Overige dienstverlening

Saskia Boer bij Schunck* (lokatie Glaspaleis)

Ik ben Saskia, 53 jaar oud, progressief slechthorend en heb sinds twee jaar een CI. Ik werk al ruim tien jaar als suppoost/ gastvrouw in een multidiciplinair centrum in Heerlen, met onder ander een bibliotheek, museum en muziekschool. Ik wijs bezoekers de weg, houd toezicht en controleer toegangskaartjes voor het museum.

Ik ben via een re-integratietraject hier gekomen en ben nu in dienst van een Werkvoorzieningsschap. Hiervoor heb ik jarenlang in de zorg gewerkt.
Voor werkoverleg maakte ik voorheen altijd gebruik van een schrijftolk, maar nu heb ik een CI en is een Rogerpen met streamer voldoende. Voor een plenair overleg met alle personeelsleden (ongeveer 100) maak ik nog wel altijd gebruik van een schrijftolk. Dat gaat prima, de collega’s zijn er aan gewend.

Alle collega’s, ook van andere disciplines, weten inmiddels dat ik slechthorend ben en houden er zo goed mogelijk rekening mee. In contact met bezoekers ben ik ook altijd heel open over mijn slechthorendheid, dan zeg ik : “Ik hoor niet goed, ik kom iets dichter bij u staan zodat ik u beter versta.” Dat vind nooit iemand een probleem. In de pauze s zoek ik wel de stilte op en doe ik mijn hoortoestel en CI uit, ook dat weten de meeste collega’s inmiddels.

2019-04-07T17:00:49+02:0025 mei 2017|Tags: |0 Reacties

Roos Wattel bij Greenpeace Nederland

“Dove en slechthorende jongeren zijn gevoelig voor ervaringsverhalen van anderen.” Roos Wattel (26 jaar) legt uit waarom veel dove en slechthorenden jongeren ontmoedigd raken om te gaan solliciteren naar een baan. “Er zijn te veel negatieve verhalen en te weinig positieve rolmodellen.”

Roos zit in groep 5 wanneer ze aan haar ouders vertelt dat ze graag naar een reguliere basisschool wil. “Vriendinnen uit de klas gingen gingen één dag in de week naar een gewone basisschool en dat wilde ik ook. Vanaf dat moment bouwde ik mijn leven in de horende wereld geleidelijk op. Ieder jaar kwam er een dag in de week bij dat ik naar de gewone basisschool ging. En uiteindelijk ben ik naar een reguliere middelbare school gegaan. Wel bleef ik het contact met de dovenwereld goed onderhouden. Ik heb het geluk dat ik een dove zus heb, zodat ik thuis altijd binnen mijn eigen taal en cultuur kon leven. Als ik helemaal in de horende wereld was gaan leven, had ik het niet gered.”

“Na de havo ben ik Culturele Maatschappelijke Vorming gaan studeren aan de Hogeschool van Amsterdam. Tijdens mijn studie heb ik een klein onderzoek gedaan naar het arbeidsperspectief van dove jongeren. Ik ontdekte een vreemde tegenstelling: veel dove jongeren zeggen dat ze werk belangrijk vinden, maar geven vervolgens aan dat ze er geen tijd voor hebben omdat ze het te druk hebben met studie of sociale contacten. Ze kiezen uiteindelijk voor de wajong uitkering.” Na haar studie vond Roos niet gelijk een baan. “Het werd een oriëntatiejaar waarin ik veel solliciteerde en ook veel vrijwilligerswerk deed. Omdat ik geld nodig had besloot ik een uitkering aan te vragen. Niet de wajong uitkering maar de bijstand. Uit principe. Ik voel me namelijk niet gehandicapt!”

Na een jaar vindt Roos werk bij de JongerenCommisie, de belangenvereniging voor dove jongeren. Daar heeft ze samen met andere belangenverenigingen voor doven en slechthorenden het project Grow2work opgezet. “De waarde van werk zou veel meer zichtbaar moeten worden onder dove en slechthorende jongeren. We moeten elkaar positief beïnvloeden en de negatieve sfeer rondom werk wegnemen.” Het eerste succesvolle resultaat van Grow2work is Roos zelf geworden. “Dankzij mijn inzet als vrijwilliger bij Greenpeace, kon ik de interne vacatures bekijken. Zo kon ik solliciteren op een vacature die ik anders niet gezien zou hebben. En ik werd aangenomen!”

