Claire

Over Claire Meijer

Deze auteur heeft nog geen informatie verstrekt.
So far Claire Meijer has created 85 blog entries.

Mijn loopbaanontwikkeling: Geef nooit op en blijf doorzetten!

Namens Kentalis Werkpad heb ik een artikel over mijn loopbaanontwikkeling geschreven:
Geef nooit op, Blijf doorzetten en vooral: Volg jouw hart en passie en geloof in jezelf!!!

Een loopbaan starten als laborant en uiteindelijk met veel plezier werken als begeleider van doofblinden bij Kentalis BVDB (Begeleidersvoorziening Doofblinden). En dat combineren met werkopdrachten als ZZP-er. Hoe dan? Claire Harrison weet het en deed het, want zij bewandelde een mooi pad richting werk dat het best bij haar past.

AL JONG DOOF
Claire werd door een hersenvliesontsteking al op 2,5-jarige leeftijd doof. Zij communiceert met ondersteunde gebaren en gesproken taal. Sinds 2012 draagt zij een cochleair implantaat (CI). Daarmee hoort zij wel omgevingsgeluiden, stemmen en muziekritme, maar verstaat er geen spraak mee.

HARD WERKEN IN EEN HORENDE OMGEVING
Na de middelbare school volgde Claire een (V)MBO Laboratorium opleiding. Een pittige opleiding, maar na afloop wel met twee diploma’s op zak. Claire: ‘’Via een oud-klasgenoot vond ik mijn eerste baan bij het Artsenlaboratorium in Amsterdam. Wat was ik daar trots op! Het was wel extra hard werken voor mij, in een horende omgeving. Eerst werkte ik 32 uur per week, maar dat was teveel voor mij. Gelukkig kon ik terug naar 28 uur per week en dat was goed haalbaar. Ik had geen vast contract en door verschillende omstandigheden – ik verhuisde en bedrijven die ik leuk vond hadden een te smalle beurs – kreeg ik dat ook niet zo makkelijk bij andere werkgevers. De zoektocht naar een passende baan ging van start.’’

ZOEKTOCHT VIA VRIJWILLIGERSWERK
‘’Na de geboorte van mijn zoontje ging ik met frisse moed op zoek naar wat ik wilde doen en verkende diverse mogelijkheden: solliciteren naar een baan op het laboratorium, omscholing met een opleiding of cursus, of vrijwilligerswerk doen om meer ervaringen op te doen. Toen ben ik de dovenwereld verder gaan verkennen bij belangenorganisaties en Kentalis. Bij ‘Dovenschap’ kon ik vrijwilligerswerk doen tijdens ledenvergaderingen. Zo kwam ik in contact met een projectleidster van Grow2work, via wie ik nieuwe werkervaringen kon opdoen. Dat heeft mij enorm geholpen bij het ontdekken van mijn talenten en het leren presenteren voor een groep mensen. Ik volgde regelmatig de bijeenkomsten en bijhorende cursussen.’’

SAMENWERKING MET KENTALIS WERKPAD
‘’Voor een werkopdracht van Grow2work ging ik samenwerken met Kentalis Werkpad: presentaties verzorgen aan groepen dove werkzoekers. Bij Kentalis Werkpad kreeg ik diverse kansen om me verder te ontwikkelen. Samen met een jobcoach zochten we uit wat we voor dove werkzoekenden en jongeren en voor elkaar konden betekenen. Die samenwerking beviel ons beiden zo goed, dat ik ruim acht jaar gebleven ben. Deels was ik vrijwillig ambassadeur om meer ervaringen op te doen. In een latere periode kon ik als ZZP’er bij Kentalis Werkpad werken; ik had verschillende taken en kon zo prima mijn centjes verdienen.’’

ZZP’ER
Halverwege mijn werkperiode bij Kentalis Werkpad besloot ik om ZZP’er te worden. Want als ZZP’er ben je inzetbaar bij meerdere organisaties, die ik vervolgens goed kan informeren over wat erbij komt kijken als ze een dove of slechthorende medewerker in dienst willen nemen. Ik richtte toen mijn eigen bedrijf ‘Klinktprima’ op. De website hiervan is bedoeld om werkgevers te informeren over dove medewerkers en over doofheid in het algemeen. Ook geef deze informatie over hoe je kan samenwerken en communiceren met doven/slechthorenden en over de inzet van professionele hulp zoals Kentalis Werkpad biedt. Verder ondersteunt Klinktprima dove werkzoekenden met ervaringsverhalen en geeft het nuttige informatie over solliciteren, werkmogelijkheden en het herwinnen van zelfvertrouwen. In 2017 schreef ik me in bij de Kamer van Koophandel: een speciaal moment, want dat viel samen met het 10-jarig jubileum van mijn website klinktprima. Voorbeelden van opdrachten die ik met veel plezier en in samenwerking met en ondersteuning van Kentalis Werkpad heb uitgevoerd: begeleiden van dove klanten/jongeren, het schrijven van ervaringsverhalen, het presenteren aan professionals en trainingen geven aan de dove jongeren voor het solliciteren en werkervaringen delen.’’

CORONA GOOIT ROET IN HET ETEN
Tijdens corona was het als ZZP’er lastig om mijn werkopdrachten uit te voeren vanwege de strenge regels. Daarom ging ik op zoek naar een parttime baan en combineerde die met ZZP-werkopdrachten. Richting eind coronaperiode kon dat weer. Via een oud-collega kreeg ik een vacature voor Begeleider doofblind bij Kentalis onder ogen. Ik heb meteen gesolliciteerd en een gesprek gehad. Ik mocht kennismaken met een doofblinde vrouw en kijken hoe het ging verlopen met vierhandgebaren-communicatie en in omgang met elkaar. Ik ben aangenomen en sinds 1 april 2022 werk ik voor Kentalis BVDB.’’

