesector, ben ik pas als gediplomeerde kapster ook op zoek naar de klanten en of in een kapperzaak te kunnen werken.

Het samenwerken met werkgever en collega’s moet altijd leuk blijven door goed contact in de pauzes of uitstapjes maken buiten het werk. Het is niet altijd makkelijk om alles te kunnen volgen bij collega’s. Soms vraag ik veel moeite waar het over ging maar ik doe niet vaak moeilijk en probeer altijd leuk te blijven! De communicatie gaat meestal goed bij mij.

Wat ik het leukste vond wat ik meemaakte is een stageplek in Ermelo, omdat ik daar in de dovenwereld werk! Ik werkte toen met cliënten die doof zijn en een verstandelijke beperkingen hebben.

Verder heb ik via Werkpad hulp ingeschakeld wat eigenlijk niet echt veel hielp door een passieve persoon. Dat was echt jammer! Ik had liever gewild dat er iemand dat veel ervaring heeft met doven en slechthorenden zodat er makkelijke omgang kan maken. Ik hoop dat t voldoende is en ben geen stillertje. Voor t eerst zit ik nu langer thuis (drie maanden) wat ik niet eerder meemaakte. Hoop dat ik snel een baan vind.

2019-04-07T17:00:46+02:0011 oktober 2016|Tags: |0 Reacties

Emiel de Mareé bij Automonteur Garage de Mareé

Ik ben Emiel, zwaar slechthorend en 42 jaar oud. Ik kom uit Amsterdam en heb lang in Schagen gewoond. Vanaf 25 jaar ben ik verhuisd naar Oss en daarna naar Heesch. Ik woon 10 jaar met plezier in Heesch met mijn gezin, ik ben getrouwd en twee kinderen. Het zijn twee meiden van 10 en 8 jaar.

Ik heb veel opleidingen en cursus gevolgd: 1e, 2e automonteur, gevaarlijke stoffen van vrachtwagen en de techniek van vrachtwagens. Daarnaast heb ik voor veel verschillende bedrijven gewerkt zoals automonteur, vrachtwagenmonteur, hefttruckchauffeur en vrachtwagenchauffeur in Noord-Holland en Brabant. Maar ik was ongelukkig met al die banen, want ik had nooit een vaste aanstelling gekregen. De laatste twee jaar was ik werkloos en zat thuis van 2011 tot 2013. Gedurende deze twee jaar heb ik veel nagedacht om een eigen bedrijf te beginnen en veel gepraat met mijn vrouw en familie of het haalbaar is. Daarnaast heb ik geïnformeerd hoe je eigen bedrijf moet beginnen, en ook de financiën bekeken en wat ik moet doen als ik echt mijn eigen bedrijf heb. Uiteindelijk heb ik besloten om toch een eigen bedrijf te beginnen. In mei 2013 startte ik mijn eigen bedrijf Automonteur Garage de Mareé.

Hier heb ik 40 tot 50 uur per week gewerkt en het was niet alleen de sleutelen maar ook met de administratie en onderdelen zoeken en bestellen. Het bevalt het goed met werken. Ik werk met veel plezier. De garage De Mareé hoeft geen werkoverleg of vergadering te hebben omdat het eenmanszaak is. Ik maak veel gebruik van mijn mobiel met Whatsapp of sms’en voor klanten en om onderdelen te bestellen.

Hier heb ik geen hulp hoeven gebruiken van een loopbaanbegeleidster. Ik heb zelf het bedrijf opgestart en ben goed aan het runnen samen met mijn vrouw en mensen van de omgeving van Heesch en Oss.

Tips voor starters: Praat veel met ervaren mensen en laat je goed informeren, want er komt namelijk een hoop op je af.