Een eerste werkdag op je nieuwe werk is altijd spannend maar wat doe je als je ook nog eens doof bent? “Bij het eerste teamoverleg heb ik meteen uitgelegd dat ik doof ben. Daarnaast heb ik een soort ‘hints’ met mijn nieuwe collega’s gespeeld: om ze wat losser te maken en er voor te zorgen dat ze meer gebaren gebruiken wanneer ze praten. Dan kan ik, in combinatie met liplezen, beter begrijpen wat ze zeggen.” Roos hield het niet bij een kleine introductie in de wereld van de doven. “Ik heb ook een introductiecursus gebarentaal voor mijn nieuwe collega’s geregeld. Acht weken lang hebben maar liefst twintig collega’s meegedaan.”

“Mijn opvoeding én mijn drang naar rechtvaardigheid hebben mij verder gebracht. Dat begon bij mijn keuze om naar het regulier onderwijs te gaan. Waarom zou ik met mijn beperking niet dezelfde kansen mogen krijgen?” Ook op de werkvloer zet Roos haar doorzettingsvermogen in voor een gelijke behandeling. “Zij zien niet wat ik mis, ik moet blijven uitleggen en blijven vragen. Maar door mijn vragen te delen, delen we ook samen de oplossingen.”

Bron: www.grow2work.nl

2019-04-07T17:00:10+02:008 maart 2013|Tags: |0 Reacties

Angela Krooswijk bij VluchtelingenWerk

Mijn naam is Angela en ik ben slechthorend. Ik werk 15 jaar als coördinator bij VluchtelingenWerk. Er is veel communicatie met cliënten, werkoverleggen, bijeenkomsten, vergaderingen en nog wat. Ik moet de hele dag luisteren, praten en telefoneren.

Sinds een jaar of 10 heb ik last van brom- en suisgeluiden. Sinds 2 jaar heb ik sterk gehoorverlies. Inmiddels heb ik een jaar gehoorapparaten en men verwacht dan dat alles weer oké is. Helaas is dat niet waar. Mijn werk vergt enorm veel energie en de gehoorapparaten werken niet goed. Men krijgt ze niet goed afgesteld omdat ik al snel over de geluidsgrens zit en ik heb overgevoelig voor harde geluiden.

Afgelopen weekend is er een tv-opname waar ik al snel aan de kant gezet werd en mijn rol overgenomen werd door een ander. Dat doet pijn. Na een dag ben ik altijd heel erg moe en de avonden en weekenden kan ik niet veel doen simpelweg omdat mijn energie op is. Telefoongesprekken zijn zowat niet meer te doen en ik ervaar irritaties van collega’s. Ik word daar dan weer prikkelbaar van, want ik werk dubbel zo hard als een ander. Het meest word ik verdrietig van de reacties zoals “heb je je doppen niet in? ” enz. Het verdriet slaat om in wanhoop.

Ook in de thuissituatie gaat het niet lekker. Ik ben moe en ik hoor mijn gezinsleden niet goed en zeg maar snel “ja”. Ze kijken me dan aan alsof ik van een andere planeet kom. Verder is mijn sociale leven ook niet leuk meer, er zijn maar weinig van de vele vrienden meer over die het leuk vinden met me uit te gaan. Een bioscoop, theater of toneelstuk is er al helemaal niet meer bij. Het enige wat rest is chatten, maar ja. Herkenbaar???

2019-04-07T17:00:09+02:004 februari 2013|Tags: |0 Reacties

Bauke Scholtz bij M4N

Dit is alweer mijn derde werkervaring op klinktprima.nl. De eerste had ik ruim 5 jaar geleden geplaatst en staat hier www.klinktprima.nl/ervaringen/Zw9tGuCumn De tweede had ik bijna 3 jaar geleden geplaatst en staat hier www.klinktprima.nl/ervaringen/MB86SLa224

Het bedrijf waar ik laatst voor werkte was het eerste jaar geweldig. Het was zelfs verhuisd van een saai vierkant gebouw naar een prachtig monumentaal pand aan de Scharlooweg. Je zou haast trots zijn om in zo’n pand te mogen werken. Helaas kreeg het bedrijf langzamerhand toch wat financiele tegenslagen. Rond augustus 2010 kreeg bijna de helft van de medewerkers op Curaçao het aanbod om uitgekocht te worden. Daar viel ik ook onder. Na heel lang wikken en wegen heb ik besloten om ervoor te gaan en voor mezelf te beginnen.