IDEALE COMBINATIE
‘’Het is nu ruim twee jaar later en echt: de tijd is voorbij gevlogen! Met veel plezier en leerzame momenten werk ik met vijf doofblinde cliënten in Noord-Brabant (regio Den Bosch) en Noord-Limburg. Het is een zeer dankbaar werk en een uitdagende baan, waarbij ik ontzettend veel leer van mijn cliënten. Ook kom ik voor het begeleiden van mijn cliënten op mooie plekken en gezellige steden of dorpjes. Ik onderneem verschillende activiteiten met hen, denk aan wandelen, DUO-fietsen, musea bezoeken, winkelen, boodschappen doen, zwemmen, taartjes bakken, administratieve ondersteuning en ondertussen natuurlijk gezellig kletsen. Ook volg ik jaarlijks een cursusdag en heb ik online intervisiebijeenkomsten met mijn collega’s. Naast dit werk voer ik ook nog steeds ZZP-werkopdrachten uit. Zo werk ik al een paar jaar als redacteur voor het dovenblad Woord & Gebaar. Ik houd interviews en schrijf artikelen over dove mensen en hun achtergrond, zoals Cas Wolters van Heel Holland bakt en Robin Frings, een dove acteur over zijn eerste bijrol in een film ‘Buenas Chicas’.

BLIK OP DE TOEKOMST
Ook heb ik nog meer ambities. Zo wil ik in de nabije toekomst presentaties en trainingen voor professionelen, dove mensen en jongeren oppakken. Dat valt goed te combineren met mijn parttime baan als Begeleider doofblind. Hiervoor werk ik op afroepbasis nog steeds samen met Kentalis Werkpad. Ik ben zo blij met de kansen die de collega’s van Kentalis Werkpad mij hebben gegeven!’’

TERUGKIJKEN
‘’Als ik terugkijk naar afgelopen jaren, heb ik een weliswaar lange, maar ook mooie loopbaanontwikkeling doorgemaakt. Daarin heb ik heel veel geleerd en mezelf continu kunnen ontwikkelen. Het was een enorme zoektocht, maar door het opdoen van veel ervaringen, sollicitatiepogingen, vrijwilligerswerk doen, tegenvallers incasseren, succes boeken en vooral uit mijn comfortzone stappen is het het allemaal waard geweest. Ik geef iedereen dan ook mee: geef nooit op, blijf doorzetten, volg jouw hart en passie, geloof in jezelf en: vind wat het best bij jou past!’’

2024-09-01T09:45:23+02:0029 juni 2024|1 Reactie

Een leuk column van mijn doofblinde client: ‘Geen Doodstadje’

Ik werk inmiddels al twee jaar met plezier voor Kentalis BVDB met doofblinde cliënten. Met een van mijn cliënten ben ik in het begin van februari een dagje uit geweest in Valkenburg. Mijn cliënt Werner heeft een hele leuke column geschreven hierover met de titel: ‘geen doods stadje‘. Het artikel laat zien hoe een begeleiding werkt en wat een doofblinde cliënt nodig heeft.
Het artikel staat in het magazine Hallo, locatie Leudal (midden Limburg’). Veel leesplezier!

Op een dag bedenk ik: ‘ik ga naar Valkenburg’. Ik heb met mijn begeleidster Claire afgesproken dat ze naar me toe kon komen voor het uitvoeren van een klusje. Alleen had ik haar niet verteld wat voor klus dit zou worden. Het wordt dus een dagje Valkenburg.

Geïnspireerd door een krantenartikel over een expositie van Dyon Scheijen in het Museum Valkenburg, getiteld: ‘Horen, zien en voelen’ neem ik deze beslissing. In de vijf minuten dat ik dit aan Claire kan uitleggen voordat we naar de bushalte trimmen, groeit haar enthousiasme. Claire is namelijk zelf ook doof en zij weet hoe dan ook feilloos hoe mensen met doofblindheid zich in hun dove hoekje voelen.

Al bij het vertrekpunt in Ospel gaat het mis. De bus komt weer eens niet opdagen. Dan maar met de auto naar het station van Weert. In Weert komen we erachter dat mijn NS-kaart stuk is. Ja, wat dan gedaan? Gekeken wordt naar de mogelijkheid voor een retour kaartje, maar ik besluit mijn Arriva-kaart maar te gebruiken. Dan betaal je wel het volle tarief, aangezien er niet – zoals bij het NS-abonnement – 40 korting vanaf gaat. Maar we gaan maar naar Valkenburg en niet naar Den Helder, dus zo erg is dat niet.

In de trein leg ik een aardige conductrice uit dat mijn NS-kaart stuk is en dat ik maar met de Arriva-kaart heb ingecheckt. Ze zegt dat ik blij moet zijn dat ik die nog heb. Even later komt er een wildvreemde vrouw aan Claire en mij vragen of we met haar op de foto willen voor ‘een goed doel’. Geen probleem, maar als ik haar later wil naroepen om te vragen om welk goed doel dit gaat, is de vogel gevlogen.

In een druilerig Valkenburg aangekomen gaan we snel even naar de restauratie in het prachtige stationnetje. Ze blijken tot onze grote verbazing gesloten te zijn. Dan maar bij de buurman een lange drinkpauze houden. Om dan de weg naar het museum te gaan zoeken. Dit blijkt mee te vallen. Via Claire haar telefoon lukt het binnen een kwartier. Het museum is pas om 13.00 uur open. Dan maar even lunchen en daarna gaan we binnenvallen.

De expo van Dyon Scheijven bestaat uit verschillende schilderijen die hij zelf heeft gemaakt. Om het gevoel van akoestische absorberende kunst te vergroten voor mensen die visueel en auditief beperkt zijn. Ook voor mensen die goed kunnen zien en horen trouwens. En er zijn enkele ornamenten waaraan je kunt voelen. Verder hangen er doeken van de dove schilders Charles Eyck en Jan van Genk.

Ik begrijp eerlijk gezegd niets van het werk van Scheijven. Grote doeken blauw of rood met een bliksemschicht doorklieft. Ik vind het maar karig en als Claire me attendeert op lange onbeschermde prikkers in de hoek van een informatiebord naast de schilderijen, gaan de alarmbellen af. Snel halen we een van de vrijwilligers erbij en leggen haar uit dat die dingen levensgevaarlijk zijn. Wat als iemand die niet goed ziet, zijn evenwicht verliest en met zijn oog aan zo’n prikker blijft hangen? Men belooft hier wat aan te doen.

