Detailhandel

Ik ben slechthorend met 2 gehoorapparaten. Sinds ruim een jaar werk ik bij de Plus supermarkt.

Tijdens mijn sollicitatiegesprek vroeg ik me af of ik moest zeggen dat ik slechthorend ben. Het gesprek liep heel goed en ik was praktisch al aangenomen. Op het einde heb ik het gezegd tegen de baas. Die verbaasde zich erover, want had daar niets van gemerkt tijdens het gesprek. Ik zei dat ik meer oogcontact nodig had en herhalingen. En eventueel hulp met omroepen. Dat was prima en het zou wel goed komen.

Vrij snel vanaf het begin heb ik de button ‘Spreek duidelijk dan versta ik je beter’ opgedaan. Ik heb daar geen negatieve reacties opgehad. Alleen collega’s die vroegen waarom ik dat ophad en dan legde ik uit dat ik slechthorend ben.
Ik was van te voren wel heel nerveus of ik die button op zou doen en wat voor reacties ik zou krijgen. Maar in de tijd dat ik bij de blokker werkte, wist ik dat ik me fijner voelde met de button. Daarmee laat ik zien dat ik slechthorend ben en heb ik de eerste stap al gemaakt. Als ik dan klanten niet kan verstaan, weet ik dat ik al veel heb gedaan om mijn slechthorendheid zichtbaar te maken. De button beschermt mij een beetje. Klanten kunnen dan niet bij mijn baas gaan klagen dat ik zo doof ben en de klanten negeer. Nee, het ligt dan aan de klanten, die moeten duidelijk praten.

Een keer tijdens mijn werk, moest ik de kantine schoonmaken. Dan hoor ik de omroepen niet zo goed. Ik kwam de winkel in en zag mijn collega van de klantenservice. Ze zei dat ik al een paar keer was omgeroepen. Ik zei: sorry dat heb ik niet gehoord, ik ben slechthorend. Zij zei: dat weet ik.
Ik verbaasde me over dat. Hoe kan zij dat nou weten? Ah, tuurlijk. Mijn baas heeft dat tegen haar gezegd.

Als slechthorende kun je bij een supermarkt werken. Ik werk er als cassiere.
Het werk is vrij simpel, maar de omstandigheden zijn soms moeilijk.

• Als het druk wordt en er veel klanten in de rij staan, is er meer lawaai. Ik heb een hekel aan lawaai en wil dan mijn gehoorapparaten uit zetten. Dat kan ik natuurlijk niet doen, want dan hoor ik de klanten niet meer en ben ik praktisch doof.
• Je hebt veel klanten die uitgebreid en keihard met elkaar zitten te beppen in de rij, of in verschillende rijen….zooo irritant. Dan kan ik mijn eigen klanten niet meer verstaan. Onze supermarkt zit in een volksbuurtje en wij zijn een ontmoetingsplek voor veel klanten. Staan ze op de meeste irritante plekken bij de karretjes of ingang kei hard te beppen. Doe dat dan buiten….pffff
• Je hebt kinderen die schreeuwen, huilen, brullen….Sommige kun je vanaf de ingang de hele winkel door horen brullen.
• De omroepen hoor of versta ik vaak niet door alle lawaai. Dan zie ik dat er niemand staat bij de klantenservice en wil ik die collega bijroepen, maar dan blijkt die al bijgeroepen te zijn :S
• Ik hoor de omroepen moeilijk in de kantine als ik aan het schoonmaken ben.
• Ik heb veel collega’s die van marrokaanse of Turkse afkomst zijn, die vind ik moeilijk te verstaan.
• Ik heb veel klanten die van buitenlandse afkomst zijn, die versta ik ook moeilijk. Veel oudere buitenlandse klanten kunnen nauwelijks nederlands praten, dan komt er een hoop gemompel eruit. Ik heb ook zwervers die een rot gebit hebben of nauwelijks tanden, dan komt er ook een gemompel eruit. Die kun je ook niet liplezen.
• Veel klanten zijn bezig met tas inpakken als ze iets tegen me zeggen, dat hoor en versta ik niet

Dat waren de dingen die ik moeilijk vind. Dan de positieve dingen:

Ik krijg veel positieve reacties op mijn button van klanten. Sommigen wilden weten waar ik dat vandaan had, zodat ze het ook konden kopen. Een vrouw maakte er een foto van.

Ik heb er wel een paar negatieve reacties gekregen van klanten. ‘Wat is dat nou weer, is dat weer een nieuwe actie, heeft iedereen die, sjonge sjonge waar gaat het heen’. Ik: mevrouw, ik heb die button omdat ik slechthorend ben. Klant: o…..o….(mond vol tanden). Dus klanten houden dan wel hun mond dicht omdat dan blijk ik echt slechthorend te zijn.