Op Curaçao is de werkgelegenheid voor een zeer ervaren Java EE web applicatie developer praktisch nul. In dezelfde werkgebied is er bijna alleen maar vraag naar PHP web developers. Ofschoon ik ook gedegen PHP ervaring heb, is dat eigenlijk beneden mijn maatstaf. Dus op het eiland zelf hoefde ik niet verder naar werk te zoeken.

Maar buiten Curaçao was de vraag groot. Ik heb er heel veel voordeel bij gehad dat ik dankzij mijn blog op balusc.blogspot.com en mijn bijdragen aan stackoverflow.com een grote “online” bekendheid heb opgebouwd in mijn vakgebied. Ik was diverse malen vanuit het buitenland via email benaderd of ik niet voor hun wilde komen werken. Er kwamen aanvragen uit de hele wereld, waaronder Dubai, San Francisco en Los Angeles. Ik werd zelfs benaderd door onder andere Google en Facebook.

Telewerken (vanuit huis, via het Internet) behoorde helaas niet altijd tot de mogelijkheden. Ik wilde namelijk voorlopig liever op Curaçao blijven, hier voel ik me thuis. Lekker “relaxt” in een tropisch sfeertje wonen en werken, elk weekend op het strand kunnen barbequen en bovenal in normaal Nederlands met andere mensen kunnen communiceren. Ook al kan ik bijna vloeiend Engels schrijven en lezen, het mondeling communiceren in deze taal is bijna onmogelijk voor mij. Verder hebben de kinderen (ik heb een zoon van 9,5 en een dochter van 8) een heerlijk leven en ze krijgen ook nog uitstekend Nederlandstalig onderwijs. Ik heb Dubai wel heel hard overwogen totdat ik erachter kwam dat een beetje fatsoenlijke internationale school voor een “expat” bijna 2 maandsalarissen per kind per jaar kost. Sja, vergeet het maar dan.

Na een korte zoektocht wees mijn lieftallige vrouw op de website jdevelopment.nl, onderdeel van m4n.nl, waarop blijkt dat ze ervaren Java EE web applicatie ontwikkelaars zochten en zelf ook enkele werknemers in het buitenland hebben. Dus ik dacht, dit is een perfecte mogelijkheid. Bij de sollicitatie bleek al gauw genoeg dat iedereen mij al van het Internet kende en naderhand bleek er zelfs stukken van mijn code in hun applicatie zitten. Ze waren maar al te graag bereid om mij aan te nemen. Dat was dus op september 2010.

Op dit moment werk ik nog steeds fulltime (40 uur/week) voor hun. Ik werk vanuit huis, meestal buiten op een tafel met een parasol. Ik werk samen met een team van ruim 10 developers. Er is een heel goede online ticketsysteem aanwezig waarop duidelijk bijgehouden kan worden wat ieders taken zijn. Ik heb goed zakelijk contact met collega’s via chat en mail. Iedereen zit sowieso een groot deel tijdens het werk achter de computer. Vorig jaar verbleef ik 4 weken in Nederland en hiervan had ik ruim 2 weken ook bij het bedrijf op locatie in Amsterdam gewerkt. Het is een geweldig bedrijf met een geweldige sfeer. Ik krijg elk jaar een kerstpakket toegestuurd. Ik heb na ruim 1 jaar werken zelfs een ouderwets handgeschreven brief van mijn CTO gehad waarop staat dat ik van grote waarde ben voor het team en hij uitgesproken blij is dat ik voor hun werk. Dat geeft mij wel een goed gevoel 🙂

Overigens vind ik het moeilijk, soms zelfs pijnlijk, om te zien hoe de meeste dove yu di Kòrsou (geboren op Curaçao) maar moeizaam carriere maken, of een rotbaan hebben of zelfs helemaal geen baan hebben. Na 4 jaar op Curaçao wonen ken ik natuurlijk ook een aantal doven die hier wonen. Er zijn relatief gezien maar weinig, de meeste zijn al naar Nederland vertrokken om op internaten zoals Effatha en RMI te gaan zitten. Er is op het eiland namelijk niets hoger voor doven dan de basisschool. Velen van hun zijn na school ook in Nederland gaan blijven wonen en werken vanwege de véél betere sociale voorzieningen aldaar.