Zie meer informatie over Garage de Mareé: www.garagedemaree.nl

2019-04-07T17:00:43+02:0012 november 2015|Tags: |0 Reacties

Harry bij www.harrybartelds.wordpress.com

Ik wilde altijd graag iets in de Journalistiek doen. Ik heb daarvoor nog driekwart jaar de deeltijd opleiding Journalstiek gedaan. Omdat de groeps opdrachten mij niet goed afging ben ik destijds gestopt met die opleiding. Jaren later ben ik toen op vrijwillige basis gaan schrijven voor een wijkkrant in Zwolle. www.vinexpress.nl Op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje met de volgende vraag: “We hebben gehoord dat je meer met schrijven wil doen? Geldt dat aanbod nog steeds.” Dit was naar aanleiding van het feit dat ik in 2010 tijdens de gemeente raads verkiezingen alle politieke partijen had gevraagd: vertel waarom de inwoners van onze wijk op uw partij zou moeten stemmen.

Ik mocht een presentatie geven van mijn artikelen bij de eindredacteur van De Peperbus. Ik kan mij goed herinneren dat de eindredacteur zei : “normaal laat ik sollicitanten altijd een proefstuk schrijven. Op basis van jouw presentatie neem ik je aan. Je hoeft geen proefstuk te schrijven” Zo kreeg ik een freelance contract van De Peperbus onderdeel van WEGENER MEDIA.

Ik heb drie jaar op freelance basis geschreven voor deze krant. Eén van de zaken waar ik toen over geschreven heb is over een stokdove organist. De man begeleidt met het orgel gewoon kerkdiensten. Hij hoort met zijn vingers. Heel bijzonder. Jammer genoeg kwam er een bezuinings ronde waardoor er geen plek meer was voor mij. Ik schrijf nog wel met mijn eigen blog.

Sinds kort heb ik weer opgepakt. Ik ben nog op zoek naar nieuwe onderwerpen over te schrijven. Tips zijn welkom.

www.harrybartelds.wordpress.com

2019-04-07T17:00:41+02:0020 september 2015|Tags: |0 Reacties

Judith Vogels bij Ctalents

Ik volg een traineeship bij Ctalents.
Ctalents is een organisatie die zich inzet voor mensen met een zintuiglijke beperking (doven, slechthorenden, blinden en slechtzienden), om ze aan het werk te krijgen.

Ze zijn 8 jaar begonnen met Ctaste, een restaurant waarbij je dineert in het donker. Daar werken blinde en slechtziende mensen als ober. Ctaste kwam erachter dat er 70% werkloosheid is onder de zintuiglijk beperkten. Zij willen dat graag terugdringen naar 20%. Maar binnen Ctaste is die niet mogelijk, i.v.m. weinig plaats. Daarom hebben ze in 2014 Ctalents opgericht. Ze bieden traineeships aan van ongeveer 1-3 maanden. Het doel van de traineeship is dat je een baan vind die bij jou past.

Voordat je kunt beginnen met de traineeship, moet je eerst thuis testen maken van Ctalents. Denk aan IQ test, EQ test, competentietest, persoonlijkheidstest etc. Daardoor krijgt Ctalents een compleet beeld van jou wie jij bent en wat jij kan. Waarom moet je eerst de testen maken? Iedereen zegt altijd waar hij goed in is, maar klopt dit ook wel? Door de testen weet je meteen zeker waar al jouw kwaliteiten liggen en waar niet. Dit overzicht (talentenpaspoort) is belangrijk voor Ctalents, want zo kunnen zij gerichter zoeken naar werkgevers en jou goed aanprijzen. Ook is de overzicht (talentenpaspoort) bedoeld om aan werkgevers te laten zien.

Je hebt alle testen gedaan en mag beginnen met de traineeship. En dan?
Iedereen krijgt een persoonsgebonden programma met opdrachten gericht op jouw werkervaringen, vrijwilligerswerk, maar ook gericht op de baan die jij zoekt. Door alle opdrachten kan Ctalents zien of je het aankan en waar je goed in bent.
Je hebt gedurende de tijd dat je er bent, een aantal coaching gesprekken. Door de coaching gesprekken komt nog meer naar voren waar je tegenaan loopt, waar je goed in bent en wat je wilt leren.Ook krijg je trainingen gericht op de elevator pitch, feedback, intervisie, sollicitatiegesprekken etc.

Ctalents gaat op zoek naar vacatures voor jou, maar probeert ook nieuwe werkgevers te prikkelen om mensen met een zintuiglijke beperking aan te nemen. Je zult zelf ook actief moeten zoeken naar vacatures en solliciteren.
Ctalents begeleidt en traint jou gedurende de traineeship op weg naar een baan. Heb je een sollicitatiegesprek? Samen oefenen.