De positieve klanten vragen er dan naar mijn slechthorendheid. Een klant noemde dat gehoorgestoord. Ik heb meteen gezegd dat ik dat geen prettig woord vind en het slechthorend is.

Veel klanten vragen of die button werkt. Op zich werkt het vaak niet, want klanten zien het niet of weten niet wat erop staat. Maar ik voel me er veilig mee en voel me ingedekt. Klanten kunnen geen klacht over mij indienen dat ik ze negeer.

Ik heb ook klanten die het blijkbaar wel hebben gezien, want die kijken me aan als ze iets tegen me zeggen. Sommigen staren me echt aan, naar mijn gevoel….daar word ik ook een beetje nerveus van 😉

Ik heb tegen mijn collega’s wel gezegd dat ik slechthorend ben, maar niet hoe ze daarmee moeten omgaan. Maar ik merkte dat ze zelf daarover gingen nadenken en manieren zochten om mijn aandacht te krijgen. Zo staan ze bij mijn kassa, maar ik ben nog bezig met klant. Ze wachten tot ik klaar ben en oogcontact met ze heb en dan pas vertellen ze iets. Ook raken ze mij op mijn arm aan om mijn aandacht te krijgen. Ook doen ze bedachte gebaren gebruiken om van een afstand duidelijk te maken dat ik mijn kassa moet sluiten ofzo.

In de kantine zat ik. Een collega zat naast mij, maar stond op en liep achter mij terwijl ze iets tegen mij zei. Ik draaide heel mijn hoofd mee om iets te verstaan van haar. Ze zag dat en zei: sorry, ik moet je aankijken. Ik vond dat heel mooi om dat te ontdekken van mijn collega’s. Voelde me echt gerespecteerd door hun.

Ik maak vaak genoeg grapjes over mijn slechthorendheid. Dat ik de dove ben etc. Komen ze naar mij en vragen wat er omgeroepen is. Hoe moet ik dat weten, ik ben de dove 😛

Vanaf dag 1 heb ik meer de nadruk gelegd op het feit dat ik uit Helmond kom. Helmondse grapjes gemaakt, praten met een brabants dialect bij een Utrechtse supermarkt. Dat vinden mijn collega’s grappig.

De eerste maand was ik nog stilletjes en de kat uit de boom verkennen. De tweede maand voelde ik me al meer op mijn gemak dat ik mezelf ging zijn. Dat betekent lekker lachen, grapjes maken en gek doen. Dat vinden mijn collega’s leuk.

Als ik iets niet versta, vraag ik om herhaling. Mijn ouders probeerde me al jaren om te zeggen: ‘wat zeg je’, in plaats van ‘wà’ (helmonds). Sinds ik bij de Plus werk, zeg ik ineens: wat zegt u. Ik verbaas me eigenlijk 😛

In het begin had ik mijn batterijen niet in mijn zak liggen, dan deden mijn collega’s niet moeilijk om mij even over te nemen, zodat ik de batterijen kon vervangen. Daarna deed ik ze in mijn zak. Ik schaam me er niet voor om aan de kassa mijn batterijen te vervangen, terwijl ik weet dat er een rij met klanten nieuwsgierig staat te kijken wat ik doe.

Als ik verkouden ben, hoor ik ook minder. Dat zeg ik dan tegen mijn kassa collega’s. Dat ze harder tegen mij moeten praten.

Ik moest een paar keer nieuwe collega’s inwerken. Ik zit dan aan een dubbele kassa: een kassa achter mij. Mijn collega en in zitten in 1 kassa blok met de ruggen naar elkaar toe. Als de nieuwe collega vragen heeft, kan ik omdraaien en die helpen. Maar dan moet die mij eerst wel aantikken, anders heb ik niet in de gaten dat ze tegen mij praten. Ik heb dus vrij snel geleerd om dat tegen die nieuwe collega’s te zeggen.

Ik vind het moeilijk om te merken of een collega tegen mij praat of tegen een ander. Vooral bij de kassa’s. Ik hoor ze dan wel praten, maar heb niet in de gaten dat ze tegen mij praten. Zeg ik ook tegen hun. Ik zei: als je iets tegen mij wilt zeggen, zeg eerst mijn naam. Dan heb je mijn aandacht. Ik hoor zo veel hier, ik negeer veel geluid om me te focussen op mijn werk.

Het is moeilijk om je te focussen op de klanten en geen fouten te maken, want ik moet op de poortjes letten, op de omroepen, op de dieven, op mijn collega’s die iets zeggen etc. Vaak vergeet ik op de poortjes te letten en ik kan al helemaal geen dieven herkennen. Ik focus me enorm op de klanten en negeer zoveel mogelijk om me heen. Dat is misschien niet goed, maar dit helpt mij. Ik heb dit niet tegen mijn baas gezegd of mijn collega’s.

