Een mooie artikel van mijn dove vriend Sjoerd van Rooij Hij heeft mij gevraagd om het artikel te delen. Veel leesplezier:

Na zeven jaar Sjoerd van Rooij eindelijk een baan: “Ik durfde bijna niet meer op te schrijven dat ik doof ben”, zegt de 42-jarige inwoner van Lichtenvoorde.

Zeven jaar lang solliciteerde Sjoerd van Rooij op tal van banen. Bijna altijd werd hij uitgenodigd voor een eerste gesprek maar het tweede volgde nooit. Waar hem dat in zat? “Ik denk omdat mensen zich vooral op de mogelijke nadelen focussen en niet op wat ik juist wel kan”, gebaart hij.

Gebaren, Inderdaad van Rooij (42) is doof geboren, dus maakt hij gebruik van gebarentaal. Daarom heeft hij speciaal voor het interview een gebarentolk meegenomen. “Zonder kan ik me ook redden hoor”, zegt de Lichtenvoordenaar via zijn tolk. “Als mensen niet te snel praten, kan ik liplezen. Daarnaast kan ik me met gebaren en vingerspellen ook prima uitdrukken.”

Als Van Rooij in 2015 afstudeert bij kunstacademie ArtEZ in Arnhem, doet hij dat met goede cijfers. Dat dat geen makkelijke opgave is, blijkt wel uit het aantal medestudenten dat samen met hem afstudeert. In totaal zijn er zes, de overige twintig studenten van de avondopleiding zijn dan al afgevallen.

Van Rooij zelf was bijna hetzelfde lot ondergaan. Voordat hij überhaupt op school zat, werd er getwijfeld of hij er wel goed aan deed zich in te schrijven bij een reguliere hbo die niet is ingericht op het bieden van onderwijs aan mensen die niet kunnen horen. “Ik had wel een mooi portofolio, maar ze waren er niet van overtuigd dat ik de studie aan zou kunnen. Ook mijn ouders zeiden: zou je dat wel doen? Ik besloot toch door te zette”, legde hij uit.

“Met een goede opleiding en een gevuld portofolio zou je denken dat je wel een baan kunt vinden”, gebaart Van Rooij. Helaas voor hem pakt dat heel anders uit. “Ik had al wel werk bij een drukkerij. Een horende omgeving, maar het ging prima. Het was alleen niet waar ik voor opgeleid was. Heel leuk, maar ik wilde als vormgever aan de slag.

“Jarenlang heb ik daarom talloze brieven gestuurd naar bedrijven die mensen zochten. Regelmatig kwam daar een positief antwoord op, maar een baan bleef uit. Het werd op een gegeven moment zo erg dat ik haast niet meer durfde te schrijven dat ik doof ben. Ja, ik kan niet horen. Maar weegt dat dan echt zoveel zwaarder dan alles wat ik wel kan”.

Ondanks de moedeloosheid zette Van Rooij door. Met succes. Bij Vormfactor in Groenlo vindt hij eindelijk een baan als vormgever. Al was zijn nieuw werkgever, zo vertelt zij eerlijk, in eerst instantie ook wat huiverig. “Je vraagt je dan wel af hoe het bijvoorbeeld gaat als Sjoerd alleen op de zaak is en de telefoon gaat”, zegt eigenaresse Monique Wassink. “Je kan niet van hem verwachten dat hij dan oppakt. Direct na het eerste gesprek was die terughoudendheid weg. De kwaliteiten van Sjoerd passen perfect bij ons bedrijf. Daarnaast zijn er tegenwoordig tal van andere manieren om te communiceren.”

De razendsnelle digitalisering van het leven is voor Van Rooij inderdaad een prettige ontwikkeling. “Je kunt tegenwoordig appen,  mailen, chatten, noem maar op. Bij al deze manier van communiceren maakt het niet uit dat je doof bent. Echt heel fijn. ”

Wassink: “Wij zijn op onze beurt heel blij dat Sjoerd bij ons komt werken. Zijn eerste opdracht is al door een klant gekozen als nieuw logo.”

Van Rooij hoopt op zijn beurt dat bedrijven zich niet laten afschrikken door een sollicitant die niet kan horen. Zijn tip is dan ook dat andere dove mensen niet, zoals hij bijna deed, het doof zijn gaan verzwijgen. “zet er gewoon op dat je doof bent, maar vertel er meteen ook bij hoe je met horende mensen praat. Laat je daarnaast niet uit het veld slaan. De aanhouder wint, daar ben ik het bewijs van.”

Bron: Sjoerd van Rooij & De Gelderlander