Er zijn op het eiland helemaal geen tolken of andere sociale voorzieningen voor doven. Er is 2 jaar geleden ooit vanuit Nederland geprobeerd om een tolkopleiding en een soort van GMMD te beginnen, maar dat is op niets uitgelopen. Mijn vrouw krijgt af en toe dove mensen over de vloer die sociaal advies nodig hebben. We helpen hun graag, maar ze hebben eigenlijk veel meer nodig. We staan er namelijk soms machteloos bij.

Daartegenover, een dove volwassene wordt hier in het publiek met net zoveel respect behandeld als een ieder ander. Dat heb ik in Nederland zeker wel anders ervaren.

2019-04-07T17:00:06+02:0027 maart 2012|Tags: |0 Reacties

Leo Bruggeman bij Werkpad BV

Mijn naam is Leo Bruggeman en ik ben zelf ook doof! Sinds 1 november 2009 ben ik werkzaam als Arbeidsconsulent bij Werkpad BV in Rotterdam (deze is per 1 mei 2009 ontstaan uit een fusie tussen Fama en Bureau Arbeid). Werkpad is een re-integratiebedrijf voor 4 verschillende doelgroepen:

• mensen met een auditieve beperking,
• mensen met een visuele beperking,
• mensen met autisme en
• mensen met een spraak/taal problematiek

Doven en Slechthorenden behoren tot ‘mijn’ doelgroep. Voordat ik bij Werkpad kwam, heb ik ruim 17,5 jaar bij het UWV gewerkt op de afdeling Kwaliteit. Eerst 15 jaar lang in Rotterdam en daarna 2,5 jaar in Breda. Ik heb op zowel de afdeling Werkloosheidswet als op de afdeling Arbeidsgeschiktheid gewerkt. Het werk bij het UWV was op zich wel leuk, maar ik wilde dit werk niet voor de rest van mijn leven gaan doen. Ik ben toen begonnen met een HBO opleiding (Jobcoaching). Nadat ik mijn certificaat had behaald ben ik gaan solliciteren bij Werkpad en daar werk ik dus nu.

Hoe kijk ik terug naar de afgelopen maanden bij Werkpad?? Wat was mijn eerste indruk? Ik heb intussen wel gemerkt dat geen enkel traject hetzelfde is. Het is puur maatwerk. Je hebt met verschillende cliënten te maken met verschillende achtergronden en verschillende niveaus. En dat maakt het werk zo uitdagend. Het geeft je een goed gevoel als een cliënt geplaatst wordt en vooral als hij of zij het werk kan behouden, want daar gaat het uiteindelijk om. Het heeft bovendien ook voordelen nu ik veel samenwerk met mijn oude werkgever (het UWV). Het gaat tot op heden ook goed met de samenwerking met de werkgevers. Zeker nu wij tegenwoordig goede communicatiemiddelen hebben (e-mail, sms, tolk gebarentaal en teksttelefoon). Verschillende keren heb ik bij bedrijven presentaties gegeven over “Hoe om te gaan met een collega die doof is..?”, want ik wilde ook graag begrip kweken bij mensen die het moeilijk vinden om een dove collega te hebben.

Voor enkele cliënten was het in het begin wel even schrikken en vooral wennen dat ze nu een dove Arbeidsconsulent hebben. Een groot voordeel hiervan is wel dat je met je cliënten kunt communiceren in je eigen taal, je moedertaal en dat is de Gebarentaal. Ook met deze taal kun je de cliënten zo goed mogelijk begeleiden. Begeleiden op de manier zoals ik (als dove) zelf begeleid zou willen worden.