Dit is hoe mijn slechthorendheid invloed heeft op mijn werk bij de kassa. Het is heel vermoeiend om al die lawaai aan te horen, dat je voor jezelf al veel negeert.
Ik doe soms mijn gehoorapparaten uit als er teveel lawaai is. Ik heb er dan zo’n schijt aan. Ik wil niet nog dover worden. Wanneer ze uit staan, kan ik minder contact maken met de klanten en moet ik liplezen.

Wat leuk is aan mijn werk is dat ik veel klantcontact heb. Ik heb een aantal vaste klanten die graag aan mijn kassa komen. Ik ben een Brabander en een Nederlands meisje. Ik val wel op ten midden van mijn collega’s met hoofddoekje. Daarnaast probeer ik klantvriendelijk te zijn, maar dat kan ik niet altijd. Ik irriteer me snel aan het asociale gedrag van klanten en het is moeilijk om maar te slikken wat ze tegen je zeggen. Want als je ertegenin gaat krijg je een hele discussie en wordt het nog erger. Ik probeer dan te blijven glimlachen en negeren. En in mijn hoofd heb ik ze al 10x gemept.

Je hebt leuke klanten maar ook minder leuke klanten. Wij krijgen steeds meer regels waar de klanten niet mee eens zijn, plus ook de nieuwe alcoholbeleid…..pfffff; veel gezeik van klanten dus.

Ik ben een type die daar van nature tegenin gaat. Maar dat kan ik dus niet, uit naam van klantvriendelijkheid. Maar als ik goede dagen heb, goed in mijn vel zit ben ik heel vrolijk. En dat vinden klanten heel leuk. Zij gaan dan ook met een vrolijk gevoel naar huis en komen graag weer aan jou kassa terug.

Ik laat zien dat ik mijn klanten herken en dat waarderen ze. Daardoor bouw je een band met ze op. Ik kom de klanten nu door heel Utrecht tegen en begroet ze dan. In het begin was dat raar, maar wel leuk dat ze mij begroeten. Ze hoeven dat niet te doen, ben maar een cassiere.

Ik kom zelf al jaren bij de AH tegenover mij om boodschappen te doen. IN al die jaren heeft niemand mij begroet of teken getoond van herkenning. Dat vind ik niet leuk. Daarom dat ik het zelf wel wilt doen. Het werk is saai, maar de klantencontact maakt het net wat leuker.

Verder ben ik mezelf en leg ik de nadruk niet op mijn slechthorendheid. Ik ben wel assertief en laat via strategieën wel zien dat ik iets niet versta etc.

Ik werk soms ook op klantenservice en dat vind ik nog lastiger dan de kassa. Want bij de kassa heb je een paar vragen die de klanten je kunnen stellen. Bij de klantenservice nog veel meer. Maar hierbij let ik op oogcontact en liplezen. Dan moet ik maar 3x op en neer lopen om 3 verschillende sigarettenmerken te pakken.

Ik heb aan mijn collega’s niet laten zien dat ik gehandicapt of zielig ben. Ik ben een normaal meisje en af en toe hoor ik het niet. Moeten ze me aankijken of me aantikken. So what… Als jij er niet moeilijk over doet, doen zij dat ook niet.

Wees assertief, want zij kunnen niet ruiken dat jij iets niet verstaat.

Ik werk van 2008 tot heden parttime bij IKEA in Groningen als Goodsflow. Dat houdt in dat ik vulwerk doe bij ZBM.

Het is wel eenzijdig werk, maar dat wordt gecompenseerd door aardige collega’s, zelfstandigheid, grapjes die worden gemaakt, soms een rare situatie en korte werktijd per dag.

Ik werk met elektrische pompwagen..

Dit is deel 3 van mijn werkervaringen:

Sinds maart 2009 kreeg ik te horen dat mijn functie als Marcom Support bij Alfa Laval Benelux BV te Breda door crisis/bezuiniging komt te vervallen.
Dat was natuurlijk eerst voor mij schrikken toen ik dat hoorde. Totaal worden er 7 mensen uit Breda ontslagen en 400 mensen uit Alfa Laval Kolding ontslagen en 600 uit diverse Alfa Laval over de wereld.

Toen ik dat bericht te horen kreeg, heb ik meteen mijn advocaat ingeschakeld, want de ontslagvergoeding die ik kreeg, was erg laag. Voor 1 januari 2009: ontslagvergoeding wordt uitgekeerd over aantal gewerkte dienstjaren in maand uitgekeerd: bv 18 jaar gewerkt = 18 maanden bruto salaris uitgekeerd. Na 1 januari 2009: ontslagvergoeding wordt uitgekeerd over aantal gewerkte dienstjaren in halve maand uitgekeerd: bv 18 jaar gewerkt = 9 maanden bruto salaris uitgekeerd.

Na flink onderhandelen, heb ik toch gelukkig mijn kans gekregen, dat ik toch 18 maanden salaris wordt uitgekeerd. Plus 2 maanden vrij met behouden van mijn salaris. Na deze regeling ben ik nu tevreden, Alfa Laval ook.

