Overige

Sandra Jansen bij Geen

Ik ben doof en een CI drager, 47 jaar oud. Opleiding: LEAO, ECABO, kapper dames hairstylist. Op het moment ben ik werkloos! Werkte in de administratiesector. Wegens een reorganisatie moest ik weg omdat er via computer digitaal wordt gewerkt. Heb later bij een fiets- en postkoerier gewerkt. Dat was tijdelijk via het UWV en het was meer voor wajongers bedoeld waarvan ik het niet ben!

Daarna heb ik voor drie maanden bij een incassobureau gewerkt en moest weer weg wegens een fusie van twee bedrijven. Ik zoek dus een baan voor 24 tot 32 uur per week. Behalve in de administratiesector, ben ik pas als gediplomeerde kapster ook op zoek naar de klanten en of in een kapperzaak te kunnen werken.

Het samenwerken met werkgever en collega’s moet altijd leuk blijven door goed contact in de pauzes of uitstapjes maken buiten het werk. Het is niet altijd makkelijk om alles te kunnen volgen bij collega’s. Soms vraag ik veel moeite waar het over ging maar ik doe niet vaak moeilijk en probeer altijd leuk te blijven! De communicatie gaat meestal goed bij mij.

Wat ik het leukste vond wat ik meemaakte is een stageplek in Ermelo, omdat ik daar in de dovenwereld werk! Ik werkte toen met cliënten die doof zijn en een verstandelijke beperkingen hebben.

Verder heb ik via Werkpad hulp ingeschakeld wat eigenlijk niet echt veel hielp door een passieve persoon. Dat was echt jammer! Ik had liever gewild dat er iemand dat veel ervaring heeft met doven en slechthorenden zodat er makkelijke omgang kan maken. Ik hoop dat t voldoende is en ben geen stillertje. Voor t eerst zit ik nu langer thuis (drie maanden) wat ik niet eerder meemaakte. Hoop dat ik snel een baan vind.

2019-04-07T17:00:46+02:0011 oktober 2016|Tags: |0 Reacties

Harry bij www.harrybartelds.wordpress.com

Ik wilde altijd graag iets in de Journalistiek doen. Ik heb daarvoor nog driekwart jaar de deeltijd opleiding Journalstiek gedaan. Omdat de groeps opdrachten mij niet goed afging ben ik destijds gestopt met die opleiding. Jaren later ben ik toen op vrijwillige basis gaan schrijven voor een wijkkrant in Zwolle. www.vinexpress.nl Op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje met de volgende vraag: “We hebben gehoord dat je meer met schrijven wil doen? Geldt dat aanbod nog steeds.” Dit was naar aanleiding van het feit dat ik in 2010 tijdens de gemeente raads verkiezingen alle politieke partijen had gevraagd: vertel waarom de inwoners van onze wijk op uw partij zou moeten stemmen.

Ik mocht een presentatie geven van mijn artikelen bij de eindredacteur van De Peperbus. Ik kan mij goed herinneren dat de eindredacteur zei : “normaal laat ik sollicitanten altijd een proefstuk schrijven. Op basis van jouw presentatie neem ik je aan. Je hoeft geen proefstuk te schrijven” Zo kreeg ik een freelance contract van De Peperbus onderdeel van WEGENER MEDIA.

Ik heb drie jaar op freelance basis geschreven voor deze krant. Eén van de zaken waar ik toen over geschreven heb is over een stokdove organist. De man begeleidt met het orgel gewoon kerkdiensten. Hij hoort met zijn vingers. Heel bijzonder. Jammer genoeg kwam er een bezuinings ronde waardoor er geen plek meer was voor mij. Ik schrijf nog wel met mijn eigen blog.

Sinds kort heb ik weer opgepakt. Ik ben nog op zoek naar nieuwe onderwerpen over te schrijven. Tips zijn welkom.

www.harrybartelds.wordpress.com

2019-04-07T17:00:41+02:0020 september 2015|Tags: |0 Reacties

Judith Vogels bij Ctalents

Ik volg een traineeship bij Ctalents.
Ctalents is een organisatie die zich inzet voor mensen met een zintuiglijke beperking (doven, slechthorenden, blinden en slechtzienden), om ze aan het werk te krijgen.