Bij het betreden van Valkenburg was het er in de ochtend zo verschrikkelijk rustig, niet wetende dat het die dag ook het ‘Auw wiever bal’ zou zijn. Ik vind het op dat moment maar doods, maar Claire meldt dat het toch ‘geen doods stadje’ is als we tegen half vier naar het station lopen. Het wordt er steeds drukker en kleuriger. De muziek schalt hard door.

Mensen met doofblindheid kunnen recht hebben op professionele begeleiding vanuit de Koninklijke Kentalis of andere zorgorganisaties. Deze professionals helpen met boodschappen doen, een wandeling, een dagje uit of met een technisch probleem. Er zijn heel wat mogelijkheden waarvoor

men een begeleider in kan zetten. Met mijn eigen begeleidsters maak ik regelmatig dingen mee die mooie herinneringen vormen. Ook in het ‘geen doods stadje’.

geschreven door Werner Bloemers, februari 2024.

 

2024-05-04T21:28:54+02:0030 maart 2024|0 Reacties

‘Dovenfabriek’ De Verbinding in Groningen heeft een nieuw eigenaar

16 jaar geleden werd De Verbinding geopend in Groningen. Een uniek timmerbedrijf, zeker in die tijd, omdat er grotendeels dove en slechthorende mensen werken. De Verbinding was in handen van Toine van Bijsterveld en Carola Kaandorp, beide ouder van een doof kind. Nu dragen zij de fabriek over aan een stichting omdat ze met pensioen gaan.

De Verbinding is toeleverancier in de bouw en produceert prefab-dakkapellen, houtskeletbouw, houten kozijnen en aluminium schuifpuien. Van de 39 medewerkers zijn 20 doof of anderszins communicatief gehandicapt. De oprichters van De Verbinding zijn ouder van een doof kind. Omdat dove mensen moeilijk aan werk kunnen komen, besloten ze zelf een werkplek te creëren.

Van Bijsterveld gaat met pensioen en gaf afgelopen vrijdag het stokje over aan Tom Scholte. Scholte heeft veel ervaring met timmerwerk en in de bouw en werkt sinds augustus 2019 bij De Verbinding BV als bedrijfsleider.

Koninklijke onderscheiding

Tijdens de viering van het 12½ jarig jubileum van De Verbinding in 2019 werd Van Bijsterveld benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Naast zijn werk was hij destijds al ruim tien jaar voorzitter van Stichting Vrienden van FODOK (Nederlandse Federatie van Ouders van Dove Kinderen).

In datzelfde jaar won De Verbinding de Groningse diversiteitsprijs. Het was niet de eerste keer dat het constructiebedrijf in de prijzen viel. In 2012 werd de Hart-Hoofdprijs gewonnen, een publieksprijs voor de meest vernieuwende en inspirerende duurzame ondernemer. In 2017 kreeg De Verbinding de Goed Ontmoet Award toegekend voor meest maatschappelijk betrokken onderneming van Groningen

Vestigingen

De fabriek, waar veel dove en slechthorende mensen werken, heeft inmiddels twee vestigingen in het noorden. De stichting waar de fabriek nu onder valt, heeft plannen om op andere plekken, waaronder Rotterdam, vestigingen te openen.

Meer informatie kan je hier vinden: De Verbinding BV

Bron: doof.nl

2024-01-10T10:47:22+02:0010 januari 2024|0 Reacties

Multi Care Systems (MCS) wordt Bellman & Symfon Nederland

Vanaf 1 januari 2004 zal Multi Care Systems (MCS) een nieuw naam aannemen: Bellman & Symfon Nederland. Deze naamswijziging markeert een spannende nieuwe fase in het bedrijf. Een nieuwe naam en nieuwe vormgeving, maar verder de vertrouwde producten en service die ze blijven aanbieden zoals de klanten gewend zijn.

Ze bieden alarmerende producten aan, home-oplossingen voor doven en slechthorenden, zoals alarmeringen in huis, het luisteren en de wekker.

Naast een andere naam is er een nieuw website: www.bellman.nl. 

 

 

 

Naast een andere naam, website (www.bellman.nl) en een nieuw e-mailadres verandert er voor u niets. U kunt ons bereiken via info@bellman.nl.Onze overige bedrijfsgegevens blijven hetzelfde, hieronder hebben we ze voor de zekerheid opgesomd.
2024-01-10T10:35:47+02:0010 januari 2024|0 Reacties

Werkpad heet per 1 januari 2024 Kentalis Werkpad

Met ingang van 1 januari 2024 verandert er iets bij Werkpad. De diensten blijven gewoon bestaan, maar gaan verder onder de naam Kentalis Werkpad. Wat de jobcoaches van Kentalis Werkpad voor je kunnen betekenen, lees je per 1 januari a.s. op onze website.

Waar staat Kentalis Werkpad voor?

De jobcoaches van Kentalis Werkpad geven advies en brengen werkgevers in contact met talentvolle werkzoekenden met een arbeidsbeperking. Ook begeleiden deze coaches de werknemer en zijn of haar collega’s op het werk zelf. Kentalis Werkpad richt zich op mensen die slechthorend, doof of doofblind zijn of een taalontwikkelingsstoornis (TOS) of autisme hebben.

Waarom verandert de naam?

Werkpad ontstond uit een unieke samenwerking tussen Bartiméus en Koninklijke Kentalis, specialisten op het gebied van ondersteuning en kennisontwikkeling voor mensen met een auditieve, visuele of communicatieve beperking. Bartiméus maakt per 1 januari geen deel meer uit van deze samenwerking, waardoor Werkpad officieel onderdeel is geworden van Koninklijke Kentalis.

Kentalis Werkpad is er ook voor jou!

Heb jij vanuit jouw werk een coachvraag of heb je een loopbaanvraag, dan kan je ook als medewerker van Kentalis bij ons terecht.

En verder?

Alleen de route naar informatie over de diensten van Kentalis Werkpad verandert. Verder wijzigt er niets. Vanaf 1 januari 2024 lees je alles via onze website http://www.kentalis.nl/werkpad. Daar lees je ook hoe en waarover je precies in contact kunt komen met de jobcoaches.