Op 26 mei 2009 is mijn allerlaatste werkdag bij Alfa Laval. Vanaf 1 juni ga ik meer tijd investeren om mijn bedrijf steeds verder uit te breiden. Hier heb ik wel goed gevoel over. Dankzij steun van mijn liefdevolle vrouw, familie en vrienden kom ik er wel uit.

Aan de andere kant is dit misschien ook beter zo, want dan moet ik nu echt mijn mouwen oprollen om mijn bedrijf echt verder uit te breiden.
Momenteel werk ik ± 18 uur per week voor mijn bedrijf. Mijn vrouw werkt 15 uur per week bij DeciBel Hoortoestellen BV in Mijdrecht als financiële administratief medewerkster. Zij heeft gelukkig plezier met haar baan en zij wilt wel voor langere tijd blijven werken bij DeciBel. Intussen ondersteunt zij mij ook voor mijn bedrijf, zoals administratie werkzaamheden.

Momenteel heb ik 7 vaste klanten in mijn bedrijf: 5 klanten voor schoonmaakwerkzaamheden, 1 klant voor financiële administratie en 1 klant op afroep excel-ontwerper. Ik heb nog steeds plezier mee met mijn bedrijf, ik heb zo zin in om steeds verder uit te breiden.

Volgende deel IV komt er aan…”gezocht”…

Ik ben Arifi, 24 jaar. Ben doof aan mijn rechteroor en aan mijn linkeroor ben ik slechthorend. Met dat oor hoor ik minder dan 50% en draag ik dus een hoortoestel. Mijn grote passie is cosmetica…

In 2007 was ik op zoek naar een baan in de cosmetica-sector. Toen zag ik bij The Bodyshop in Rotterdam een flyer op het raam met: Gezocht fulltimer voor een nieuw te openen filiaal in Zoetermeer. Zelf woon ik in Rotterdam, dus dacht, waarom niet? Want ik zei altijd al tegen mezelf: Liever een leuke baan op afstand dan een rotbaan in de buurt…Nou goed..ik heb een brief geschreven met c.v. erbij en een pasfoto zoals ze wensten..

Ik heb een aantal weken gewacht. Helaas krijg ik geen reactie. Hierna dacht ik ‘Verdorie, da’s de zoveelste al die niets laat horen.’ Daarom heb ik een mailtje gestuurd naar mevrouw van personeelszaken met een vraag ‘Krijg ik te horen dat ik niet het profiel heb waar ik aan moet voldoen?’ Want ik heb een opleiding gedaan voor Schoonheidsspecialiste, Visagie/nagelstyling en haarstyling, hier heb ik de ervaring opgedaan in een schoonheidssalon, dus ik weet hoe ik mensen advies moet geven over hun huid en ik heb ook in het Kruidvat gestaan, dus daar weet ik er wel degelijk wat van af

Uiteindelijk Krijg ik een mailtje terug: Je profiel voldoet wel aan de eisen maar je woont te ver weg. Ik dacht:’ Nouja…sjonge zeg..Maar oke..’ Maar ze zouden me dus in hun bestand bewaren als een ander filiaal in de buurt personeel zocht. Nou prima .. ik dacht hier hoor je dus nooit meer wat van he?

Maar 2 maanden later werd ik gebeld door het filiaal in Rotterdam of ik nog interesse in de baan had. Ja natuurlijk zei ik. zo gezegd zo gedaan. Ik ben op gesprek geweest, heb een dagje als ‘gastvrouw’ gestaan. (Niets gezegd over mijn slechthorendheid, mijn ervaring is namelijk dat ze je daar meteen op afwijzen) nou ze vonden dat ik goed mijn werk deed, dus ik werd aangenomen hiep hoi! Later (de 2e dag) heb ik ze wel verteld dat ik slechthorend ben en doof ben aan de rechterkant. “Ooow geen probleem hoor!” werd er gezegd.
De collega’s wilden ook wel rekening met me houden. De manager ook wel, maar tot op zekere hoogte kwam ik later achter.

Nou ik heb daar dus anderhalf jaar lang gewerkt. Op een gegeven moment botste het wel met mijn manager. Die begon de hele tijd te zeuren over mijn gehoor en wat ik wel beter moet doen (wat niet eens kan want daar heb ik niet voor niets die handicap) maar ik deed alsnog dubbel mijn best want natuurlijk wilde ik graag er blijven werken omdat ik het naar mijn zin had met de klanten en collega’s.

Toen zag ik vorig jaar (2008) weer zo’n flyer op het raam met: Gezocht fulltimers. Dus ik dacht: hier klopt iets niet. Daarom heb ik gevraagd aan de assistent manager waar ik heb wel heel goed mee kon vinden van: Moet ik me zorgen gaan maken? Want ik heb wel een koophuis, wil wel hier blijven werken, is dat niet het geval, wil ik het graag nu weten. Er werd gezegd: ‘Neeee hoor niets aan de hand, we hebben gewoon extra mensen nodig.’