Ze zijn 8 jaar begonnen met Ctaste, een restaurant waarbij je dineert in het donker. Daar werken blinde en slechtziende mensen als ober. Ctaste kwam erachter dat er 70% werkloosheid is onder de zintuiglijk beperkten. Zij willen dat graag terugdringen naar 20%. Maar binnen Ctaste is die niet mogelijk, i.v.m. weinig plaats. Daarom hebben ze in 2014 Ctalents opgericht. Ze bieden traineeships aan van ongeveer 1-3 maanden. Het doel van de traineeship is dat je een baan vind die bij jou past.

Voordat je kunt beginnen met de traineeship, moet je eerst thuis testen maken van Ctalents. Denk aan IQ test, EQ test, competentietest, persoonlijkheidstest etc. Daardoor krijgt Ctalents een compleet beeld van jou wie jij bent en wat jij kan. Waarom moet je eerst de testen maken? Iedereen zegt altijd waar hij goed in is, maar klopt dit ook wel? Door de testen weet je meteen zeker waar al jouw kwaliteiten liggen en waar niet. Dit overzicht (talentenpaspoort) is belangrijk voor Ctalents, want zo kunnen zij gerichter zoeken naar werkgevers en jou goed aanprijzen. Ook is de overzicht (talentenpaspoort) bedoeld om aan werkgevers te laten zien.

Je hebt alle testen gedaan en mag beginnen met de traineeship. En dan?
Iedereen krijgt een persoonsgebonden programma met opdrachten gericht op jouw werkervaringen, vrijwilligerswerk, maar ook gericht op de baan die jij zoekt. Door alle opdrachten kan Ctalents zien of je het aankan en waar je goed in bent.
Je hebt gedurende de tijd dat je er bent, een aantal coaching gesprekken. Door de coaching gesprekken komt nog meer naar voren waar je tegenaan loopt, waar je goed in bent en wat je wilt leren.Ook krijg je trainingen gericht op de elevator pitch, feedback, intervisie, sollicitatiegesprekken etc.

Ctalents gaat op zoek naar vacatures voor jou, maar probeert ook nieuwe werkgevers te prikkelen om mensen met een zintuiglijke beperking aan te nemen. Je zult zelf ook actief moeten zoeken naar vacatures en solliciteren.
Ctalents begeleidt en traint jou gedurende de traineeship op weg naar een baan. Heb je een sollicitatiegesprek? Samen oefenen.

Tijdens de traineeship zult je veel moeten samenwerken met de andere trainees. Ook doe je een werkritme op en ben je actief bezig met jouw ontwikkeling.
De traineeship is bedoeld voor zintuiglijk beperkten tussen de 18 en 40 jaar. Ook moet je een MBO, HBO of WO diploma hebben en werkzoekend zijn.

De traineeship is gericht op mensen die aan het begin van hun carrière staan, zodat zij veel kunnen leren van de traineeship. Aan het traineeship zijn geen kosten verbonden en je kunt je uitkering behouden. Je werkt bij Ctalents in Amsterdam.

Mijn ervaring:
Ik ben nu al 2 maanden bezig met de traineeship. Ik ben heel blij dat dit op mijn pad is gekomen. Ik dacht….ze helpen mee zoeken naar vacatures en ik ga misschien nog wat leren…prima. Altijd fijn om jezelf beter te leren kennen.
De eerste 2 weken vond ik emotioneel zwaar. Ik had een aantal coaching gesprekken waarbij ik geconfronteerd werd met mezelf. Ik had een aantal negatieve gedachtes over mezelf en ik heb een aantal dingen (wat ik stiekem wel wist dat niet goed was) en nu echt aan moet werken. In korte tijd leren ze jou heel goed kennen, misschien wel beter dan je jezelf kent. Toen ik begon met de traineeship was ik heel emotioneel omdat ik weer werkloos was en al. Ook wist ik niet goed welke richting ik uit wou qua werk.

Nu ben ik zelfverzekerd, ik weet waar ik goed in ben en waar minder goed en weet ik welke richtingen ik uit kan. Ctalents heeft mij geholpen om breder te kijken naar alle functies en wat ik kan, ipv te blijven focussen op een baan in de dovengemeenschap. Ik heb leuke collega’s en heb al veel opdrachten gedaan. Ik krijg ook opdrachten die gericht zijn op een werkrichting, zodat ik daar werkervaring mee kan opdoen. Ctalents kijkt naar vacatures en als ze denken dat een vacature bij me past, geven ze me een opdracht om te kijken of ik het kan. Daarna gaan ze me voorstellen bij de vacature en bedrijf. Ik heb nu nog geen baan, maar heb alle vertrouwen dat het goed gaat komen.