2023-12-15T10:48:31+02:0015 december 2023|0 Reacties

Praten over inclusie, wanneer worden het daden in plaats van woorden?

Voor mensen die mij niet kennen, mijn naam is Aschwin van Leeuwen, doof geboren, getrouwd met een man en wonend in de buurt van Den Bosch. Zes jaar geleden heb ik samen met Frank Theater met Tolk opgericht, en later met twee andere dove mensen verder vormgegeven. Theater met Tolk heeft als doel om festivals en theaters toegankelijker te maken voor doven en slechthorende mensen.

In het begin dacht ik vooral theaters en festivals toegankelijker te maken door tolken de voorstelling/muziek te laten vertalen voor onze doelgroep. We zorgden dat ze op het podium konden staan, voldoende licht kregen, het script van te voren kregen etc. Zeker in het begin moest ik zelf bij verschillende bedrijven aankloppen om ze toegankelijk te maken, maar in de loop van de jaren is dat veranderd en het werk begint vruchten af te werpen. Tegenwoordig kloppen instanties juist bij ons aan om te vragen hoe ze toegankelijk kunnen worden. Het is heel fijn om te merken dat de situatie aan het veranderen is. Toegankelijkheid is dan ook een heel belangrijke term aan het worden, iedereen praat erover. En er wordt ook steeds meer over een andere term gesproken, namelijk: inclusie. Regelmatig zie ik wat staan op Social media of hoor ik de woorden.

En daar wil ik wat over kwijt: want het lijkt de goede kant op te gaan maar er is een sterke maar….

Elke keer als ik op uitnodiging een gesprek met een instantie aanga, ben ik altijd degene die een tolk moet regelen, nooit wordt deze vanuit de andere kant mij aangeboden of wordt er gevraagd of ik ondersteuning nodig heb bij het regelen van een tolk. Wij als doven moeten altijd extra ons best doen en investeren om erbij te kunnen horen en het gesprek te kunnen volgen. En dat zelfs in een gesprek over inclusie het vanzelfsprekend gevonden wordt dat ik de tolk regel en meeneem verbaast mij steeds meer. Stel dat ik geen tolk regel en toch met je in gesprek ga door gebarentaal te gebruiken, hoe zouden de horende mensen mij dan kunnen volgen? Hoe zouden ze reageren? Dove mensen moeten zich vaak aan de horende maatschappij aanpassen zoals leren praten, liplezen etc. Maar wat zie ik andersom? Er is nog steeds weinig inzet van de horende mensen om zich aan te passen.

Wat ook gebeurt: Dat na het gesprek een organisatie direct gaat samenwerken met de tolken in plaats van de deskundigheid van dove mensen te blijven gebruiken. Is dat de juiste manier van inclusie? Bovendien ben ik bijna altijd met witte “gezonde” mensen in gesprek, zonder enige beperkingen. Maar ze nemen wel beslissingen over “onze doelgroep  en de andere doelgroepen”. Is dat inclusie en gelijkwaardig?

En nog iets: af en toe zie ik ook artikelen op Social media dat als een bepaalde organisatie geen verstand heeft van toegankelijkheid en inclusie, ze een andere organisatie inhuren voor een lezing of een cursus, waarbij  zo’n organisatie dan vervolgens aan mensen met een beperking vraagt om deze lezing/cursus te geven (vaak voor weinig geld, of niet betaald!) Deze organisatie krijgt hiervoor een vergoeding, en los van het feit dat mensen met een beperking misschien ook een deel van de vergoeding krijgen, deze manier van werken voelt niet goed. Ik krijg daardoor het gevoel dat deze organisatie geld verdienen over de rug van de minderheidsgroep, en dat vind ik niet inclusief en gelijkwaardig? Organisatie die worden ingehuurd voor het regelen van lezingen en cursussen zijn altijd horende mensen zonder beperkingen! Het is tijd daar over na te denken!

En het kan nog erger: het gebeurt ook weleens dat een organisatie bij ons aanklopt om “samen te werken” zodat ze tolkuren bij ons kunnen krijgen. Zodat het voor hen goedkoper uitkomt, en zij deze uren niet volledig zelf hoeven te betalen. en als we ze dan vragen om de tolken zelf te betalen ze dan niet meer willen samenwerken of hun werk toegankelijker willen maken. Noem je dit inclusie?

Zoals Ctalents al eerder zei: 70% van mensen met beperkingen zijn werkloos, willen graag ergens kunnen gaan werken, maar krijgen geen kansen om zichzelf te bewijzen, ontwikkelen, en te laten zien hoe graag ze willen werken. “Gezonde mensen” nemen hun kansen af (bewust of onbewust), door zelf het werk te doen, te praten met diverse organisaties, stichtingen en bedrijven over inclusie, gelijkwaardigheid, toegankelijkheid. Door zelf de cursussen te geven en lezingen te geven over andere doelgroepen. Noem je dat gelijkwaardig, toegankelijk en inclusie?

Vaak zie ik mensen praten over toegankelijkheid, inclusie en gelijkwaardig, maar het blijven woorden, geen daden!

Er werd pas nog aan mij gevraagd waarom onze eigen doelgroep (doven organisaties) niet snel en graag samenwerken met de horende maatschappij. Laat me dat nog eens uitleggen: het heeft te maken met onze doven geschiedenis en de ervaringen die veel dove mensen hebben gehad met de dominante horende maatschappij, die vaak bepaalt hoe wij moeten leven. Veel dove mensen hebben daardoor veel klappen te verduren gehad in hun leven en willen voorkomen dat ze nog meer klappen krijgen. Ze willen niet meer gebruikt worden voor andermans doelen. Ze willen hun energie investeren in iets waar zij blijvend beter van worden. Ook werd mij gevraagd hoe de horende mensen met de dove mensen kunnen samenwerken.