Een paar weken later kwam ik op gesprek bij de manager; dan zegt ze ineens van: ‘Ja het gaat niet goed met je he?’ (blablabla) ..met andere woorden…’je contract wordt niet verlengd vanwege jouw slechthorendheid.’ Dus ik zei van: Dit klopt dus niet he…The Bodyshop roept de hele tijd van: Ja wij discrimineren niet, iedereen is gelijk ongeacht huidskleur, handicap of afkomst (blabla..). Zegt ze dat het daar niet mee te maken had, maar dat IK ontslag genomen heb, nou da’s dus absoluut niet waar…!!!

Ik word zo moe van dit soort mensen. Dat ik het leven echt ff niet meer zie zitten op die manier. Daar heb ik dat in de voorgaande jaren ook altijd meegemaakt en dan denk je bij zo’n bedrijf te gaan werken als The Bodyshop omdat die zo’n filosofie hebben. Dan blijken dat dus gewoon mooie praatjes te zijn.

Ik wil dus nooit meer in een winkel gaan werken, heb dat al 6 jaar gedaan. Hier heb ik al iets van 6 werkgevers gehad en stuk voor stuk waren het mensen die geen greintje RESPECT hebben voor mensen als ik.

Nou zit ik dagelijks te denken wat ik nu wil gaan doen. In een winkel werken kan niet want daar is het te druk; hier kwam ik zelf ook achter. Eigenlijk wilde ik ook 4 dagen gaan werken in plaats van 38u maar zo’n contract bestond niet bij The Bodyshop. Dat vond ik klinkklare onzin natuurlijk! OVERAL bestaan er zulk soort contracten; dus waarom daar niet? Maar oke; het hele bedrijf spoort niet.

Een kantoorbaantje is ook niets voor mij, althans waar ik veel zou moeten telefoneren, 9 van de 10 keer moet je dus veel telefoneren bij zo’n job. Met 1 oor wat half werkt, is dat dus ook zwaar vermoeiend.

Wil best een eigen bedrijfje starten, daar weet ik alleen nog niet zo goed met wat, maar da’s ook geen slimme stap in de kredietcrisis…

Nu ga ik op 30 maart naar Bureau Arbeid, waarmee ik hoop dat ze me daar wel kunnen helpen aan een baan met perspectief voor de toekomst, want ik ben tijdelijke baantjes echt zo zat aan het worden. Waarom is het mij niet gegund (net als zoveel anderen die hier op de site rondsurfen) om ergens 10 jaar in dienst te zitten, die gewoon gerespecteerd worden om hoe ze zijn?

Ik ben verdorie een keiharde werker en ik haalde altijd de klantenkaarten omzet het stond elke week in het wekelijks blad van The Bodyshop. Ik ging altijd naar andere filialen als iemand ziek was en reken maar, dat was echt HEEL vaak. Ik was zo flexibel als een rietje en nog word je eruit gegooid; uitgerekend met de crisis nu.

Ik ben 24 jaar, word in mei dit jaar 25. Voor de detailhandel (ook al ga je tijdelijk bij de AH achter de kassa zitten) ben ik daar al te oud. Bij kantoor werken moet je diverse diploma’s voor hebben wat nergens op slaat. Voor de rest nog alleen het eigen bedrijfje starten; daar heb je geen gezeur aan je hoofd en kan je gewoon je eigen regeltjes bepalen. Maar ja probeer maar van de grond te komen en met iets te komen wat uniek is en nog niet bestaat.

Graag zou ik reacties van mensen willen hebben die dit soort ervaringen hebben meegemaakt. Word er echt zo depri van dat ik nu alweer jankend achter de pc zit omdat ik alles geef, maar er dus niets voor terug krijg.

Gelukkig heb ik een hele lieve vriend die me steunt. Ook mijn ouders en broer die achter me staan en mijn hond die me al 13 jaar trouw is. maar voor de rest heb ik echt niemand meer. Ja mijn beste vriendin ook nog, maar die begrijpen niet zo goed hoe ik me voel. Althans ze proberen het te begrijpen, maar ze hebben de handicap zelf niet; dus weten ze simpelweg niet hoe het voelt.

Nou ik hoop dat dit mensen wakker geschud worden. Wees voorzichtig met de Bodyshop!

Ik ben Patricia Dekker en ik ben doof. Dit is mijn derde verhaal. Zie eerder mijn eerste verhaal en mijn tweede verhaal.

Ik werkte maar kort als data entry medewerkster. Het werk was erg vermoeiend en er zat veel druk achter. Ik kan helemaal niet onder grote druk functioneren dus heb ik deze baan opgegeven. Op zich is deze baan geen enkel probleem voor doven of slechthorenden, je moet alleen tegen stress kunnen.