2019-04-07T17:00:38+02:0022 mei 2015|Tags: |0 Reacties

David Jessurun bij Mo & Mo

Mijn naam is David, ik ben 42 jaar oud en slechthorend. Ik heb een opleiding HBO geschiedenis en Multi Media gedaan.

Momenteel ben ik directeur van een webdesign/online marketing bureau gespecialiseerd in toegankelijke websites, die dus ook prettig werken voor mensen met een functiebeperking.

Ik werk vanuit huis, communicatie gaat via e-mail of Skype. Dat is soms wel minder, vooral mijn collega-directeur vindt het soms wat eng omdat ik degene ben met de technische kennis, maar over het geheel genomen gaat het goed.

Het communiceren en samenwerking met mijn horende collega’s gaat prima. Bij eerdere werkplekken had ik wel last, bijvoorbeeld een collega die consequent naar haar monitor praatte en weigerde om iets te herhalen als ik het niet verstond.

Voor extra hulpmiddelen op het werk heb ik niet nodig, want op het werk hoor ik nog genoeg.

Mijn ervaring met re-integratiebedrijven is dat ze dermate weinig van mijn vak afweten dat ze echt niks voor me kunnen doen. Dat blijkt ook; van de 300 door ons geteste websites van re-integratiebedrijven voldeed er welgeteld een aan de toegankelijkheidseisen.

Hier zijn sollicitatietips voor jongeren die werk zoeken:

Er zit vaak een heel zenuwachtig iemand voor me; als je bent uitgenodigd, dan ben je geschikt. De rest is ‘klik’. Wees dus jezelf, als het niet ‘klikt’ wil je immers zelf ook doorzoeken.

Wees eerlijk over je beperking, en spin het ‘positief’ (door mijn doofheid ben ik weerbaar en…). Maar maak er geen halszaak van want er is een reden dat ze er niet naar mogen vragen, ga ze dus niet alsnog wijzer maken dan nodig.

Hoe meer jij er een punt van maakt, hoe meer ik denk dat je jezelf alvast indekt.

Ook heb ik tips hoe je het werk met werkgever en collega’s leuk kan houden:

Bij Mo & Mo geldt; wie het eerste over koffie begint haalt/zet het. Wat ik maar bedoel is; wees jezelf, doe mee met dingen als de kleine eigenheidjes van het bedrijf (zoals zo’n koffie regel) en wees jezelf. Als dat niet genoeg is, zoek verder. Het is natuurlijk niet jouw taak om iedereen te entertainen of het bedrijf te hervormen, dus als daar disproportioneel veel energie in gaat zitten is uiteindelijk ook niemand er bij gebaat.

2019-04-07T17:00:35+02:0029 maart 2015|Tags: |0 Reacties

Aruna Jiawon bij Stichting Skyway

Dankzij Stichting Skyway ben ik een possibilizer in drie verschillende functies geworden!

Mijn naam is Aruna Jiawon en ik ben doof. Ik woon in Houten en ik ben een alleenstaande moeder van een 6-jarige dove zoon die Ravi heet.
Omdat ik vaak gesolliciteerd heb naar een functie zonder van tevoren mijn doofheid te benoemen, was het voor mij heel moeilijk aan een baan te komen. Helaas werd ik elke keer opnieuw afgewezen, ook al liet ik duidelijk weten dat ik me verstaanbaar kon maken en dat communicatie op zoveel verschillende manieren mogelijk was, zoals met behulp van voorzieningen als tolkbemiddeling. Naar mijn CV en werkervaring werd niet gekeken, het enige wat ze zagen staan was het feit dat ik opgeschreven had dat ik doof ben. Als gevolg van deze teleurstellingen was ik drie jaar lang genoodzaakt om te werken in de horeca. Ik wilde niet nog meer moeite doen en tijd verspillen door op safe te spelen en een functie te vervullen die mij niet lag, zodat ik mijn zoon en mij kon onderhouden en zekerheid had voor onze toekomst. Een vierde jaar zag ik echter niet zitten.

Het is moeilijk voor doven en slechthorenden om een administratieve baan te vinden. In het verleden heb ik 19 jaar bij verschillende bedrijven gewerkt, samen met horende collega’s.