2019-04-07T17:00:07+02:0022 februari 2010|Tags: |0 Reacties

Ewoud Hettema bij Hettema-Service

Dit is deel 4 van mijn werkervaringen:

Momenteel ben ik op zoek naar iemand die ook zelfstandig ondernemer werkt of gaat werken. Momenteel werk ik helemaal alleen voor mijn bedrijf, intussen heb ik freelance horende glazenwasser gevonden die voor mijn klanten gaat doen. Dat is goed begin.

Nu ben ik op zoek naar (liefst) dove zelfstandige ondernemer die met mij in de toekomst samen wil werken; voorbeeld voor schoonmaakbedrijf… Stel dat je voorbeeld in Amersfoort woont en je wilt je bedrijf beginnen en na goede afspraak met jou, ben ik bereid om jou te helpen om naar nieuwe klanten te zoeken in jouw omgeving.

Je gaat voor jouw eigen klanten werken en mocht je onverhoopt ziek zijn of op vakantie gaan, neem ik jouw werk over en andersom ga je ook voor mijn klanten in mijn omgeving ook overnemen als ik op vakantie ga of ziek ben.
Achteraf factureren wij elkaar.

Voordeel: wij laten onze klanten niet in de steek als jij of ik op vakantie gaan of ziek zijn. Geen hoge personeelskosten

Bij interesse kan je gerust met mij contact opnemen.

2019-04-07T16:59:59+02:0012 mei 2009|Tags: |0 Reacties

Bauke Scholtz bij ITCA

Ik heb hier al eerder een werkervaring gepost. Dit was zo’n 2 jaar geleden. Ondertussen is alweer een hoop veranderd. We hebben namelijk Nederland verruild voor Curacao. We liepen al jarenlang met die gedachte rond, echter achtten we pas sinds half 2007 de situatie eindelijk rijp om de stap te zetten.

Allereerst de sollicitatie vanuit Nederland bij de Curacaoese IT dienstverleners. Aangezien ik natuurlijk doof ben kon ik niet het risico nemen om eerst te emigreren en vervolgens werk te zoeken. Ik zou het risico lopen om veel te lang werkloos te blijven en op den duur zodoende geen financiele middelen meer hebben. Werkloosheidsuitkering krijg je daar alleen als je inwoner bent en om een inwoner te worden moet je eerst een baan hebben! (of een heel dik pak geld of een pensioen) Je mag er maximaal een half jaar lang werkloos rondlopen, maar dan moet je echt het eiland uit, anders krijg je problemen met de immigratie. Daarnaast is de werkloosheidsuitkering ook ongelooflijk laag. Daar kun je geen normaal huis van huren. Dus de logische stap is om de sollicitaties gewoon vanuit Nederland te doen, zodat ik verzekerd ben van een baan wanneer we de Curacaoese bodem aandoen. Aangezien ik in de IT branche werkzaam ben en er redelijk wat bedrijven zijn die in zowel Nederland als Curacao een vestiging hadden, was het vinden van werk in principe niet zo moeilijk. Ik kon per email solliciteren, ik kon via IM (MSN/Skype) chatten met de werkgever en ik kon in NL een persoonlijk gesprek met de werkgever plannen.

Ik heb in een maand tijd in totaal ongeveer 15 bedrijven benaderd en tenminste 4 gesprekken in NL gehad. Elke keer werd er gekeken of ik een affiniteit met Curacao had. Alleen maar “zon, zee en strand” vermelden was absoluut niet afdoende. Het leven is er niet zo eenvoudig als het lijkt en voor sommigen een cultuurshock. Je moet er zijn geboren, of je moet er vroeger minimaal half jaar hebben gewoond, of je moet er familie hebben, of je moet er kennissen hebben. Nou was dat in mijn geval eigenlijk niet echt het geval. We hadden gewoon genoeg van de Nederlandse mentialiteit en klimaat en we waren aan wat nieuws toe.