Mijn antwoord is:

Neem onze doelgroep echt serieus en blijf dat doen. Beslis niet over onze doelgroep. Verander dat als eerste in je eigen organisatie, bewijs dat het je ernst is! Niet alleen met mooie dure woorden maar zet dat ook om in daden! Nee, dus om te beginnen als organisatie die zich bezig houdt met het adviseren over inclusie in je eigen organisatie/stichting/bedrijf EEN PERSOON MET BEPERKING in dienst, en laat deze hun eigen verhaal/lezing/cursus geven in plaats van “gezonde” mensen voor de anderen te laten spreken.  Mocht je niemand kunnen vinden die dit al voldoende kan, help ze dan zich te laten ontwikkelen door samen te werken en zorg dat deze persoon uiteindelijk zelfstandig kan werken. Zoek niet meteen de makkelijkste weg. Dat is niet de juiste manier van inclusie. Ik zie nooit een dove persoon in het theater of in een festival een serieuze betaalde baan hebben. Hoe kan dat?

Er zijn haast geen rolmodellen met beperkingen in deze organisatie te zien waardoor mensen vanuit onze doelgroep geen voorbeeld hebben en kunnen zien wat men kan bereiken in de horende maatschappij. Deze rolmodellen kunnen voor hun belangen opkomen, en weten wat ze nodig hebben. Het is heel belangrijk om deze rolmodellen te gaan ontwikkelen.

Ik zelf zou me graag verder tot een rolmodel willen ontwikkelen. Leren om lezingen en cursussen te geven. Ik ben er klaar voor.

Wie houdt wel van een uitdaging en durft met mij contact op te nemen en mij een mooie baan/kans te bieden?

Reageren graag via mijn LinkedIn profiel Aschwin van Leeuwen.

Bron: Theater met tolk

2023-10-14T16:03:27+02:0014 oktober 2023|0 Reacties

Kentalis verkoopt voormalig hoofdgebouw aan BPD

Het voormalig hoofdgebouw en een deel van het terrein van Koninklijke Kentalis aan de Theerestraat in Sint-Michielsgestel krijgen een nieuwe eigenaar. Per 1 september 2023 komt het historische monument en een deel van het omliggende terrein in handen van BPD | Bouwfonds Gebiedsontwikkeling. Ook met deze nieuwe eigenaar blijft de locatie een bijzondere rol spelen in Sint-Michielsgestel. Bij de keuze van de koper heeft Kentalis nadrukkelijk gekeken naar een partij die aandacht heeft voor de cliënten en leerlingen die wonen en leren op het naastgelegen Compacte Kentalis-terrein.

BPD wil het gebouw en terrein in nauwe samenwerking met Kentalis en de gemeente Sint-Michielsgestel transformeren tot een prachtige leef- en woongemeenschap met betaalbare en duurzame koop- en huurwoningen en passende (commerciële) voorzieningen binnen een bijzondere landschappelijke omgeving.

BELANGRIJKE VOORWAARDEN

“Het voormalig hoofdgebouw is een prominent onderdeel van de geschiedenis van Kentalis”, zegt Oscar Dekker, voorzitter van de Raad van Bestuur. “Ook in de toekomst zullen Kentalis en het gebouw nauw met elkaar verbonden blijven. Als belangrijke bewoners op het aangrenzende terrein hebben we een aantal essentiële voorwaarden gesteld aan de nieuwe eigenaar en bestemming van het gebouw. Hierdoor weten we zeker dat we een mooie en beschermde omgeving kunnen blijven bieden aan onze cliënten en leerlingen die doof of doofblind zijn en/of een communicatief meervoudige beperking hebben. Bovendien behouden we een fijne werkomgeving voor onze medewerkers die op het terrein werken. We zijn erg blij dat BPD deze visie onderschrijft en we hebben veel vertrouwen in de herbestemming van het gebouw.”

CENTRAAL HART

“Het hoofdgebouw is onlosmakelijk verbonden met Sint-Michielsgestel”, zegt Frans van den Boomen, ontwikkelingsmanager BPD regio Zuid. “Dat was zo in het verleden en zal ook in de toekomst zo blijven. Ons voorstel is dan ook om dit prachtige hoofdgebouw een nieuw leven te geven, zodat het ook straks het centrale hart is van het vernieuwde gebied. We verduurzamen het gebouw en maken het geschikt om in te wonen en te werken, met de benodigde voorzieningen. We hechten grote waarde aan een inclusieve maatschappij en daarom willen we zorgen voor een goede harmonie met onze bijzondere buren en het terrein waarop zij wonen en leren. Daarnaast zijn we er trots op dat we met de herbestemming van het gebouw ook de kwaliteit van het terrein versterken.” In het najaar worden omwonenden en andere belanghebbenden uitgenodigd om mee te denken over de verdere invulling van de plannen.

“We feliciteren Kentalis en BPD met de verkoop. We kijken uit naar een prettige samenwerking, zoals we die ook altijd met Kentalis hebben gehad”, aldus Lianne van der Aa, wethouder van Sint-Michielsgestel. “Deze ontwikkeling komt de verbinding tussen de twee dorpshelften ten goede. We zien uit naar de verdere uitwerking van de plannen.

HERONTWIKKELING TERREIN

Behalve het voormalige hoofdgebouw verkoopt Kentalis ook een deel van het naastgelegen terrein aan BPD. Het hoofdgebouw en totale terrein zijn te groot geworden voor de activiteiten die Kentalis in Sint-Michielsgestel wil handhaven. Op het deel van het terrein dat in bezit blijft van Kentalis, worden momenteel aanpassingen gedaan zodat het een fijne en beschermde omgeving blijft voor wonen, dagbesteding en onderwijs.

TRANSACTIE

Kentalis is in het verkoopproces begeleid door Deloitte Real Estate. BPD heeft zich voor de planvorming  laten adviseren door DELVA Landscape Architects, BiermanHenket en BOEI. BMC heeft als adviseur voor Kentalis het traject met de gemeente begeleid. Dirkzwager is de notaris bij deze transactie.