Helaas had ik niet genoeg geld om een betere opleiding te kunnen betalen. Toch was ik me ervan bewust dat ik ergens nog meer zou kunnen leren. Ik wist alleen niet precies wat bij mij paste……

Maar toen kondigde zich er een gloednieuw evenement aan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik besloot een kijkje te nemen op de website van Skyway (www.yoursencity.com).

Hier ging het over een muziekevenement voor horenden en doven bij Sencity. Sencity is dé unieke manier om het maximale uit je avondje stappen te halen. Dit feest gaat verder dan alleen muziek, alle zintuigen komen bij dit feest aan bod! Door de expressieve dansers, SenseFloor, smaaksensaties, videoprojecties, lichteffecten, gebarentolken en kinky kappers wordt het muziekevenement omgebouwd tot een ware beleving. Sencity is voor zowel doven als horenden een perfecte uitgaansgelegenheid!

Ik las via Facebook en een dovenblad dat Sencity wordt georganiseerd door vrijwilligers en een local team. Ik dacht dat het alleen om jongeren ging, maar benieuwd als ik was besloot ik de directeur van Sencity, Ronald Ligtenberg, te mailen om vragen te stellen. Ook ging ik me steeds meer in deze non-profitorganisatie verdiepen. Van Ronald kreeg ik de kans om werkzaamheden uit te voeren, die ik leuk vond. In het begin werkte ik als kaartverkoper en deed ik de PR voor Sencity. De kaartverkoop en het flyeren trok mij erg aan.Ik ging het werk steeds leuker vinden en dat bleef maar doorgaan.

Naast de Sencity op zaterdag was er op vrijdag de Sencity editie voor kinderen: Sencity kids. Sencity Kids is een dag vol leuke en leerzame activiteiten waar dove, slecht horende en horende kinderen samen komen en van elkaar en anderen leren over zintuigen en zintuigprikkeling.

Toen ik Ravi voor het eerst naar Sencity Kids meenam ging hij observeren wat er allemaal gebeurde. Eenmaal thuis deed hij alles na wat hij op Sencity gezien had: ook Ravi had dus de smaak te pakken gekregen!
Ravi’s enthousiasme inspireerde mij en daarnaast gaven de collega’s van Stichting Skyway en Serhat, de signdancer mij ook inspiratie. Ik haalde van alles uit de kast om te kijken wat ik nog meer kan en ging met de projectleider van Sencity Kids, Iris Metselaar, samenwerken.

Ook las ik dat Sencity ook in verschillende landen had plaatsgevonden en dit trok mijn interesse nog meer. Ik ging me nog meer verdiepen in de organisatie. Daarnaast moest ik meteen denken aan de internationale gebaren die Ravi ook met de nichtjes van mijn broer en zusje maakte. Dit doet hij omdat ik een dove broer heb die in Duitsland woont. Hij heeft vijf dove kinderen. Mijn zusje woont in Belgie en heeft twee dove kinderen. Mijn neefjes en nichtjes hebben me ook gestimuleerd in mijn enthousiasme. Ik heb besloten om me met heel mijn hart voor de internationale landen in te zetten en te zorgen dat we samen in de gelijkheid met horenden voor muziekevenementen kunnen samenwerken.

Dit alles kan mogelijk gemaakt worden door het evenement te promoten en mensen te vertellen over Sencity en de trajecten voor de jongeren in verschillende landen. Op deze manier krijgen ze een kans om competenties en vaardigheden te ontwikkelen die nodig zijn om muziekevenementen in hun eigen landen te kunnen opzetten. Het is mijn doel om de samenwerking tussen horenden en doven mogelijk te kunnen maken.

Hoe we meer samenwerken, hoe betere possibilizers we worden.
Hoe meer subsidies we krijgen, hoe sterker we samen staan.
Dat is wat we nodig hebben om de events succesvol te maken!

Tevens biedt Sencity een kans om horenden en doven met elkaars cultuur te laten kennismaken. Het is een ideale organisatie waar je heel veel van jezelf kunt leren en jezelf kan ontwikkelen.

Stichting Skyway heeft daarnaast verschillende projecten, zoals Senself, Signway, Skyway Academy en 6DCreations.