Ik werk nu tijdelijk als vrijwilliger bij een kringloopwinkel in Ede, hier verzorg ik het advertentie gebeuren op internet en beheer in hun website, heel leuk werk en nog beter, heel leuke collega’s die rekening houden met mijn handicap. Naast mijn doofheid heb ik ook heel veel last van duizelingen, helaas!

In mijn zevenentwintigste levensjaar, in 1975, werd ik geheel doof. Ik behoor dan ook tot de groep plots- en laatdoven. Vier jaar voor ik doof werd, was ik filiaalmanager geworden van twee winkels in zoetwaren te Katwijk aan Zee. In eerste instantie was ik eigen ‘ondernemer’. Maar na een paar jaar kreeg ik de keus om in loondienst te komen of te vertrekken (de belastingdienst vond namelijk dat we geen eigen ondernemer waren). Het was net de tijd dat mijn gehoor me parten begon te spelen, dus koos ik ervoor om in loondienst te gaan. Verdeeld over twee winkels had ik 10 tot 15 ‘man’ personeel.

Toen ik vrijwel van de ene op de andere dag geheel doof werd, kwam ik in een diep dal terecht. De KNO-arts zei dat ik er maar mee moest leren leven en verwees mij naar een logopedist. Daar heb ik 4 jaar lang leren spraak afzien. “Aan gebaren heb jij niets”, zij de logopedist, “want de klanten kennen geen gebarentaal.”

Na de mededeling van de KNO-arts bleef ik maar één week thuis, want de zaken moesten door draaien en mijn vrouw was net bevallen van een tweeling. Ikzelf, maar ook het personeel en de klanten, waren gewend om op een normale manier te communiceren. Contacten met collega’s, vergaderingen en telefoneren liepen vooral de eerste maanden via een verkoop medewerkster. Ik nam haar mee naar vergaderingen en zij schreef alles op wat er gezegd werd. Het doorgeven van bestellingen en telefonisch contact met het hoofdkantoor verliep ook via een verkoopmedewerkster. Dat gaf bij mij wel frustraties, omdat als je iemand verteld wat deze moet zeggen, het vrijwel altijd anders overkomt dan dat je het zelf doet.

Na ruim een half jaar was het tot het hoofdkantoor doorgedrongen dat er een dove man als filiaalmanager werkte. Ik werd dan ook uitgenodigd voor een gesprek. Van tolken had ik toen nog niet gehoord en ik moest/ wilde het alleen opknappen. Ik kwam tegenover drie heren te zitten. Het eerste wat men aangaf, was: “Wilt u geen instrumentenmaker worden?” Ik was verbaasd en zei: “Waarom moet ik instrumentenmaker worden?” “Zijn er klachten van de klanten?” was mijn vraag. Nee, er waren geen klachten. Mijn volgende vraag was: “Zijn de resultaten van de winkel niet goed?” Ook dat was niet het geval, deze lagen zelfs boven het gemiddelde. “Nou, waarom moet ik dan instrumentenmaker worden?” Hun antwoord was: “Je bent nu doof en je kunt de toeristen, vooral de Duitse klanten, niet meer verstaan!” Nou, zei ik, dan ga ik toch Duits leren liplezen. “Denkt u dat dat kan?” “Ja, dat denk ik zeker. Ik ga met mijn logopedist praten of ik direct kan starten.” Hierop had men geen antwoord meer en kon ik terug naar mijn winkels.

Daar ben ik 30 jaar gebleven en naar alle tevredenheid van de directie. Toch ging het niet altijd zonder slag of stoot. Ten eerste : er kwamen gemiddeld 5 a 6000 klanten in de winkel per week. 50 procent daarvan hielp ik zelf. Uiteraard moest ik dan wel vaak zeggen: “ik ben doof en moet liplezen.” In 95% van de gevallen gaf het dan geen probleem meer. Een enkele keer kreeg ik wel eens de opmerking : ‘o ben je doof, wat doe je hier dan!’ Ten tweede : het bedrijf ging in 1985 failliet (z.g.n. sterfhuis-constructie) en de volgende dag begon een nieuw bedrijf. Meerdere collega’s mochten niet meer terugkomen, maar ik kon gewoon weer aan de slag.

In 1986 wilde ik in de Ondernemingsraad. Via de Unie werd ik kandidaat gesteld en ik werd verkozen. Dit heb ik naast mijn filiaalmanager-baan 16 jaar lang gedaan. Natuurlijk was ik inmiddels op de hoogte van allerlei hulpmiddelen en tolken. Vooral bij vergaderingen van de Ondernemingsraad had ik altijd een tolk bij me.