OVER BPD

BPD | Bouwfonds Gebiedsontwikkeling is de grootste gebiedsontwikkelaar in Nederland. Het bedrijf is werkzaam vanuit vier kantoren, gevestigd in Amersfoort, Amsterdam, Delft en Eindhoven. Sinds de oprichting in 1946, toen nog onder de naam Bouwspaarkas Drentsche Gemeenten, heeft BPD de bouw van ruim 380.000 woningen mogelijk gemaakt. Vandaag wonen meer dan één miljoen mensen in woonwijken waarin de hand van BPD zichtbaar is. In 2019 richtte BPD ‘BPD Woningfonds’ op, een fonds volledig bestaand uit duurzame en betaalbare nieuwbouwhuurwoningen voor huishoudens met een middeninkomen in Nederland. Naast Nederland is BPD ook actief in Duitsland, waar het bedrijf vanuit 10 kantoren werkzaam is onder de naam BPD Immobilienentwicklung. Ga voor meer informatie over BPD naar www.bpd.nl of www.bpd.de.

Bron: Kentalis

2023-07-02T10:43:53+02:002 juli 2023|0 Reacties

Strijdbare vrouwen met een auditieve beperking

In dit blog wil ik aandacht geven aan drie bijzondere vrouwen met een auditieve beperking die strijden voor hun rechten.

Bea Visser

Bea Visser is een bijzondere en sterke dove vrouw die haar hele leven heeft gestreden voor de erkenning van de Nederlandse Gebarentaal (NGT), acceptatie van homoseksualiteit en deelname van mensen met een auditieve beperking aan de maatschappij. Ze is geboren in 1936 en opgegroeid in een tijd waarin NGT verboden was. Zij zette zich in voor het gebruik van NGT en de acceptatie van dove mensen in de maatschappij. Ze heeft dit zo goed gedaan, dat dankzij haar inspanningen het verbod op NGT later is opgeheven.

Homoseksualiteit en het Roze Gebaar

Daarnaast was Bea de eerste dove vrouw die openlijk uitkwam voor haar homoseksualiteit. Ze richtte het Roze Gebaar op. Hiermee zorgde ze ervoor dat een grote groep dove homoseksuelen geaccepteerd werd en een veilige plek had om elkaar te ontmoeten, steunen en ervaringen te delen.

Bea wilde geen naaister zijn

Bea heeft gewerkt als medewerkster bij de sociale dienst van de gemeente Den Haag. Ze heeft hard moeten werken om een opleiding te kunnen volgen en werk te vinden. Hoewel ze naar een naaischool werd gestuurd, wilde ze niet als naaister werken. Ze wilde bewijzen dat ze prima kon leren en werken op een hoger niveau. Dit heeft ze gedaan door avondopleidingen te volgen en diverse diploma’s te behalen.

Helaas is Bea op 21 april 2017 overleden op 80-jarige leeftijd als gevolg van kanker. Ze heeft de erkenning van NGT in 2021 niet meer mogen meemaken.

Levensverhaal in boek

Haar levensverhaal is beschreven door Petra Essink in het boek “Bea Visser, dove prinses” dat in 2009 is uitgekomen. Ik heb zelf haar boek gelezen en ben zeer onder de indruk van haar levensverhaal. Ze heeft nauwkeurig beschreven hoe ze is opgegroeid en tegen welke uitdagingen ze aanliep in een tijd waarin dove mensen als dom werden behandeld en NGT verboden was. Hoewel ik haar helaas nooit heb ontmoet, ken ik een van haar beste vriendinnen, die me haar boek heeft gegeven. Bea was een bijzondere vrouw die nooit opgaf en positief bleef, ondanks de harde maatschappij met verkeerde opvattingen over dove mensen en NGT.

Boekentip: Klik hier voor het boek over Bea: ‘Bea Visser, dove prinses’

Femke Krijger

Femke ontving op haar zestiende slecht nieuws: ze hoorde toen dat ze het Syndroom van Usher heeft. Het syndroom van Usher is een erfelijke aandoening die zowel gehoorverlies als progressief zichtverlies veroorzaakt. Ze kreeg het nieuws precies op het moment dat ze begon aan haar studie. Ze werkte hard om een normaal leven te leiden, ondanks haar ziekte.

Werk en privéleven

Na haar studie trouwde ze en kreeg ze een kind. Ze probeerde haar werk als jurist weer op te pakken, maar dat liep helaas niet goed. Ze was constant moe en kon het niet meer aan. Tot haar verdriet werd ze arbeidsongeschikt verklaard. Plotseling zat ze thuis met een kind en voelde zich depressief.

Totdat ze een goed boek las over het balanceren van energie. Ze realiseerde zich dat zij dat ook kon doen door haar doofblindheid te accepteren en haar eigen balans te vinden. Ze besloot te kijken naar wat ze nog wel kon.

Ze besloot de opleiding tot Tai Chi masseur te volgen. Dit heeft haar geholpen om haar doofblindheid te accepteren en te ontdekken wat ze nog kan doen met haar zintuigen. Ze schreef een boek over haar ervaringen genaamd ‘De Evenwichtskunstenaar’.

Ik kan me voorstellen dat haar wereld op zijn kop stond toen ze als jonge studente hoorde dat ze doof en blind zou worden door het Usher-syndroom. Ik vind het bewonderenswaardig dat Femke zichzelf opnieuw heeft ontdekt en haar doofblindheid heeft kunnen accepteren na een moeilijke en depressieve periode. Ze pakt haar leven dan op een andere manier aan.

Ik heb haar boek nog niet gelezen, maar ik ga het zeker lezen. Het kan me inspireren en helpen om te begrijpen hoe het is om als doofblinde te leven en tegen welke uitdagingen je aanloopt. Ze kan een goed rolmodel zijn voor doofblinde mensen en jonge kinderen.

BoekentipKlik hier voor het boek van Femke, ‘Evenwichtskunstenaar’

Joyce de Ruiter

Net als Femke heeft Joyce ook het syndroom van Usher, waardoor ze minder goed kan zien en horen. Maar dat weerhoudt haar er niet van om haar leven te leiden, een gezin te stichten, te werken en zelfstandig te zijn.

Haar ziekte als motivator

Joyce ziet haar ziekte niet als een beperking, maar juist als een waardevolle bron van informatie. Ze gebruikt haar beperking in haar werk als spreker, schrijver en inspirator om bewustwording in de maatschappij te creëren. Hiermee laat ze zien hoe ze als doofblinde persoon omgaat met haar beperking en wat ze nog wel kan met haar zicht en gehoor. Ze heeft ook een boek geschreven.