Skyway Academy bestaat uit workshops lichaamstaal waarbinnen ik ook trainer ben geworden. Lichaamstaal is een samenspel van vele gebaren, houdingen en gezichtsuitdrukkingen. In veel gevallen heeft slechts een bepaalde combinatie van lichaamstekens een betekenis. Vaak is dit afhankelijk van het moment en de situatie. Om goed thuis te raken in de geheimen van de non-verbale communicatie tonen wij op deze site elke dag een lichaamstaal foto met verklarende tekst. Dat zijn de functies waar ik, als een possibilizer, van International Relations voor Sencity, Communicatie Manager voor Sencity Kids en Trainer voor Skyway Academy ben geworden!

Hoe meer ervaring ik opdoe bij de Stichting Skyway, hoe meer zelfvertrouwen ik in mijzelf en mijn toekomst krijg. Ik maak dan een kans op een betere baan waar ik mijn kennis en vaardigheden kan toepassen.
Ook weet ik nu eindelijk welke opleiding ik ga volgen: is Marketing en Communicatie Events. Van deze opleiding ben ik overtuigd dat het bij mij past.

Ik ga er voor!

2019-04-07T17:00:32+02:0013 maart 2015|Tags: |0 Reacties

Een ervaring van Nicole

Ik ben Nicole, partner van een lieve man en moeder van drie kinderen. Ik wil graag mijn verhaal vertellen, omdat ik behoefte heb aan informatie en om mijn ervaring/gevoel te delen. Met mijn gevoel delen, bedoel ik het in het contact komen met ” lotgenoten” (klinkt zo zwaar) om erachter te komen “hoe” slechthorendheid leeft onder de slechthorenden.

Sinds mijn jeugd heb ik oorproblemen: cholerasteatoom en hierdoor slechthorendheid aan een oor. Met mijn andere oor had ik licht gehoorverlies door een trommelvliesperforatie. Bij het aanmeten van een oorafdruk bij mijn “goede” oor ging het mis, omdat de audicien verkeerde afdrukpasta gebruikte met een afdrukpistool. De gevolgen zijn desastreus. De pasta is in het middenoor gelopen. Een operatie volgde, waarbij het middenoor is leeggetrokken, schoongemaakt en alles is weer herplaatst. Een gruwelijke ontdekking toen op een scan mijn middenoor vol met pasta zat. Het gevolg dat ik mijn gehoor grotendeels kwijt ben. Zo ook mijn vaste managementbaan.

Het is inmiddels anderhalf jaar geleden, maar ik heb hier nog steeds psychische problemen van. Ik kan moeilijk accepteren dat dit mij is aangedaan en dat deze ingreep mijn leven drastisch heeft veranderd. Momenteel kan ik uitsluitend 1 op 1 communiceren met liplezen. Ik ben gestart met een nieuwe uitdaging in werk. Een hele andere branche, vakgebied en functie. De vakbekwame mensen vanuit het reïntegratie bureau proberen me weer richting een managementfunctie te sturen (=financiele kwestie), maar deze houding valt me zwaar. Ik word emotioneel als ik bedenk dat ik in mijn leven door moet met allerlei hulpmiddelen. Een andere zegt, “ah joh, handig toch al die technische snufjes”. Maar ik word er alleen maar verdrietig van. Allerlei integratie bureau’s zijn ingeschakeld om mij te helpen, maar geen van hen snapt mijn gevoel. Meerdere malen per dag word ik geconfronteerd met mijn slechthorendheid en hiermee ook met de onkunde van de audicien.

Ik ben een energiek, assertief, strijdlustig type die ik niet met de handdoek gooi, maar ik voel me toch wel heel erg onbegrepen. Herkent iemand dit gevoel. Ik kan het maar geen plekje geven..

2019-04-07T17:00:26+02:0030 augustus 2013|Tags: |0 Reacties

Budi Loonen bij Reclame bureau

Grow2work vindt het belangrijk dat werkzoekende jongeren van elkaar leren en dat zij inspiratie vinden in de manier waarop andere doven en slechthorenden in het werkende leven staan. Voor Budi Loonen (30 jaar) geldt “Impossible is nothing, niets is onmogelijk.”