Tijdens de traineeship zult je veel moeten samenwerken met de andere trainees. Ook doe je een werkritme op en ben je actief bezig met jouw ontwikkeling.
De traineeship is bedoeld voor zintuiglijk beperkten tussen de 18 en 40 jaar. Ook moet je een MBO, HBO of WO diploma hebben en werkzoekend zijn.

De traineeship is gericht op mensen die aan het begin van hun carrière staan, zodat zij veel kunnen leren van de traineeship. Aan het traineeship zijn geen kosten verbonden en je kunt je uitkering behouden. Je werkt bij Ctalents in Amsterdam.

Mijn ervaring:
Ik ben nu al 2 maanden bezig met de traineeship. Ik ben heel blij dat dit op mijn pad is gekomen. Ik dacht….ze helpen mee zoeken naar vacatures en ik ga misschien nog wat leren…prima. Altijd fijn om jezelf beter te leren kennen.
De eerste 2 weken vond ik emotioneel zwaar. Ik had een aantal coaching gesprekken waarbij ik geconfronteerd werd met mezelf. Ik had een aantal negatieve gedachtes over mezelf en ik heb een aantal dingen (wat ik stiekem wel wist dat niet goed was) en nu echt aan moet werken. In korte tijd leren ze jou heel goed kennen, misschien wel beter dan je jezelf kent. Toen ik begon met de traineeship was ik heel emotioneel omdat ik weer werkloos was en al. Ook wist ik niet goed welke richting ik uit wou qua werk.

Nu ben ik zelfverzekerd, ik weet waar ik goed in ben en waar minder goed en weet ik welke richtingen ik uit kan. Ctalents heeft mij geholpen om breder te kijken naar alle functies en wat ik kan, ipv te blijven focussen op een baan in de dovengemeenschap. Ik heb leuke collega’s en heb al veel opdrachten gedaan. Ik krijg ook opdrachten die gericht zijn op een werkrichting, zodat ik daar werkervaring mee kan opdoen. Ctalents kijkt naar vacatures en als ze denken dat een vacature bij me past, geven ze me een opdracht om te kijken of ik het kan. Daarna gaan ze me voorstellen bij de vacature en bedrijf. Ik heb nu nog geen baan, maar heb alle vertrouwen dat het goed gaat komen.

2019-04-07T17:00:38+02:0022 mei 2015|Tags: |0 Reacties

David Jessurun bij Mo & Mo

Mijn naam is David, ik ben 42 jaar oud en slechthorend. Ik heb een opleiding HBO geschiedenis en Multi Media gedaan.

Momenteel ben ik directeur van een webdesign/online marketing bureau gespecialiseerd in toegankelijke websites, die dus ook prettig werken voor mensen met een functiebeperking.

Ik werk vanuit huis, communicatie gaat via e-mail of Skype. Dat is soms wel minder, vooral mijn collega-directeur vindt het soms wat eng omdat ik degene ben met de technische kennis, maar over het geheel genomen gaat het goed.

Het communiceren en samenwerking met mijn horende collega’s gaat prima. Bij eerdere werkplekken had ik wel last, bijvoorbeeld een collega die consequent naar haar monitor praatte en weigerde om iets te herhalen als ik het niet verstond.

Voor extra hulpmiddelen op het werk heb ik niet nodig, want op het werk hoor ik nog genoeg.

Mijn ervaring met re-integratiebedrijven is dat ze dermate weinig van mijn vak afweten dat ze echt niks voor me kunnen doen. Dat blijkt ook; van de 300 door ons geteste websites van re-integratiebedrijven voldeed er welgeteld een aan de toegankelijkheidseisen.

Hier zijn sollicitatietips voor jongeren die werk zoeken:

Er zit vaak een heel zenuwachtig iemand voor me; als je bent uitgenodigd, dan ben je geschikt. De rest is ‘klik’. Wees dus jezelf, als het niet ‘klikt’ wil je immers zelf ook doorzoeken.