Van de meeste bedrijven werd ik dus gelijk per email afgewezen omdat ik geen affiniteit met het eiland had. Van de resterende bedrijven heb ik dus 4 gesprekken gehad. Daarvan hadden er 2 bedrijven wel interesse, maar helaas niet op een korte termijn een passende vacature voor mij. De 3e bedrijf had de nodige twijfels over mijn doofheid maar wilde toch een gesprek aanknopen. Bij deze bedrijf (toch wel 1 van mijn favorieten qua bedrijf) verliep het gesprek helaas stroef doordat mijn gesprekspartner mij niet goed verstond. Een grote misser. Gelukkig was de 4e bedrijf wel bereid om mij een jaarcontract te aanbieden. Het gesprek ging op zich best wel soepel. Klein nadeel was wel dat ik helemaal alleen zou werken en dat de werkniveau beetje onder mijn kunnen is (zegmaar MBO ipv HBO). Maarja, ik dacht, je moet toch ergens beginnen en zodra ik eenmaal op het eiland ben kan ik mezelf natuurlijk bewijzen en op het eind van het contract gelijk andere bedrijven aanschieten voor een baan. Dus pakte ik de kans aan.

Na 1 jaar had ik toch enige bekendheid opgebouwd in de IT wezen van het eiland. Ik werd door 2 andere bedrijven aangesproken of ik niet voor hun wilde werken. Ook had ik opnieuw bij die ene bedrijf, waarvan het gesprek in NL stroef ging, aangeklopt of ik niet voor hun kon werken. Nu woon ik tenslotte alweer 1 jaar op het eiland en kon ik daarmee aantonen dat we hier prima kunnen aarden. Ze waren verbaasd en blij voor mij, maar ze hadden voorlopig helaas geen plek voor mij. Van de 2 andere bedrijven die mij hadden aangesproken ging ik in de eerste instantie voor de 1e, omdat daar ook een andere dove man werkte, maar ik had het bedrijf op den duur toch afgewezen, omdat ze achteraf gezien een slechte naam hadden en de management ondermaats is. De 2e bedrijf is een zeer succesvol en snel groeiend bedrijf uit Nederland met een vestiging op Curacao. Dit bedrijf bood mij een baan aan van vrij hoog niveau en met zeer uitstekende primaire en secundaire voorwaarden. Er werken veel jonge mensen, de baas is zelfs jonger dan mij, de werksfeer is erg gezellig en professioneel. Ik heb zelf vrij veel verantwoordelijkheden gekregen, erg leuk en uitdagend. Ook verdien ik er omgerekend haast hetzelfde als ik laatst in NL verdiende en dat is beslist niet mis naar de maatstaven op het eiland.

Ik had deze baan dus met grote graagte aangenomen en ik heb er nu nog steeds totaal geen spijt van. De baas had bijvoorbeeld iedereen verplicht om speciaal voor mij Skype op hun computers te installeren, zodat ik met iedereen via chat kan communiceren. Ook houden collega’s snel en goed rekening met mijn doofheid. Er wordt waar nodig pen/papier of whiteboard of laptop of gewoon Skype bij gepakt. Alles gaat gewoon de normale gangetje. Kortom, ik heb op het moment niks te klagen en ik denk nog wel heel lang voor dit bedrijf te blijven werken 🙂

2019-04-07T16:59:58+02:009 april 2009|Tags: |0 Reacties

Johan Stoopendaal bij Stichting Maatjesplatform

Mijn naam is Johan en ik kom uit het midden van het land. Ik ben als horende geboren. In mijn jeugd heb ik problemen gehad met mijn slechthorendheid. Op mijn 25ste ging mijn gehoor steeds achteruit, en ik had steeds meer moeite om gesprekken te kunnen volgen. Ik heb toen besloten om naar de KNO-arts moest gaan om een gehoortest te doen en er werd een gehoorverlies van 110 Db bij mij vastgesteld. In die tijd leerde ik ook gebarentaal en liplezen wat het iets makkelijker maakt voor mij te communiceren. Omdat mijn gehoorzenuwen aan beide kanten niet meer werken kom ik niet in aanmerking voor een CI. Na mijn 25ste had ik het erg moeilijk om mijn doofheid te accepteren. Uiteindelijk heb ik dit kunnen bereiken door deel te nemen aan een lotgenoten contact groep via de Stichting Plotsdoven.