“Impossible is nothing, niets is onmogelijk.” Budi Loonen (30 jaar) haalt zijn advies aan anderen uit de reclamewereld waarin hij werkzaam is. “Het mag dan wel een leus van een bekend sportkledingmerk zijn, voor mij is het een houding waarmee ik de wereld tegemoet ga. Maak geen punt van je slechthorendheid. Zet het in als een motivatie. Maar pas op, het kan omslaan van gedrevenheid naar bezetenheid. Slechthorenden zijn dan goed in het zien van de negatieve aspecten. Het kan bijvoorbeeld even duren voordat je een geschikte baan vindt, maar het beste is om dan niet onrustig te worden.”

Momenteel werkt Budi als art-director bij een gerenommeerd reclamebureau in Den Bosch. Het bureau maakt reclame-campagnes voor grote namen waaronder de bekende luxe automerken. Een omgeving waarin Budi zich thuis voelt en iedere dag opnieuw mooie dingen mag maken. “Maar niets komt vanzelf”, aldus Budi. “Het kost me veel energie om top werk te maken, maar ik krijg er wel een enorme kick van. Ik laat zien dat mijn slechthorendheid geen belemmering is voor het werk dat ik doe. Tegelijkertijd houdt mijn werkgever rekening met het feit dat ik slechthorend ben. Sterker nog, hij motiveert mij om het beste uit mezelf te halen.”

Van jongs af aan leerde Budi wat hard werken is. “Mijn ouders hebben een boomkwekerij. Vanaf mijn achtste hielp ik mee in het bedrijf. Daarnaast zit ik al sinds mijn zesde op judo. Daar leerde ik door keihard te trainen wat discipline is. Het zijn zaken die ik vanuit mijn jeugd mee kreeg die mij later geholpen hebben op de werkvloer.”

Met gemengde gevoelens blikt Budi terug op zijn eerste baan op een reclamebureau in Rosmalen. “Achteraf gebleken werd mijn contract met mijn eerste werkgever niet verlengd omdat mijn slechthorendheid toch lastig gevonden werd. Ik ben toen weer helemaal vanaf nul begonnen en heb ik daarna veel gesprekken gevoerd met familie, vrienden maar ook met organisaties voor slechthorenden om te kijken welke ondersteuning ik op de werkplek kan krijgen. Bij mijn tweede baan, in Rotterdam, ging het een stuk beter. Mijn werkgever nam het initiatief om mijn werkplek aan te passen. En voordat ik begon werd er een enthousiast mailtje over mij en mijn slechthorendheid gestuurd naar al mijn nieuwe collega’s. Helaas moest ik na twee en half jaar weg vanwege bezuinigingen.”

Na zijn vertrek ging Budi niet gelijk op zoek naar een nieuwe baan.“ Na mijn tweede baan heb ik drie maanden lang door Europa gereisd met de trein. Tijdens deze reis ben ik bij verschillende reclamebureaus brutaal binnengestapt om te vragen of ze naar mijn portofolio wilden kijken. Ik kreeg veel positieve waarderingen, dat gaf mij veel zelfvertrouwen. Na mijn reis ben ik weer gaan solliciteren. Het duurde uiteindelijk zes maanden voordat ik mijn huidige baan vond.

Een tip van Budi aan werkzoekende en werkende slechthorenden: “Neem naast het solliciteren of het werk wat tijd voor jezelf. Zo geven Judo en Jiu Jitsu mij zowel positieve spanning als de nodige ontspanning. Daarnaast zorgen deze vechtsporten voor een goede conditie zodat ik het langer kan volhouden op het werk. Want uiteindelijk kost werken mij net wat meer energie dan mijn goedhorende collega’s.“

Met vallen en opstaan heeft Budi in een korte tijd grote stappen gemaakt binnen zijn vakgebied. Iedere nieuwe situatie heeft hij omarmt en eigen gemaakt. Dat heeft hem gebracht tot waar hij nu staat. Zijn werkgever heeft hem zelfs aangewezen om de leiding op de creatie-afdeling op zich te nemen. Daarnaast wordt hij betrokken bij veel nieuwe ontwikkelingen binnen het bureau. Kortom, niets is onmogelijk.

Bron: grow2work.

Eerder in het 2007 heeft Budi zijn ervaringsverhaal geschreven op klinktprima.nl

2019-04-07T17:00:25+02:0010 juli 2013|Tags: |0 Reacties

Een ervaring van Martijn Wüts

Als slechthorende heb ik eigenlijk een verkeerde beroepskeuze gemaakt. Ik ben op het moment student journalistiek en ben al ruim vier jaar werkzaam in de audio visuele sector. Juist, audio.