Wees eerlijk over je beperking, en spin het ‘positief’ (door mijn doofheid ben ik weerbaar en…). Maar maak er geen halszaak van want er is een reden dat ze er niet naar mogen vragen, ga ze dus niet alsnog wijzer maken dan nodig.

Hoe meer jij er een punt van maakt, hoe meer ik denk dat je jezelf alvast indekt.

Ook heb ik tips hoe je het werk met werkgever en collega’s leuk kan houden:

Bij Mo & Mo geldt; wie het eerste over koffie begint haalt/zet het. Wat ik maar bedoel is; wees jezelf, doe mee met dingen als de kleine eigenheidjes van het bedrijf (zoals zo’n koffie regel) en wees jezelf. Als dat niet genoeg is, zoek verder. Het is natuurlijk niet jouw taak om iedereen te entertainen of het bedrijf te hervormen, dus als daar disproportioneel veel energie in gaat zitten is uiteindelijk ook niemand er bij gebaat.

2019-04-07T17:00:35+02:0029 maart 2015|Tags: |0 Reacties

Aruna Jiawon bij Stichting Skyway

Dankzij Stichting Skyway ben ik een possibilizer in drie verschillende functies geworden!

Mijn naam is Aruna Jiawon en ik ben doof. Ik woon in Houten en ik ben een alleenstaande moeder van een 6-jarige dove zoon die Ravi heet.
Omdat ik vaak gesolliciteerd heb naar een functie zonder van tevoren mijn doofheid te benoemen, was het voor mij heel moeilijk aan een baan te komen. Helaas werd ik elke keer opnieuw afgewezen, ook al liet ik duidelijk weten dat ik me verstaanbaar kon maken en dat communicatie op zoveel verschillende manieren mogelijk was, zoals met behulp van voorzieningen als tolkbemiddeling. Naar mijn CV en werkervaring werd niet gekeken, het enige wat ze zagen staan was het feit dat ik opgeschreven had dat ik doof ben. Als gevolg van deze teleurstellingen was ik drie jaar lang genoodzaakt om te werken in de horeca. Ik wilde niet nog meer moeite doen en tijd verspillen door op safe te spelen en een functie te vervullen die mij niet lag, zodat ik mijn zoon en mij kon onderhouden en zekerheid had voor onze toekomst. Een vierde jaar zag ik echter niet zitten.

Het is moeilijk voor doven en slechthorenden om een administratieve baan te vinden. In het verleden heb ik 19 jaar bij verschillende bedrijven gewerkt, samen met horende collega’s.

Helaas had ik niet genoeg geld om een betere opleiding te kunnen betalen. Toch was ik me ervan bewust dat ik ergens nog meer zou kunnen leren. Ik wist alleen niet precies wat bij mij paste……

Maar toen kondigde zich er een gloednieuw evenement aan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik besloot een kijkje te nemen op de website van Skyway (www.yoursencity.com).

Hier ging het over een muziekevenement voor horenden en doven bij Sencity. Sencity is dé unieke manier om het maximale uit je avondje stappen te halen. Dit feest gaat verder dan alleen muziek, alle zintuigen komen bij dit feest aan bod! Door de expressieve dansers, SenseFloor, smaaksensaties, videoprojecties, lichteffecten, gebarentolken en kinky kappers wordt het muziekevenement omgebouwd tot een ware beleving. Sencity is voor zowel doven als horenden een perfecte uitgaansgelegenheid!

Ik las via Facebook en een dovenblad dat Sencity wordt georganiseerd door vrijwilligers en een local team. Ik dacht dat het alleen om jongeren ging, maar benieuwd als ik was besloot ik de directeur van Sencity, Ronald Ligtenberg, te mailen om vragen te stellen. Ook ging ik me steeds meer in deze non-profitorganisatie verdiepen. Van Ronald kreeg ik de kans om werkzaamheden uit te voeren, die ik leuk vond. In het begin werkte ik als kaartverkoper en deed ik de PR voor Sencity. De kaartverkoop en het flyeren trok mij erg aan.Ik ging het werk steeds leuker vinden en dat bleef maar doorgaan.

Naast de Sencity op zaterdag was er op vrijdag de Sencity editie voor kinderen: Sencity kids. Sencity Kids is een dag vol leuke en leerzame activiteiten waar dove, slecht horende en horende kinderen samen komen en van elkaar en anderen leren over zintuigen en zintuigprikkeling.

