Overheid

Ik ben dove vrouw van 49 jaar en co-ouder van twee pubers in de leeftijd van 14 en 16 jaar. Bij mij is pas vanaf mijn 6e aan het licht gekomen, dat ik aan één kant doof ben en aan de andere kant slechthorend. Ik ben dus van een horende school naar speciaal onderwijs gegaan in Utrecht. Vanwege mijn enorme zelfstandigheid en doorzettingsvermogen was ik één van de weinige die het reguliere onderwijs in ging met als ondersteuning solo-apparatuur en één hoortoestel.

Toen ik klaar was met mijn LEAO-MAVO, MEAO ben ik eerst gaan werken als uitzendkracht om ervaring op te doen. De valkuilen waar ik veel mee te maken had, was toch vooral op het gebied van communicatie zowel telefonisch als bij overleggen of bij iemand die zo onduidelijk sprak, dat liplezen ook geen optie meer was! Maar ook het vragen om feedback was iets wat steeds terugkwam op de werkvloer en het net doen alsof je alles hebt verstaan, omdat je niet wilt zeggen, ik heb je niet verstaan! Mijn bewijsdrang was dan ook 200% en niet 100%. Hierdoor ging ik steeds meer gesprekken vermijden en pauzes overslaan om me volledig te storten op het werk met als gevolg dat ik bijna tegen een burn-out aanzat.

Uiteindelijk is het mij gelukt om als uitzendkracht in vaste dienst te komen bij een non-profit organisatie. In deze 17 jaren dat ik inmiddels werk, heb ik diverse functies gehad zoals project-assistente, administratief medewerker P&O, HRA-assistente, Medewerker Procesondersteuning bij diverse projecten en als laatste als HR-ondersteuner binnen de IT-vakpools. Gedurende deze dienstjaren heb ik daarnaast diverse opleidingen gevolgd op het gebied van personeelszaken en projectplanning.

Vanaf 2012 is mijn gehoor progressief achteruitgegaan en ben ik het CI-traject ingegaan. Inmiddels ben ik van zwaar slechthorend/doof naar licht slechthorend gegaan met mijn CI wat ik als enorm positief ervaar! Ik kan nu veel makkelijker communiceren met anderen en daarvoor was het enorm vermoeiend voor mij om alles af te kunnen lezen, terwijl ik steeds minder tot helemaal niets meer aan spraak verstaan had. Je moet dan ook oppassen dat je niet in een isolement terechtkomt! Het afgelopen jaar was dus voor mij een periode van rouwen, aanvaarding c.q. acceptatie.

Op dit moment heb ik gekozen voor vrijwillige mobiliteit en ben ik me nu aan het oriënteren richting een andere functie of opleiding. Ik weet nu inmiddels uit ervaring, dat ik niet goed kan notuleren, telefoneren, werken in een kantoortuin met heel veel telefonie.

Eén op één communiceren gaat steeds beter en bij grote groepen zet ik meestal een schrijf- of gebarentolk in. Dit geeft mij ook de rust en ik weet dat ik op deze manier alles kan volgen. Maar ook het gebruiken van solo-apparatuur kan je enorm helpen bij een vergadering of opleiding.

Mijn tip aan mensen met auditieve beperking is: “Als iemand je wat vraagt, koppel deze vraag dan in het kort terug van “Heb ik je goed begrepen?” Het gaat hierbij ook om goed samenwerken en aandacht vragen voor je auditieve beperking. Door hulp te vragen, betrek je de ander erbij en krijg je commitment en als jij deze deur openzet en vraagt aan die ander, zullen we samen even praten hetzij via chat of samen schrijven op een whiteboard, dan moet je eens kijken hoeveel collega’s of anderen je graag willen helpen! Dus schroom niet, neem de ander mee in jouw verhaal en geef aan wat je allemaal mist in de communicatie en waarom je niet wilt lunchen in de kantine, maar graag wilt wandelen buiten met een collega. Een presentatie geven aan jouw collega’s over jouw doof- of slechthorendheid kan een echte eye-opener zijn en helpt je om in contact te zijn en te blijven met die ander!

Als laatste tip wil ik jullie nog meegeven, vergeet niet dat dit alles enorm veel energie kost en dus is voor ons enorm belangrijk om op gezette tijden, rust- en ontspanningsmomenten in te bouwen. Het geeft je daarna weer energie om door te gaan. Nogmaals wij hebben echt allemaal onze kwaliteiten, alleen een ding kunnen we niet goed en dat is horen!