Genieten van het leven

Joyce is zich ervan bewust dat haar zicht en gehoor in de toekomst zullen afnemen. Zolang ze nog kan zien en horen, wil ze zoveel mogelijk van het leven genieten en ondernemen. In de nabije toekomst zal ze zich moeten aanpassen, maar met haar kracht, vertrouwen en de hulp van haar gezin en vrienden redt ze zich prima.

Ik heb haar boek nog niet gelezen, maar het staat zeker op mijn lijst. Ik volg haar al een tijdje via sociale media en heb haar een keer in een interview gezien in het televisieprogramma ‘M’. Ze is een krachtige vrouw die het beste wil maken van haar leven als doofblinde persoon. Ik verwacht veel te leren van haar boek, omdat ik het goed kan begrijpen en toepassen in mijn werk als begeleider van doofblinde mensen.

Boekentip: ‘Niet horen, niet zien, niet zwijgen’: https://www.allesoverboekenenschrijvers.nl/joyce-de-ruiter-niet-horen-niet-zien-niet-zwijgen/

Vierhandengebarentaal

Ik ben vooral benieuwd of Femke en Joyce in de toekomst (vierhanden)gebarentaal gaat leren. Het lijkt me erg handig en leerzaam, want als je helemaal niets meer kunt horen en niet kunt liplezen, is vierhandengebarentaal een goede optie om te communiceren. Op die manier kun je nog steeds contact hebben met de buitenwereld, je gezin, je vrienden, begeleiders en NGT-tolken.

Deze vrouwen zijn mijn inspiratiebronnen

Deze vrouwen inspireren mij omdat ze zich weten te redden met hun doofheid, homoseksualiteit en doofblindheid. Het is niet vanzelfsprekend om met beperkt gehoor en zicht te leven, maar het is zeker niet onmogelijk om volwaardig deel te nemen aan en te functioneren in de maatschappij. Met hulp van NGT, een taststok of tolken kun je ver komen.

Hun ervaringen zijn niet alleen waardevol voor lotgenoten, maar ook voor de bredere maatschappij. We kunnen allemaal veel van hen leren op het gebied van omgaan en communiceren. Ze laten zien dat ze net zo waardevol en gelijkwaardig kunnen zijn als ieder ander zonder beperking.

2023-12-15T15:28:41+02:0022 juni 2023|0 Reacties

Subcatch: Ondertiteling voor Nederlandstalige films in de bioscoop

In Nederland gaan maar weinig doven en slechthorenden naar de bioscoop voor Nederlandstalige films. Dat komt doordat Nederlandse films tot voor kort niet ondertiteld werden in de bioscoop. Zonder ondertiteling in de film kunnen ze geen verhaal en geen dialogen volgen. Het is onmogelijk om het lipbeeld van acteurs in de film te volgen en te liplezen, want acteurs kijken niet altijd in de camera als ze praten.

Sinds 2020 is het echter met een speciale app mogelijk om de film die je in de bios kijkt, te laten ondertitelen. Dat is de Subcatch app.

Subcatch is een app die ondertiteling bevat voor Nederlandstalige bioscoopfilms. De app is speciaal voor dove en slechthorende mensen ontwikkeld.

Technologie

Het is fijn dat Subcatch met toepassing van een nieuwe technologie een oplossing heeft gevonden voor het aanbieden van ondertiteling in de bioscoop via mobiel of tablet. Door te luisteren naar het geluid van de film is Subcatch in staat ondertiteling automatisch te synchroniseren, waardoor het met de film meeloopt.

Het nadeel: de app heeft niet alle films

Subcatch ondertitelt helaas niet alle Nederlandstalige films, waardoor je als dove kijker maar een beperkte keuze hebt.

Mijn zoon (12) en ik willen een paar keer naar de bioscoop. In het paasweekend wilde mijn zoon graag de Gelaarsde Kat 2 in het Nederlands kijken. Helaas stond deze film niet in de lijst van Subcatch, waardoor wij besloten om toch een andere Engelstalige film te kijken.

Ondertiteling moet gewoon op het bioscoopscherm

Ik ben tot en toe nu nog niet naar een Nederlandstalige film geweest omdat toevallig elke keer de gewenste film niet in de lijst van Subcatch stond. Dat is erg jammer en zonde. Ook al ben ik blij dat er zo’n speciale app als subcatch bestaat voor dove en slechthorende kijkers, toch vind ik dat ondertiteling gewoon op het bioscoopscherm moet komen, zoals op TV.

Alle Engelstalige films worden ondertiteld, dus waarom Nederlandstalige films niet? Er zijn ook horende mensen die het prettig en handig vinden om ondertiteling in de film te lezen. Dan is het handiger om de ondertiteling op het bioscoopscherm te lezen dan van een mobiel of tablet want dan moet je steeds heen en weer kijken tussen het scherm en de mobiel. Dat lijkt me vermoeiend.

Ik ga in de komende periode uitzoeken welke Nederlandse films in de bioscoop draaien, die ook in de lijst van Subcatch staan. Dan wil ik zeker gaan ervaren hoe dit werkt.

Meer informatie kan je vinden op website van Subcatch: https://subcatch.nl/

2023-07-02T10:22:13+02:0018 mei 2023|1 Reactie

Tips voor films en series met en over doven en slechthorenden

In mijn vorige blog heb ik een aantal boekentips voor boeken die geschreven zijn door – of over – doven. In dit blog geef ik tips over televisieprogramma’s en documentaires. Net als bij lezen, vind ik het ook fijn en ontspannend om televisie te kijken.

Het fijne aan series met dove hoofdrolspelers is dat het laat zien dat ze – net als iedereen – kunnen participeren aan televisieprogramma’s en dat ze gebarentaal mogen gebruiken.

Spelshow: Hands Up

Hands Up is een televisieprogramma waarin tweetallen strijden om het beste gebruik van Nederlandse Gebarentaal (NGT). De tweetallen bestaan uit een dove jongere en een bekende Nederlander (die nog geen gebarentaal kan). Zij krijgen gebarenlessen van hun dove expert en moeten de opdrachten in gebarentaal zo goed mogelijk uitvoeren en communiceren.