Toen ik Ravi voor het eerst naar Sencity Kids meenam ging hij observeren wat er allemaal gebeurde. Eenmaal thuis deed hij alles na wat hij op Sencity gezien had: ook Ravi had dus de smaak te pakken gekregen!
Ravi’s enthousiasme inspireerde mij en daarnaast gaven de collega’s van Stichting Skyway en Serhat, de signdancer mij ook inspiratie. Ik haalde van alles uit de kast om te kijken wat ik nog meer kan en ging met de projectleider van Sencity Kids, Iris Metselaar, samenwerken.

Ook las ik dat Sencity ook in verschillende landen had plaatsgevonden en dit trok mijn interesse nog meer. Ik ging me nog meer verdiepen in de organisatie. Daarnaast moest ik meteen denken aan de internationale gebaren die Ravi ook met de nichtjes van mijn broer en zusje maakte. Dit doet hij omdat ik een dove broer heb die in Duitsland woont. Hij heeft vijf dove kinderen. Mijn zusje woont in Belgie en heeft twee dove kinderen. Mijn neefjes en nichtjes hebben me ook gestimuleerd in mijn enthousiasme. Ik heb besloten om me met heel mijn hart voor de internationale landen in te zetten en te zorgen dat we samen in de gelijkheid met horenden voor muziekevenementen kunnen samenwerken.

Dit alles kan mogelijk gemaakt worden door het evenement te promoten en mensen te vertellen over Sencity en de trajecten voor de jongeren in verschillende landen. Op deze manier krijgen ze een kans om competenties en vaardigheden te ontwikkelen die nodig zijn om muziekevenementen in hun eigen landen te kunnen opzetten. Het is mijn doel om de samenwerking tussen horenden en doven mogelijk te kunnen maken.

Hoe we meer samenwerken, hoe betere possibilizers we worden.
Hoe meer subsidies we krijgen, hoe sterker we samen staan.
Dat is wat we nodig hebben om de events succesvol te maken!

Tevens biedt Sencity een kans om horenden en doven met elkaars cultuur te laten kennismaken. Het is een ideale organisatie waar je heel veel van jezelf kunt leren en jezelf kan ontwikkelen.

Stichting Skyway heeft daarnaast verschillende projecten, zoals Senself, Signway, Skyway Academy en 6DCreations.

Skyway Academy bestaat uit workshops lichaamstaal waarbinnen ik ook trainer ben geworden. Lichaamstaal is een samenspel van vele gebaren, houdingen en gezichtsuitdrukkingen. In veel gevallen heeft slechts een bepaalde combinatie van lichaamstekens een betekenis. Vaak is dit afhankelijk van het moment en de situatie. Om goed thuis te raken in de geheimen van de non-verbale communicatie tonen wij op deze site elke dag een lichaamstaal foto met verklarende tekst. Dat zijn de functies waar ik, als een possibilizer, van International Relations voor Sencity, Communicatie Manager voor Sencity Kids en Trainer voor Skyway Academy ben geworden!

Hoe meer ervaring ik opdoe bij de Stichting Skyway, hoe meer zelfvertrouwen ik in mijzelf en mijn toekomst krijg. Ik maak dan een kans op een betere baan waar ik mijn kennis en vaardigheden kan toepassen.
Ook weet ik nu eindelijk welke opleiding ik ga volgen: is Marketing en Communicatie Events. Van deze opleiding ben ik overtuigd dat het bij mij past.

Ik ga er voor!

2019-04-07T17:00:32+02:0013 maart 2015|Tags: |0 Reacties

Judith bij Plus

Ik ben slechthorend met 2 gehoorapparaten. Sinds ruim een jaar werk ik bij de Plus supermarkt.

Tijdens mijn sollicitatiegesprek vroeg ik me af of ik moest zeggen dat ik slechthorend ben. Het gesprek liep heel goed en ik was praktisch al aangenomen. Op het einde heb ik het gezegd tegen de baas. Die verbaasde zich erover, want had daar niets van gemerkt tijdens het gesprek. Ik zei dat ik meer oogcontact nodig had en herhalingen. En eventueel hulp met omroepen. Dat was prima en het zou wel goed komen.