Ik ben Rashika en ben 24 jaar oud. Ik werk bij de Gemeente als secretaresse.
4 dagen in de week ben ik op kantoor te vinden. Daarnaast zit ik op school. Het is een bbl opleiding. Ik vind het erg leuk.

Nu heb ik dan wel zo af en toe wat problemen met mijn werk wat mijn gehoor betreft. Ondanks dat ben ik wel erg blij dat mijn collega’s mij hierin steunen.
Werkzaamheden bestaan uit: telefoneren, notuleren en heel veel op de PC. Telefoneren gaat erg goed met mijn gehoor, soms hoor ik het niet zo goed, dan geef ik het ook vaak aan.

Notuleren is het belangrijkste taak als secretaresse zijnde, en dat vind ik ook vaak erg moeilijk om te volgen. ik mis vaak dingen of hoor het voor de helft. Het onderwerp is soms ook lastig en dan begrijp ik het soms niet. Maar het begrijpen begint er wel steeds meer in te komen. Om even terug te gaan naar het gemis van belangrijke gesprekstoffen komt dan ook voor in het verslaglegging. Probeer ook vaak naar oplossingen te zoeken op internet want handig is. Ik heb kunnen afstemmen met mijn baas om een laptop (blindtypen) te gebruiken tijdens de vergaderingen zodat ik de monden kan blijven zien. Toch blijft het erg lastig.
Misschien hebben jullie nog tips? Of weten jullie misschien of er nog meer mogelijkheden zijn?
Ik wil graag mijn diploma halen en daarnaast heb ik erg naar mijn zin op mijn werk!

Ik ben Rob en 45 jaar. Sinds mijn geboorte ben ik doof. Al een tijdje ben ik op zoek naar een nieuwe uitdaging en momenteel heb ik een vaste baan als all-round boekhouder. Sinds maart dit jaar is mijn afdeling naar Utrecht verhuisd, wat voor mij dagelijks ruim 3 uur pendelen tussen Haarlem en Utrecht betekent. Daarom op zoek naar een andere baan in eigen regio.

Een half jaar geleden liet ik me inschrijven bij het uitzendbureau Randstad als werkzoekende, voor hun ben ik een eerste dove cliënt. Randstad doet haar uiterste best om voor mij een passende baan te gaan zoeken, wat erg moeizaam gaat. Voor ons allemaal heel herkenbaar, de bedrijven zijn zo huiverig om een dove werknemer niet in dienst te gaan nemen. Na vele sollicitaties en enkele sollicitatiegesprekken heb ik nog steeds geen succes.

Op 27 augustus 2007 organiseerde Randstad een carrière event en ik ging persoonlijk naar toe. Er waren acht bekende bedrijven, zoals Rabobank, ABN Amro, KLM, SNS Reaal, etc. Ik nam een tolk NGT mee en ik heb daar veel goede contacten kunnen maken met de bedrijven. Ik realiseer mij goed, dat het alleen sollicitaties schrijven niet effectief genoeg werkt en jezelf laten zien heeft meest effect. Het netwerken dus, al heb je nog geen succes. Ik heb mij laten vertellen, dat ik echt op zoek ben naar een nieuwe uitdaging in de financiële sector.

Na het afloop van een carrière event ben ik in de wandelgang bij de vertegenwoordigers van de bedrijven gaan polsen. Het bleek dat ze door mijn komst met tolk NGT een andere beeld over Doven hebben gekregen. Een positief beeld dus! Ik zou alle dove/sh werkzoekers, jong en oud, aanraden om persoonlijk met de bedrijven te gaan praten. Laat jezelf zien en dat werkt. Een ding moet wel duidelijk zijn, niemand kan je garanderen dat je in 123 een baan kan krijgen.

Een paar maanden geleden begon ik een stage bij het ministerie van buitenlandse zaken. In het begin maakte ik me wel zorgen of mijn slechthorendheid (ik ben bijna doof) problemen op zou leveren. Maar ik moet zeggen dat ik alleen maar positieve ervaringen heb gehad! Zowel de leidinggevenden als mijn collega’s hebben er nooit een punt van gemaakt. Er zijn een aantal dingen die ik niet kan, zoals telefoneren. Maar als dat echt nodig is kan ik altijd een beroep doen op mijn kamergenoten. Voor vergaderingen en werkbesprekingen gebruik ik de solo-appatuur en iedereen is bereid om dan in de microfoon te spreken.