Ik heb geen hoge opleiding, ik heb mijn MAVO diploma in 1984 behaald en na die tijd ben ik gaan werken in verschillende beroepsgroepen. Zo heb ik gewerkt in de verkoop, administratie, verzekeringen, IT en verzorging. Geen van deze beroepsgroepen en banen leverde mij echter een vaste baan op en ik ben daarom lang afhankelijk geweest van uitkeringen. Na ruim 9 jaar thuis geweest te zijn kwam ik via de gemeente in aanmerking voor een re-integratietraject en zo kwam ik terecht bij Leads on Demand B.V. in Nieuwegein. Dit traject verliep echter niet soepel omdat er nogal wat tegenstand van mijn kant ontstond tegen de door het bedrijf gestelde eisen. Dit was waarschijnlijk nog oud zeer, door mijn slechte ervaringen in het verleden en het traject werd na drie maanden stopgezet. Toch zagen ze potentieel in mij en wilde ze mij een ‘nieuwe’ kans geven. Die nieuwe kans boden ze door mij aan te nemen voor Stichting Maatjesplatform. Deze stichting is een vervolg op het Maatjesproject. In het kort bieden wij arbeidsondersteuning en jobcoaching aan aan mensen met een functionele beperking. Door mijn eigen beperking en ervaringen kan ik me goed inleven in de problemen die mensen met een functionele beperking tegen komen in een arbeidsproces.

Het werk bevalt mij erg goed. Binnen het bedrijf behandelen ze mij als gelijkwaardig en ze houden rekening mee dat ik soms niet alles kan volgen. Mijn collega’s merken vaak niet eens dat ik ‘doof’ ben. Ze zijn altijd vriendelijk en mocht ik iets niet verstaan, vraag ik gewoon om herhaling of om het op een papiertje te schrijven. Bij werkoverleg is er vrijwel altijd een tolk gebarentaal bij om de communicatie soepel te laten verlopen.

Ik ben zeer blij met mijn baan en ik hoop nog vele jaren te mogen blijven werken!

2019-04-07T16:59:50+02:0027 januari 2009|Tags: |0 Reacties

Marlies Siegers bij Servicebureau OSN

Ik ben doof geboren en heb daarom mijn opleiding gedaan op doven instituten in Den Haag en Groningen (Henri Gyot Instituut voor Doven). Ik woonde destijds in Den Haag toen ik als meisje van twaalf elke maandagochtend alleen met een taxi naar Rotterdam ging en vervolgens met het vliegtuig naar school in Groningen. Ik ben op die school nog voorzitter van de leerlingenraad geweest. Dus zelfstandigheid heb ik al heel snel geleerd en op een jonge leeftijd.

Na mijn opleiding ben ik in 1995 gaan studeren aan de Gallaudet University in Washington D.C., Amerika. Ik ging er alleen heen en mijn Engels was nog niet al te best. Maar ik heb het gered en heb de niveaus Sophomore en Freshman gehaald. Ik ben er lid geweest van het Dispuut Baby Phi Kappa Zeta, heb the most improved student award ontvangen en nog eens een PowerPoint presentatie gegeven aan 2000 medestudenten. Dus met dat Engels is het ook nog goed gekomen.

Een goede leerschool

Terug in Nederland heb ik tussen 2000 en 2004 aan de Zilverschool Schoonhoven gestudeerd en de diploma’s Productie Goudsmeden en Ondernemer Goudsmid gehaald. Tijdens een aantal stages bij diverse juweliers in Den Haag deed ik o.a. reparatiewerk en leerde nieuwe sieraden maken. De Zilverschool is een gewone school, dus voor horenden. Ik ben er best trots op dat ik dat gered heb.

Het bleek erg moeilijk een goede boterham te verdienen in ‘het goud en zilver’ en ik heb mij daarom op diverse andere banen en baantjes gestort, van administratief tot horeca. Dat is overigens een heel goede leerschool geweest, met name om uit te vinden hoe het best om te gaan met een horende wereld.

Mijn jongste baan was bij een opticienbedrijf, waar ik o.a. geleerd heb om brillenglazen (lenzen) te slijpen, een secuur werkje dat goed bij mij paste. Ik heb in dat bedrijf overigens een PowerPoint presentatie mogen geven aan 22 personen, horenden welteverstaan.