In de dertig jaar dat ik filiaalmanager was, is er veel veranderd. Toen ik begon in 1971 waren er 520 filialen, bij mijn afscheid waren er nog 125 filialen over. Door alle reorganisaties heen wist ik goed te overleven. Na 30 jaar wilde ik wel eens wat anders en ben gaan studeren aan de HES in Amsterdam. De laatste twee jaar was ik management assistent en was vooral belast met het overzetten van de filialen naar franchise winkels. Zelf wilde ik geen franchiser meer worden en heb ik met een nette handdruk afscheid genomen van het bedrijf.

Na drie maanden vond ik een nieuwe baan bij een ander winkelbedrijf, als goederen- en fraude controleur. Het ging om een éénjarig contract, helaas werd dat niet verlengd. Daarom ben ik sinds ruim twee jaar werkzoekende. Maar heb intussen wel een leuk project gedaan. Namelijk het organiseren van een sportdag voor 850 personeelsleden van de Rivierduinen. Men heeft mij zelfs al gevraagd om het volgend jaar weer te doen! Mocht u mij in willen huren voor een evenement, dan weet u mij te vinden.

Discus Dierenriem is een dierenwinkel, daar heb ik meerdere malen stage gelopen: 2004: 4 maanden lang (gestopt in verband met een reis), Schooljaar 2005/2006 (voltooid), 2007: 4 maanden lang (teruggekomen in verband met ontslag bij andere stage bedrijf)

Ik vond het een super stage, want daar had ik leuke collega’s die goed rekening met mij hielden. Ze hadden ook na een tijdje goed vertrouwen in mij, etc. Daar had ik ook gevarieerde werk te doen.

Communicatie verliep perfect. We gebruikten pen en papier, maar ook soms begrepen we elkaar door te praten/liplezen.

Hier ben ik alweer… deel II.
Tot en met heden heb ik zoveel gesolliciteerd en bijna kans gehad om nieuwe baan te vinden. Tja… vele teleurstellingen gehad, zeker na hele goede gesprekken gehad, toch afgewezen.

Mijn loopbaanbegeleidster stond tot nu achter mij en hielp mij heel goed om mij zo positief blijven te denken en door te zetten. Laatste tijd wordt het steeds spannender, want zij heeft veeel malen telefonisch contact gehad met bedrijven die ik leuk vonden en ze reageerde zo enthousiast en wilden mij zo graag aannemen, alleen NU NIET… tja… leuk om te horen, maar toch jammer dat ze niet kunnen zeggen zoals WANNEER kunnen ze mij aannemen?

Intussen run ik ook voor mijn eigen bedrijf, t.w. HS en het gaat prima, langzamerhand groeit het ook, zoals meer klanten krijgen.
Het is bedoeling dat ik in de toekomst 2 dagen voor mezelf ga werken en de rest bij vaste loondienst. Maar toch wie weet als mijn bedrijf toch zeer succesvol is, kan ik wel daar in fultime werken. Kijk maar naar mijn website HS en het is nog niet af… (hopelijk is mijn website wel voor de zomer van 2007 echt helemaal af).

Ik droomde al een tijdje om eigen bedrijfje te starten maar ik dacht dat het te risico was… Dankzij mijn vele vrienden en kennisen die mij achter staan, ze reageren zo enthousiast en dat ik in mijzelf moet geloven. Vooral mijn vrouw staat achter mij en zij is natuurlijk ook erg trots op mij. Door hun steun heb ik mijn bedrijf opgericht.

In het begin valt het niet mee, want je moet ook alles weten wat je moet doen, vooral belastingen (pfff…)… Gelukkig heb ik een vaste contactpersoon van Kamer van Koophandel en bij haar mag ik altijd terecht als ik twijfel of vragen heb. (dat doet KvK normaal gesproken niet, alleen bij afspraak en E. 30,00 per uur gesprek). Die vrouw van KvK heeft volle begrip voor mij en dat het voor mij zwaarder is om dit alles te begrijpen.

Bij de belastingsdienst kan ik niet mailen als ik iets wilde vragen, alleen TELEFONEREN! Heb ook gevraagd per brief of ze uitzondering wil maken dat ik persoonlijk e-mail adres van hen kan krijgen… Nee… helaas niet en ze geven zelfs geen antwoorden op mijn brief, alleen stuurde ze mij een dikke boek met alle moeilijke informaties daarin moet ik zelf opzoeken en bij twijfel kan ik naar de belastingsdienst bellen… Stom… stom…
Ik vind dat ze een uitzondering voor dove mensen moeten maken, toch?

Gelukkig heb ik nog een dove man gevonden die heel veel over belastingen voor bedrijven weet en bij hem kan ik ook terecht, dus communicatie is ook makkelijker… Maar toch… vind ik wel jammer van zo’n manier van de Belastingsdienst… waar betalen wij de belasting voor???

Deel III volgt nog (als ik een baan heb gevonden)

Ik ben Ewoud Hettema (34 jr), ben zwaar slechthorend.
Ik werk nu bijna 15 jaar lang bij dezelfde bedrijf Alfa Laval Benelux BV in Breda. In het begin werkte ik als Shared Service (verkoop- en inkoopadministratie) en een jaar of 2 geleden werk ik als Marcom Support (ondersteuning van marketing).