Dankzij deze positieve houding heb ik het gevoel dat ik er echt 100% bij hoor en dat ik net als ieder ander een volwaardige bijdrage kan leveren aan het werk dat gedaan moet worden. De samenwerking is zelfs zo goed bevallen dat ik waarschijnlijk een tijdelijk contract krijg. Deze positieve ervaring met mijn eerste echte werkomgeving (bijbaantjes even niet meegerekend) hebben me gesterkt in mijn opvatting dat slechthorendheid/ doofheid geen probleem hoeft op te leveren als je gaat werken.

Hier volgen mijn ervaringen als zwaar-slechthorende (op mijn 16e na een meningitis doof geworden, inmiddels 2% restgehoor met gehoorapparaat aan 1 oor) bij de Politie Amsterdam.

Na mijn HBO studie kon ik wel een baan vinden maar na een derde sudden deafness was dat niet meer vol te houden en werd de reintegratie een feit, op eigen initiatief ben ik bij de Regio Politie Amsterdam Amstelland (RPAA) terecht gekomen en ik kan niet anders zeggen dan dat ik er heel blij mee ben!

Ik werk nu ruim 6 jaar bij de RPAA en als werkgever is het een topper!

Aanpassingen krijgen is geen probleem, ik heb een administratieve baan en daarvoor is toch bijvoorbeeld een telefoon met versterker nodig, keurig gekregen, geen vragen en geen commentaar, fijn! Ook voor meedenkende collega’s zit je hier op de goede plek, welke kant mijn buro op moet staan opdat ik iedereen kan zien en dus niet verrast word als er plots iemand achter mij staat…zorgen dat ik niet bij de stereoboxen zit en mij aankijken als er tegen me gesproken wordt, slechts een paar voorbeelden van hoe men meedenkt.

Vanuit het korps ook geen lullige geintjes en al helemaal geen pesterijen, je wordt hier geaccepteerd zoals je bent.

De medewerking vanuit de Arbo dienst is ook super, men ging bijvoorbeeld met mij mee naar Oorakel om nieuwe solo apparatuur uit te zoeken en aan te schaffen, opdat ik ook de vergaderingen en cursussen kon meedraaien.

Op de verplichte themadagen was vorig jaar geregeld dat de auditief gehandicapte collega’s en ikzelf de gesproken delen konden volgen via de schrijftolk en de gebaren tolk, super toch!

Uiteraard is niet elk onderdeel van de politie geschikt voor mensen met een auditieve handicap maar dat telt voor iedere bedrijfstak. Mensen zoals wij, die niet goed kunnen horen, zitten lekker op hun plek bij een bedrijf zoals de Amsterdamse Politie dat is! Kansen om je verder te ontplooien, kennis op te doen en volwaardig mee te draaien in de maatschappij.

Dat is wat je wilt!

Ik ben slechthorend en draag 2 hoortoestellen. Toen ik net mijn MEAO-diploma gehaald heb ben ik gaan solliciteren. Nog voor de officiële diploma-uitreiking had ik mijn eerste uitnodiging voor een sollicitatiegesprek. In een van de Limburgse ziekenhuizen had ik gesolliciteerd op een administratieve functie.

Aan het eind van het gesprek heb ik ter kennisgeving de grote sollicitatiecommissie laten weten dat ik slechthorend ben en hoorapparaten draag. Toen kwam de in mijn ogen ongelooflijke vraag “wat kom je hier dan doen”. Totaal verbouweerd, immers notabene in een ziekenhuis verwacht je niet zo’n houding. Ik liet ze weten dat ik het sollicitatiegesprek ook zonder problemen had kunnen volgen en dat in normale werkomstandigheden ik amper tot geen beperkingen heb, Vanzelfsprekend werd ik niet aangenomen.

Ik ben de arbeidsmarkt opgegaan in een tijd waarin er beduidend meer werkzoekenden dan vacatures waren. Via uitzendbureau’s heb je normaliter geen sollicitatiegesprekken als je wordt uitgezonden. Misschien dat een goede hulp kan zijn je bent dan eenmaal binnen in een bedrijf.