Vrij snel vanaf het begin heb ik de button ‘Spreek duidelijk dan versta ik je beter’ opgedaan. Ik heb daar geen negatieve reacties opgehad. Alleen collega’s die vroegen waarom ik dat ophad en dan legde ik uit dat ik slechthorend ben.
Ik was van te voren wel heel nerveus of ik die button op zou doen en wat voor reacties ik zou krijgen. Maar in de tijd dat ik bij de blokker werkte, wist ik dat ik me fijner voelde met de button. Daarmee laat ik zien dat ik slechthorend ben en heb ik de eerste stap al gemaakt. Als ik dan klanten niet kan verstaan, weet ik dat ik al veel heb gedaan om mijn slechthorendheid zichtbaar te maken. De button beschermt mij een beetje. Klanten kunnen dan niet bij mijn baas gaan klagen dat ik zo doof ben en de klanten negeer. Nee, het ligt dan aan de klanten, die moeten duidelijk praten.

Een keer tijdens mijn werk, moest ik de kantine schoonmaken. Dan hoor ik de omroepen niet zo goed. Ik kwam de winkel in en zag mijn collega van de klantenservice. Ze zei dat ik al een paar keer was omgeroepen. Ik zei: sorry dat heb ik niet gehoord, ik ben slechthorend. Zij zei: dat weet ik.
Ik verbaasde me over dat. Hoe kan zij dat nou weten? Ah, tuurlijk. Mijn baas heeft dat tegen haar gezegd.

Als slechthorende kun je bij een supermarkt werken. Ik werk er als cassiere.
Het werk is vrij simpel, maar de omstandigheden zijn soms moeilijk.

  • Als het druk wordt en er veel klanten in de rij staan, is er meer lawaai. Ik heb een hekel aan lawaai en wil dan mijn gehoorapparaten uit zetten. Dat kan ik natuurlijk niet doen, want dan hoor ik de klanten niet meer en ben ik praktisch doof.
  • Je hebt veel klanten die uitgebreid en keihard met elkaar zitten te beppen in de rij, of in verschillende rijen….zooo irritant. Dan kan ik mijn eigen klanten niet meer verstaan. Onze supermarkt zit in een volksbuurtje en wij zijn een ontmoetingsplek voor veel klanten. Staan ze op de meeste irritante plekken bij de karretjes of ingang kei hard te beppen. Doe dat dan buiten….pffff
  • Je hebt kinderen die schreeuwen, huilen, brullen….Sommige kun je vanaf de ingang de hele winkel door horen brullen.
  • De omroepen hoor of versta ik vaak niet door alle lawaai. Dan zie ik dat er niemand staat bij de klantenservice en wil ik die collega bijroepen, maar dan blijkt die al bijgeroepen te zijn :S
  • Ik hoor de omroepen moeilijk in de kantine als ik aan het schoonmaken ben.
  • Ik heb veel collega’s die van marrokaanse of Turkse afkomst zijn, die vind ik moeilijk te verstaan.
  • Ik heb veel klanten die van buitenlandse afkomst zijn, die versta ik ook moeilijk. Veel oudere buitenlandse klanten kunnen nauwelijks nederlands praten, dan komt er een hoop gemompel eruit. Ik heb ook zwervers die een rot gebit hebben of nauwelijks tanden, dan komt er ook een gemompel eruit. Die kun je ook niet liplezen.
  • Veel klanten zijn bezig met tas inpakken als ze iets tegen me zeggen, dat hoor en versta ik niet

Dat waren de dingen die ik moeilijk vind. Dan de positieve dingen:

Ik krijg veel positieve reacties op mijn button van klanten. Sommigen wilden weten waar ik dat vandaan had, zodat ze het ook konden kopen. Een vrouw maakte er een foto van.

Ik heb er wel een paar negatieve reacties gekregen van klanten. ‘Wat is dat nou weer, is dat weer een nieuwe actie, heeft iedereen die, sjonge sjonge waar gaat het heen’. Ik: mevrouw, ik heb die button omdat ik slechthorend ben. Klant: o…..o….(mond vol tanden). Dus klanten houden dan wel hun mond dicht omdat dan blijk ik echt slechthorend te zijn.