Emancipatie van doven

Omdat ik het belangrijk vind dat doven emanciperen en goed integreren ben ik in 2002/2003 bestuurslid geweest bij de Europese Dovenbond in Brussel en de Jongerencommisie voor Dove Jongeren in Utrecht. Voor de eerstgenoemde heb ik o.a. werelddovenkampen georganiseerd en zijn we met een groep jongeren uit de hele wereld in Rome geweest voor de Wereld Doven Dag. Voor de Jongerencommissie voor Dove Jongeren heb ik kinderkampen helpen organiseren en ben ik opgetreden als adviseur voor internationale dovenontmoetingen.

Ik ben niet de eerste dove die zelfstandig haar geld verdient, maar ik wil zeker niet de laatste zijn. Het is de emancipatie van deze groep mensen die ik blijf nastreven. Ik wil dat graag doen door te werken en zelfstandig te zijn. Niets bijzonders eigenlijk.

Werk gunnen

Ik ben creatief en steeds op zoek naar nieuwe dingen. De digitalisering en Internet is voor ons doven een geschenk uit de hemel, want achter de PC communiceer ik net als iedereen en ik gebruik natuurlijk vaak sms. Ik heb – al zeg ik het zelf – een heel goed organisatietalent en zet dingen door, zonder in de stress te raken. Ik denk dat deze eigenschappen mij heel geschikt maken voor de diensten die Servicebureau OSN biedt. Daarbij vind ik het leuk om mensen een plezier te doen, dienstvaardig te zijn dus.

Zodra de bedrijfsvoering het toelaat is het overigens de bedoeling meer personeel aan te nemen, doven maar ook anderszins gehandicapten. In de toekomst zie ik mijzelf bezig met werk binnenhalen voor andere doven en gehandicapten. Denk daarbij aan een soort buddysysteem, dus wat de een niet goed kan, daarbij kan de ander helpen. In mijn geval zou een niet-dove voor mij het woord kunnen doen bij een eerste gesprek, dat gaat gewoon sneller. Daarna kan ik mijzelf prima redden via e-mail en sms. Een andere manier van werken, dus het moet je ook een beetje gegund worden. En daar reken ik gewoon op.

2019-04-07T16:57:49+02:001 juni 2008|Tags: |0 Reacties

Renee Iseli – Smits bij Bureau Arbeid

Toen ik bij mijn huidige werkgever kwam werken, was het slechter horen voor mij iets wat er gewoon was. Omdat ik mij in mijn werk alleen richt op de doelgroep van doven en slechthorenden, ben ik Nederlands met Gebarenondersteuning gaan leren. In de praktijk, als trajectbegeleider / jobcoach, gebruik ik dat best vaak.

Mijn collega’s zijn gewend om te gaan met de doelgroep van auditief en communicatief beperkten en dat levert nooit
problemen op. Wel moet ik hen vaak bewust maken dat ik ook slechthorend ben, want dat wordt natuurlijk wel eens vergeten. En zelf vergeet ik ook wel eens dat onze dove collega doof is …

Pas tijdens mijn huidige werk, werd ik me bewust dat ik ook slechthorend ben. Ik herkende veel uit de verhalen van mijn clienten en uit de literatuur. Dit was voor mij best een schok, te meer daar na 2 jaar bleek dat mijn gehoor achteruit was gegaan.

Het werken met de doelgroep van doven en slechthorenden is voor mij soms best confronterend, maar aan de andere kant ben ik ook weer ervaringsdeskundige. Soms merk ik, als ik vertel dat ik slechthorend ben, een soort van opluchting bij mijn cliënten … ‘dan weet ze wat ik bedoel’. En dat schept vaak ook weer een vertrouwensband die soms nodig heeft om iemand goed te kunnen helpen bij het zoeken naar werk of om te begeleiden op de werkplek.

Gelukkig kan ik nog wel telefoneren, al merk ik dat het vermoeiender wordt. Maar als dat lastiger zou worden, dan leef ik mijn eigen advies gewoon na en ga op zoek naar een hulpmiddel … welk dan ook. Je staat er soms verbaasd van hoe creatief sommige mensen zijn met hun beperking. Ik geef niet alleen adviezen, maar leer ook heel veel van mijn cliënten!

2019-04-07T16:58:19+02:008 mei 2007|Tags: |0 Reacties
Ga naar de bovenkant