Mijn gehoorbeperking is eigenlijk nooit een probleem voor mij geweest, op jongere leeftijd heb ik een hoortoestel gehad en iedereen hield rekening met je. Gedurende mijn middelbare school tijd was mijn hoortoestel gesneuveld in de wasmachine en ik werd het mikpunt van flauwe grappen over doven. Een periode van ruim acht jaar heb ik voor aan gezeten in de klas. Tot ik in 2009 journalistiek ging studeren.

Ik kon er niet meer onderuit. Ik was ondertussen ook op een leeftijd dat de pesterijen om gingen in zelfspot. Aan de andere kant was het ook van belang dat als ik iemand in de krant zet, dat met de juiste quotes gebeurt. Ik moest immers niet verantwoordelijk worden een kabinetscrisis.

In september vorig jaar begon voor mij het traject naar de documentaire Hear me out. Samen met Steffie van Rhee ben ik bezig geweest een persoonlijk verhaal van broer en zus in beeld te brengen. Het verhaal wordt bijzonder omdat broer en zus allebei doof zijn. De zus, Irene, heeft CI van harte verwelkomt. Haar broer, Sjoerd, twijfelt nog en is bang dat het mis gaat. Deze discussie is binnen de dovenwereld al zo oud als de weg naar Rome.

Voor mij begon een uitdaging. De kijkers van de documentaire bewust maken van de geluiden die door horende mensen als normaal worden beschouwd. Mijn geluk is wat mijn partner in crime Steffie niets aan haar gehoor mankeert. Alle interviews en alle gesprekken van al het geluid moest gecontroleerd worden door haar. ‘Klinkt dit goed? Volgens mij wel, wat vindt jij?’ Als Steffie positief antwoordde ging het interview verder.

Ruim tien uur aan beelden zijn er geschoten. Nu is het aan ons de taak dit terug te brengen naar een goed lopend verhaal van maximaal 25 minuten. Er wordt dus heel veel weg gegooid. Drie weken zijn we bezig geweest om alles uit te zoeken en in een lopend verhaal te veranderen. De deadline bleef ons achterna zitten. Na tien weken van filmen en monteren zijn wij klaar met de montage. Het verhaal staat als een huis en wat nu nog rest is de na bewerking van het geluid. Dit wordt gedaan door een professioneel bedrijf in Hilversum. Weer een nadeel van mijn gehoor, het moet door anderen na geluisterd worden.

Op zondag 2 juni 2013 gaat de documentaire in premiere in Utrecht. Alle informatie hier over is te vinden op onze facebookpagina. www.facebook.com/hearmeoutmovie.

2019-04-07T17:00:17+02:0014 mei 2013|Tags: |0 Reacties

Een ervaring van Slechthorend vrouw

Ik ben ernstig slechthorend aan beide oren. De slechthorendheid begon al op jeugdige leeftijd als gevolg van meningitis, maar is pakweg de laatste 7 jaar onder invloed van otosclerose tot een onaanvaardbaar niveau toegenomen. Daarvoor kon ik mij met behulp van hoortoestellen redelijk tot goed redden. Nu draag ik twee hoortoestellen van de zwaarste categorie, aangevuld met FM-soloapparatuur ter verbetering van het spraakverstaan in rumoerige situaties, maar dat gaat helaas met vallen en weer opstaan.

Ik ben door zogenaamd minder functioneren in 2010 mijn baan kwijtgeraakt en in de WW beland. Mijn ex-werkgever en directe collega’s waren uiteraard op de hoogte van mijn gehoorproblemen en er waren in eerste instantie aanpassingen in mijn werksituatie aangebracht. Maar onder sterke invloed van een manager die helemaal gericht is op marketing, imago, ‘verpakking’ en de daarbijbehorende bijeenkomsten, conferenties, besprekingen en weet ik wat al voor sessies nog meer, erkende ex-werkgever uiteindelijk in onvoldoende mate dat mijn mindere functioneren vooral met mijn gehoorverlies te maken had. Zo ben ik zelf dus onderzoeker. Als ik vragenlijsten bouw, analyses draai of rapportages schrijf heb ik mijn gehoor niet nodig, maar de onderzoeksfunctie is door mijn ex-werkgever omgevormd tot een soort consultancyfunctie, waarvan verwacht wordt dat je je in allerlei bijeenkomsten begeeft, presentaties verzorgt en meer in gesprek gaat met de klanten. Dat is voor mij funest, omdat ik door rumoer, door-elkaar-heen-praten en storende achtergrondgeluiden volledig in paniek raak. Mijn ex-werkgever was niet van dit argument te overtuigen en heeft de bedrijfsarts op een slinkse manier bewerkt dat ik bezig was met outplacement (terwijl ik op dat moment nog geen enkele overeenstemming had bereikt over de voorwaarden waaronder ik zou moeten vertrekken!), zodat ik van de bedrijfsarts ook geen enkele steun ontving. Nu zit ik sinds april vorig jaar in een outplacementtraject, voor ex-werkgever een methode om op een ‘nette’ manier van mij af te komen. Dat outplacementtraject heeft tot nu toe helaas nog geen enkel resultaat opgeleverd.