De positieve klanten vragen er dan naar mijn slechthorendheid. Een klant noemde dat gehoorgestoord. Ik heb meteen gezegd dat ik dat geen prettig woord vind en het slechthorend is.

Veel klanten vragen of die button werkt. Op zich werkt het vaak niet, want klanten zien het niet of weten niet wat erop staat. Maar ik voel me er veilig mee en voel me ingedekt. Klanten kunnen geen klacht over mij indienen dat ik ze negeer.

Ik heb ook klanten die het blijkbaar wel hebben gezien, want die kijken me aan als ze iets tegen me zeggen. Sommigen staren me echt aan, naar mijn gevoel….daar word ik ook een beetje nerveus van 😉

Ik heb tegen mijn collega’s wel gezegd dat ik slechthorend ben, maar niet hoe ze daarmee moeten omgaan. Maar ik merkte dat ze zelf daarover gingen nadenken en manieren zochten om mijn aandacht te krijgen. Zo staan ze bij mijn kassa, maar ik ben nog bezig met klant. Ze wachten tot ik klaar ben en oogcontact met ze heb en dan pas vertellen ze iets. Ook raken ze mij op mijn arm aan om mijn aandacht te krijgen. Ook doen ze bedachte gebaren gebruiken om van een afstand duidelijk te maken dat ik mijn kassa moet sluiten ofzo.

In de kantine zat ik. Een collega zat naast mij, maar stond op en liep achter mij terwijl ze iets tegen mij zei. Ik draaide heel mijn hoofd mee om iets te verstaan van haar. Ze zag dat en zei: sorry, ik moet je aankijken. Ik vond dat heel mooi om dat te ontdekken van mijn collega’s. Voelde me echt gerespecteerd door hun.

Ik maak vaak genoeg grapjes over mijn slechthorendheid. Dat ik de dove ben etc. Komen ze naar mij en vragen wat er omgeroepen is. Hoe moet ik dat weten, ik ben de dove 😛

Vanaf dag 1 heb ik meer de nadruk gelegd op het feit dat ik uit Helmond kom. Helmondse grapjes gemaakt, praten met een brabants dialect bij een Utrechtse supermarkt. Dat vinden mijn collega’s grappig.

De eerste maand was ik nog stilletjes en de kat uit de boom verkennen. De tweede maand voelde ik me al meer op mijn gemak dat ik mezelf ging zijn. Dat betekent lekker lachen, grapjes maken en gek doen. Dat vinden mijn collega’s leuk.

Als ik iets niet versta, vraag ik om herhaling. Mijn ouders probeerde me al jaren om te zeggen: ‘wat zeg je’, in plaats van ‘wà’ (helmonds). Sinds ik bij de Plus werk, zeg ik ineens: wat zegt u. Ik verbaas me eigenlijk 😛

In het begin had ik mijn batterijen niet in mijn zak liggen, dan deden mijn collega’s niet moeilijk om mij even over te nemen, zodat ik de batterijen kon vervangen. Daarna deed ik ze in mijn zak. Ik schaam me er niet voor om aan de kassa mijn batterijen te vervangen, terwijl ik weet dat er een rij met klanten nieuwsgierig staat te kijken wat ik doe.

Als ik verkouden ben, hoor ik ook minder. Dat zeg ik dan tegen mijn kassa collega’s. Dat ze harder tegen mij moeten praten.

Ik moest een paar keer nieuwe collega’s inwerken. Ik zit dan aan een dubbele kassa: een kassa achter mij. Mijn collega en in zitten in 1 kassa blok met de ruggen naar elkaar toe. Als de nieuwe collega vragen heeft, kan ik omdraaien en die helpen. Maar dan moet die mij eerst wel aantikken, anders heb ik niet in de gaten dat ze tegen mij praten. Ik heb dus vrij snel geleerd om dat tegen die nieuwe collega’s te zeggen.

