Drie jaar geleden werd ik in snel tempo slechthorend als gevolg van een neurologische aandoening. Na mijn afstuderen wilde ik per se een baan die past bij mijn medische situatie en ieder geval een klein beetje begrip voor als ik naar het ziekenhuis moet.

Het vinden van die baan bleek niet zo makkelijk als ik had gehoopt. Dan toch maar een uitkering aanvragen om mijn medische situatie? Ik wilde het echt niet en daarom heb ik me na een paar maanden zoeken ingeschreven bij een uitzendbureau voor mensen met een arbeidsbeperking (Emma At Work). Ik vond ‘arbeidsbeperking’ een te groot woord, maar hey, ik zocht een baan. Eerlijk gezegd had ik ook niet teveel verwacht, maar na mijn intakegesprek bij het uitzendbureau was ik dolenthousiast. Ze begrepen echt precies wat ik zocht en wat ik in een baan van de baas verwacht. Ik had ook aangegeven dat ik bang was dat ik uiteindelijk genoegen zou moeten nemen met een baan onder mijn niveau vanwege mijn beperking. De dame die mijn intake deed, zei dat ze dit bij bijna ieder gesprek hoorde.

Even bleef het stil, maar na een maand of twee kreeg ik een perfect passende vacature opgestuurd. Op één of andere manier was het echt een opluchting dat ik tijdens het sollicitatiegesprek mijn beperking niet aan hoefde te kaarten. Dat voelde altijd alsof ik zielig wil doen en dat ben ik helemaal niet. Ik werd aangenomen. Ik ben nu inmiddels al een paar maanden werkzaam als de personal assistent bij mijn blinde baas, Martine Baadenhuijsen. Ze heeft een eigen bedrijf, All inclusive at work en ik help haar met alles waar zij door haar beperking tegenaan loopt. Van belastingaangifte tot het organiseren van meetings, van ontwerpen van haar promotiemateriaal tot het uitzoeken van welke software het handigste is èn toegankelijk. Martine heeft diverse workshops ontwikkeld voor managers en leidinggevenden om met ervaringen meer draagvlak te creëren voor werknemers met een arbeidsbeperking. Ik vind het een bijzonder mooi doel. Het zijn namelijk in veel gevallen kleine aanpassingen op de werkvloer of in de werkomgeving die maken dat de beperking niet meer aanwezig is.

Omdat ze zelf een beperking heeft, snapt zij veel beter hoe dat voor mij is. Het zijn echt de kleine dingetjes, zoals dat ze mij appt of mailt in plaats van belt. En dat ze mij aankijkt als ze iets zegt zodat ik kan liplezen. Of dat ze even mijn naam roept als ik wat verder weg zit en ze wilt wat zeggen. Of dat als de printer bezig is, ik haar toch niet kan verstaan. Ook begrijpt ze dat het geen zin heeft om harder te praten, maar dat ze juist beter moet articuleren. Het scheelt ook dat ik maar één collega heb aangezien ik in een groep steeds rond moeten kijken wie er praat om te kunnen liplezen en dat is echt vermoeiend.

’s Middags laten we samen haar geleidehond uit. Ik heb echt een wijze les van haar geleerd: maak van je zwakke punt in je sterkste punt. En dat je ook best een beetje kunt lachen om je beperking. Dat doen we ook regelmatig over de blinde en de dove haha ;).