De arbeidsmarktsituatie is zeker voor slechthorenden (maar ook voor 50+ zonder auditieve beperking!) momenteel (medio 2011) zeer slecht. Dit heeft te maken met het feit dat voor de meeste functies op mijn niveau (academisch – HBO) een groot beroep wordt gedaan op auditieve vermogens. Ik word bovendien met mijn non-profitachtergrond geconfronteerd met het fenomeen ‘verkeerde opleidingen en ervaring in het verkeerde werkgebied’ en wellicht speelt mijn leeftijd ook mee, al zullen werkgevers dat nooit toegeven omdat ze zich dan aan leeftijdsdiscriminatie schuldig maken. En dan hebben we het nog niet eens over mijn slechte gehoor, dat probleem komt er nog eens bovenop! Op de arbeidsmarkt wordt momenteel voor werk op mijn niveau vooral gevraagd naar techneuten, managers en commerciële types met een vlotte babbel, dan heb ik als 50+ ernstig slechthorende alleen maar het nakijken.

En zo modderen we voort, op dit moment heb ik ondanks al mijn inspanningen om met behulp van het outplacementbureau weer aan de slag te komen, het licht aan het einde van de Gotthardtunnel helaas nog niet gezien…

2019-04-07T17:00:19+02:006 maart 2012|Tags: |0 Reacties

Robert Drissen bij installatiebedrijf

Ik ben Robert Drissen en woon in Limburg. Ik werk al 10 jaar als CAD-tekenaar bij een installatiebedrijf in Eindhoven. Ik heb zelf uit mijn ervaring veel geleerd van collega’s en van mijn werk.

Direct na mijn dovenschool in St. Michielsgestel ging ik naar de arbeidsintegratie in Hoensbroek. Dat is een omscholing en waarmee ik een andere opleiding kreeg en ik heb diploma’s gehaald voor werktuigbouwkunde en AutoCAD. Daarna ging ik werk zoeken. Toen ik mijn werk in Eindhoven gevonden heb, het is de installatiebedrijf. Deze biedt mij een opleiding voor werktuigbouwkundig installatie. Ik haalde ook een diploma. Ik werk nu al 10 jaar voor deze vak bij installatiebedrijf. Deze bedrijf maakt voor utiliteitsgebouwen, ziekenhuizen, kantoorgebouwen, laboratoria, zelfs ook voor overheidsgebouw.

Een bedrijf uit Rosmalen nam kort geleden installatiebedrijf over. En ze krijgt een paar nieuwe opdrachten binnen. Het is mooie werkgelegenheid voor om ervaring opdoen zoals een paar keer nieuwe technieken te leren kennen.
We doen ook aan de systemen zoals de warmte- en koudeopslag, betonkernactivering, vloerverwarming, waterbehandeling, luchtbehandeling, laboratoria, enz.

Ik werk graag aan de grote projecten. Ik werkte laatst voor grote project Waterschap Rivierenland uit Tiel. Deze had ik een opdracht om betonkernactivering te tekenen. Het was hele ervaring.
Er zijn wel een paar manieren die ik moet leren, zoals liplezen, heel goed luisteren en begrijpen. Ik doe ook anderen leren begrijpen door bijvoorbeeld vaak met vaste collega’s samenwerken.
Nu de economisch crisis komt, hoop ik dat de installatiebedrijf stand vasthoudt om overheen te komen.

2019-04-07T17:00:01+02:003 juni 2009|Tags: |0 Reacties
Ga naar de bovenkant