Ik vind het moeilijk om te merken of een collega tegen mij praat of tegen een ander. Vooral bij de kassa’s. Ik hoor ze dan wel praten, maar heb niet in de gaten dat ze tegen mij praten. Zeg ik ook tegen hun. Ik zei: als je iets tegen mij wilt zeggen, zeg eerst mijn naam. Dan heb je mijn aandacht. Ik hoor zo veel hier, ik negeer veel geluid om me te focussen op mijn werk.

Het is moeilijk om je te focussen op de klanten en geen fouten te maken, want ik moet op de poortjes letten, op de omroepen, op de dieven, op mijn collega’s die iets zeggen etc. Vaak vergeet ik op de poortjes te letten en ik kan al helemaal geen dieven herkennen. Ik focus me enorm op de klanten en negeer zoveel mogelijk om me heen. Dat is misschien niet goed, maar dit helpt mij. Ik heb dit niet tegen mijn baas gezegd of mijn collega’s.

Dit is hoe mijn slechthorendheid invloed heeft op mijn werk bij de kassa. Het is heel vermoeiend om al die lawaai aan te horen, dat je voor jezelf al veel negeert.
Ik doe soms mijn gehoorapparaten uit als er teveel lawaai is. Ik heb er dan zo’n schijt aan. Ik wil niet nog dover worden. Wanneer ze uit staan, kan ik minder contact maken met de klanten en moet ik liplezen.

Wat leuk is aan mijn werk is dat ik veel klantcontact heb. Ik heb een aantal vaste klanten die graag aan mijn kassa komen. Ik ben een Brabander en een Nederlands meisje. Ik val wel op ten midden van mijn collega’s met hoofddoekje. Daarnaast probeer ik klantvriendelijk te zijn, maar dat kan ik niet altijd. Ik irriteer me snel aan het asociale gedrag van klanten en het is moeilijk om maar te slikken wat ze tegen je zeggen. Want als je ertegenin gaat krijg je een hele discussie en wordt het nog erger. Ik probeer dan te blijven glimlachen en negeren. En in mijn hoofd heb ik ze al 10x gemept.

Je hebt leuke klanten maar ook minder leuke klanten. Wij krijgen steeds meer regels waar de klanten niet mee eens zijn, plus ook de nieuwe alcoholbeleid…..pfffff; veel gezeik van klanten dus.

Ik ben een type die daar van nature tegenin gaat. Maar dat kan ik dus niet, uit naam van klantvriendelijkheid. Maar als ik goede dagen heb, goed in mijn vel zit ben ik heel vrolijk. En dat vinden klanten heel leuk. Zij gaan dan ook met een vrolijk gevoel naar huis en komen graag weer aan jou kassa terug.

Ik laat zien dat ik mijn klanten herken en dat waarderen ze. Daardoor bouw je een band met ze op. Ik kom de klanten nu door heel Utrecht tegen en begroet ze dan. In het begin was dat raar, maar wel leuk dat ze mij begroeten. Ze hoeven dat niet te doen, ben maar een cassiere.

Ik kom zelf al jaren bij de AH tegenover mij om boodschappen te doen. IN al die jaren heeft niemand mij begroet of teken getoond van herkenning. Dat vind ik niet leuk. Daarom dat ik het zelf wel wilt doen. Het werk is saai, maar de klantencontact maakt het net wat leuker.

Verder ben ik mezelf en leg ik de nadruk niet op mijn slechthorendheid. Ik ben wel assertief en laat via strategieën wel zien dat ik iets niet versta etc.

Ik werk soms ook op klantenservice en dat vind ik nog lastiger dan de kassa. Want bij de kassa heb je een paar vragen die de klanten je kunnen stellen. Bij de klantenservice nog veel meer. Maar hierbij let ik op oogcontact en liplezen. Dan moet ik maar 3x op en neer lopen om 3 verschillende sigarettenmerken te pakken.

Ik heb aan mijn collega’s niet laten zien dat ik gehandicapt of zielig ben. Ik ben een normaal meisje en af en toe hoor ik het niet. Moeten ze me aankijken of me aantikken. So what… Als jij er niet moeilijk over doet, doen zij dat ook niet.

Wees assertief, want zij kunnen niet ruiken dat jij iets niet verstaat.

2019-04-07T17:00:29+02:003 juli 2014|Tags: |0 Reacties
Ga naar de bovenkant