Het is heel leuke baan en erg gezellige en leuke collega’s. Alle collega’s en mijn baas behandelden mij als hele normale persoon (dwz dat ze bijna vergeten waren dat ik slechthorend ben). Ze hielden alleen rekening mee met rustig praten en paar collega’s konden prima gebaren.

Sinds anderhalf jaar geleden is voor mijn pret en geluk verloren gegaan. In verband met reorganisatie (2 bedrijven uit Maarssen en Brussel samen onder 1 dak) was mijn bedrijf sinds anderhalf jaar geleden van Maarssen naar Breda verhuisd. Dat is natuurlijk grote klap voor mij en voor mijn collega’s.

Gelukkig betaalt mijn bedrijf tot en met 2010 goede reiskosten, t.w. E. 550,00 per maand. Dat is bedrag die ik net kan doorkomen voor benzine en deel voor mijn auto onderhoud. Na 2010 wordt speciale reiskosten vervallen en zal dalen tot max. E. 130,00 per maand. Ik rijd per dag 220 km. Dat is voor mijn financieël niet meer haalbaar (vooral vanaf 2010).

Langzamerhand gingen mijn leuke collega’s ook bij het bedrijf verlaten in verband met reistijd en kosten in de toekomst. Of ze werden zelfs ontslagen door dubbel banen. Ikzelf gelukkig niet, maar toch ben ik ook niet meer gelukkig bij mijn huidige baan.

Mijn chefin voorstelde dat ik uit mijn winstuitkering of 13e mnd. apart kon leggen en na 2010 die geld goed kan gebruiken voor mijn reiskosten. Dat is wel erg makkelijk gezegd dat gedaan, wij gebruikten die extra geld altijd voor ons plezier, moeten wij minder plezier doen voor mijn bedrijf? Nee, dat kan niet…

Ik ging sinds na het verhuizing meteen opzoek naar andere baan in de buurt waar ik met mijn gezin woonachtig ben. Tja… jullie raden vast al… tot en met heden is het niet gelukt. Sinds oktober kreeg ik een hulp van mijn loopbaanbegeleidster (uit Amsterdam). Ik moet totaal 8 x gesprekken met haar en dat vond ik hartstikke leuk. Het lijkt beetje op psycholoog, maar dat is niet zo… Zij stelde mij veel vragen, zoals wie ben ik, wat wil ik, etc. Na 5 gesprekken leer ik mezelf steeds beter kennen, zoals wie ben ik, wat kan ik, etc. Ik vond het heel interessant, ik besef eigenlijk niet helemaal wat ik wel nog meer kan of wie ik precies ben.

Vanaf vorige week vrijdag gaan mijn loopbaanbegeleidster en ik echt starten opzoek naar baan. Ik moet eerst zelf zoeken naar het bedrijf die ik misschien leuk vind mbv advertentie of opensollicitatie… Na het versturen van mijn sollicitatie gaat mijn loopbaanbegeleidster meteen contact opnemen om ze nog beter te overtuigen zodat ik niet te snel word afgewezen. Sinds vorige week heb ik 3 x gesolliciteerd in 1 week, best wel veel voor mij en alle 3 waren enthousiast over mij en zullen zsm mij laten weten… Afwachten dan maar…

Deel II komt er nog aan… mijn bedrijfje opgericht…

Mijn werkervaring is breed! Ik heb diverse banen gehad. Vijf verschillende bloemenzaken,bedrijf voor ziekenhuis:ze maken van latex hoezen voor onderzoek en ok, sinds kort bij een plantenkwekerij. Ik moet wel eerlijk zeggen dat er toch veel onbegrip aanwezig. Er zijn mensen geweest die me goed had gesteund en vertelde men dit: O, valt er allemaal mee met je slechthorendheid…! Maar er zijn mensen die juist helemaal niet de moeite willen doen om maar even de aandacht willen geven om duidelijk,articuleren tegenover de slechthorende/doof. Of nou de baas dwars ligt of juist de collega’s. Het maakte me altijd terleurstelling van ene naar de ander. Uit mijn werkervaring heb ik ook verschrikkelijkste dingen mee moesten maken. Ik kan hierover een boek schrijven.

Heel veel mensen weten gewoon niet wat slechthorend/doof zijn is!! Ik kom nog elke dag ze tegen. Ik denk dat niet alleen deze groep slechthorend/doof niet makkelijk hebben. Er zijn ook nog mensen met verborgen ziektes. Ik heb ook nog cronische darmziekte/Coeliakie. Dat word ook vaak over ’t hoofd gezien. Dat is bij mij dubbelop. De vraag is er altijd:Hoe flexibel moet je voor de anderen zijn?