Een dove jury, die opgegroeid is in de dovencultuur en met gebarentaal, beoordeelt de opdrachten van de tweetallen. Het gaat dan voornamelijk om hoe de bekende Nederlanders het doen.

Er zijn nu twee seizoenen uitgezonden. Het eerste seizoen werd eind 2019 uitgezonden en het tweede seizoen in januari 2023.

Het resultaat; veel kijkers vonden het geweldig. Een dove scholier op een reguliere school liet mij weten dat veel horende kijkers van dit programma het leuk vonden om gebaren te leren. Zijn klasgenoten hebben gekeken en veel gebaren geleerd. De serie heeft hen geholpen om nu samen beter te communiceren met gebaren. Dat is een mooie uitkomst, want het is belangrijk dat de gebarentaal en dove mensen op deze manier zichtbaar worden.

Kijk hier de serie Hands Up bij Zapp.

Telefilm: ‘Okédoeibedankt’

Foto: Sofie Gheysens

De telefilm Okédoeibedankt is een avontuurlijk coming-of-age drama van regisseur Nicole van Kilsdonk voor dove jongeren. De film vertelt het verhaal van twee dove meisjes die zonder ouders op roadtrip gaan en elkaar en zichzelf beter leren kennen. Ze maken moeilijke situaties mee, hebben ruzies, verleggen hun grenzen, waardoor hun vriendschap steeds sterker wordt.

Een leuk feitje is dat één van de hoofdrolspeelsters, Douae Zine, in 2019 meedeed aan het programma ‘Hands Up’ als duo met Marije Zuurveld (een Youtuber). De producers van ‘Okédoeibedankt’ hebben Douae via via ontdekt en gevraagd of ze wilde meedoen. Voor haar is het geweldig dat ze na een mooie ervaring met ‘Hands Up’ nu kan meewerken aan een telefilm met haar dove vriendin Mae.

Het verhaal van de film is prachtig. De film laat zien dat dove jongeren niet zielig zijn. Ze kunnen veel zelfstandig doen, zoals naar het buitenland gaan en hun grenzen verleggen. Door de film ervaar je als kijker dat sommige vooroordelen die mensen hebben niet kloppen. Dove jongeren zijn niet dom en zijn meer dan alleen ‘doof’. Ze kunnen veel uit het leven halen en uit hun comfortzone stappen om hun doelen te bereiken.

Kijk hier de film Okédoeibedankt bij Zapp.

Serie: Sleepers (Videoland)

In de serie Sleepers speelt de 14-jarige Ravi Beeuwkes de dove Max Oudkerk. Ravi heeft ook meegedaan aan het tweede seizoen van ‘Hands up’. In de serie is hij de zoon van twee horende ouders (gespeeld door Robert De Hoog en Maryam Hassouni). Het gezin communiceert met Nederlandse gebarentaal. Het is een spannende serie, die gaat over de vader van het gezin en hoe hij in de onderwereld betrokken raakt als rechercheur.

Ravi is blij dat hij deze rol mag spelen en dat hij zijn gebarentaal kan gebruiken. De regisseur vindt het ook belangrijk dat de rol van een dove jongen ook gespeeld wordt door een echt dove acteur. Dat maakt de film niet alleen realistischer, het zorgt ook voor meer diversiteit in de televisiewereld.

In dit filmpje vertellen de acteurs van de serie over hoe het was om gebarentaal te leren en vertelt Ravi hoe hij het vond om in deze serie te spelen:

Kijk hier de serie Sleepers bij Videoland.

Documentaire: Doof kind

Bron foto: Pathé Thuis

Alex de Ronde maakte een indrukwekkende documentaire genaamd Doof Kind over hoe zijn zoon Tobias als dove jongen is opgegroeid. Alex, Tobias en de broer van Tobias vertellen openhartig over hoe ze omgingen en omgaan met het feit dat Tobias doof is. Je ziet hem als kleine jongen, wanneer hem geleerd wordt om te praten, tot aan hoe hij nu in het leven staat. Als dove persoon vind ik het een heel mooie documentaire. Ik leer van de ervaringen van andere doven en hoe zij opgroeien met horende ouders in een horende maatschappij. Het is een documentaire die het zeker waard is om te kijken, vooral ook voor horende mensen.

Kijk hier de documentaire Doof Kind bij 2Doc.

Speelfilm: Wiren

Bron foto: Pathé Thuis

De film Wiren vertelt het verhaal van een dove jongen die opgroeit in een arm dorpje in Suriname. Hij wordt geconfronteerd met verschillende uitdagingen, waaronder discriminatie en het ontbreken van toegang tot onderwijs. Wiren’s droom om te leren en te communiceren met de wereld om hem heen wordt uiteindelijk werkelijkheid met de hulp van een gepassioneerde onderwijzeres. De film laat zien hoe dove mensen in Suriname leven en hoe belangrijk het is om gebarentaal te kennen.

De film kwam tot op stand door uitnodiging van de Stichting Sudobe (Surinaamse Doven Belangen).

Het is een boeiende film die laat zien hoe anders de gebarentaal is in Suriname en tegelijkertijd laat zien dat dove mensen over de hele wereld tegen moeilijkheden aanlopen.

Kijk de film Wiren hier bij Pathé Thuis

Inclusie en diversiteit

Tegenwoordig zijn de media en specifiek ook televisie al veel toegankelijker dan in het verleden. Ik ben blij dat dove en slechthorende mensen steeds zichtbaarder worden. Wel moet er nog gewerkt worden aan de acceptatie en het normaliseren van gebarentaal in de maatschappij. Televisieprogramma’s en series kunnen hieraan bijdragen, al is het maar om horende mensen een aantal gebaren te leren.

Veel dove mensen hopen dat er in de toekomst meer inclusie en diversiteit komt in televisieprogramma’s en films, zodat doven ook kunnen meewerken als redacteur, acteur, regisseur of zelfs als presentator. Er zijn genoeg talentvolle doven die een kans moeten krijgen in de media. Als mensen met verschillende talenten gelijkwaardig kunnen meedoen, maken we de wereld met z’n allen wat mooier.

2023-06-30T15:40:01+02:0018 april 2023|0 Reacties
Ga naar de bovenkant