Inmiddels heb ik reeds 10 jaar een vaste aanstelling bij een organisatie waar ik voor het eerst via een uitzendbureau binnen ben gekomen. Ik heb niet aansluitend aan het uitzendwerk een aanstelling gekregen.

In mijn huidige functie heb ik veel clientencontacten, met name telefonisch en via afspraken. De enige beperking die zich op de werkvloer heeft voorgedaan bleek te zijn toen het telefoonsysteem vernieuwd werd. De draadloze telefoons storen te zeer op mijn hoortoestelen. Ik gebruik daarom nog gewoon een ouderwetse draadgebonden telefoon, zonder speciale aanpassingen.

Hoe collega’s er mee om gaan is verschillend. Er zijn er bij die geen moppen durven te vertellen over doven of slechthorenden in mijn bijzijn. Dat regel ik heel gemakkelijk door zelf te dollen. Bij anderen mensen heb ik absoluut niet het idee dat ze mij anders zien/benaderen. Een enkeling slaat echter door naar de andere kant. Zo was er recentelijk nog een collega mij uit aan het testen of ik iets wel of niet hoor/versta. Op deze laatste manier kan ik soms echt met gif reageren.

Ik ben 59 jaar en sinds mijn geboorte aan beide oren slechthorend, 2 jaar geleden heb gebruik gemaakt van een fpu-regeling. Daarvoor heb ik 40 jaar met heel veel plezier bij de belastingdienst / douane gewerkt. Ik had nog graag een aantal jaren door gegaan. Maar na 40 jaar op mijn tenen lopen om voor mijn gevoel een 100 percent prestatie te leveren moest ik helaas afhaken. De koek was op. Ofschoon ik met alle collega’s goed kon opschieten was er toch weleens van hoog tot laag onbegrip voor mijn situatie. Vooral bij het aanpassen van diensten cq lokatie, waardoor collega’s, bv financieel iets moesten inleveren, stuitte op problemen. Vergaderingen en werkoverleggen waren een zeer vermoeiende aangelegenheden. Het gehoorprobleem heeft ook zeker een grote invloed gehad op mijn carriere binnen deze organisatie.Maar gelukkig heb ik met vallen en opstaan toch 40 jaar kunnen volhouden.

In 1982 startte ik op het HLO, inderdaad ook een analistenopleiding. Met veel geduld en toch ook moeizaam lukte het me deze opleiding die als zwaar te boek staat af te ronden.Het is een groepsopleiding, je moet in een groep werken en dus ook communiceren hetgeen voor mij met 2 hoorapparaten (verlies gemiddeld 70 dB) extra belastend bleek. Ik heb er 6 jaar over gedaan. Daarna plakte ik er nog 2 jaar universiteit aan vast. Het bleek nog zwaarder te zijn,in Amsterdam aan de VU als Limburger is het zeer moeilijk te volgen wat er in een college verteld wordt.

Na die studie heb ik enkele keren korte gewerkt hetgeen weer niet van een leien dakje ging met veel irritaties en misverstanden stond ik al snel als lastige collega te boek.

Toen in 1996 kon ik bij mijn huidige werkgever beginnen, met veel moeite kon ik bij de groep aanklampen. Maar hoewel ik andere collega’s die na mij begonnen te werken bij mij op het lab, links en rechts mij passeerden met een vaste baan, bleef ik maar in tijdelijke contracten hangen. Wat ik ooit deed ik kreeg maar geen vaste aanstelling. Na veel praten lukte het me na 5 jaar eindelijke een vaste aanstelling te bemachtigen. Waarom dat nu weer zo lang moest duren is me tot op de dag van vandaag niet duidelijk geworden.

Het is vooral werkoverleg en telefoneren en het feit dat andere mensen blijven denken : slechthorend + hoortoestel = goedhorend dus moet je gewoon meekomen. Maar zo eenvoudig is het natuurlijk niet.

Ik werk bij de Provincie Limburg, ik doe als een administratie medewerkster van de Postkamer. (Uitgaande en binnenkomende post, uitsortering, Aangetekende, per express en nog meer noemen wat alles inhoud van de postkamer)

Omgaan met mijn collega’s bevalt het goed, alleen met tweëen kan ik makkelijker communicieren dan met een groep, dat is wel logisch omdat ik niet mee kan volgen wat ze gezegd worden… voel ik me dan wel buitengesloten. Alleen met een werkoverleg heb ik altijd met mijn doventolk erbij.